Κοντοστάθηκε στον προθάλαμο του πενταόροφου μεγάρου που μόλις είχες μπει, λίγο μουσκεμένη από την ξαφνική φθινοπωριάτικη μπόρα που έκανε τα μαλλιά της να μυρίζουν υπέροχα –η ξανθιά που πέρασε δίπλα της πήγε να τη ρωτήσει τι σαμπουάν χρησιμοποιούσε αλλά δίστασε, ανασήκωσε τους ώμους και βγήκε στη βροχή να δοκιμάσει το δικό της σαμπουάν-.
Καθώς διάβαζε την πινακίδα που έγραφε τους ορόφους και τα γραφεία στον καθένα, η σιλουέτα της καθρεφτιζόταν στο τζάμι της πινακίδας και έφερνε πίσω την εικόνα της, ελάχιστα φλουταρισμένη που δεν έπαυε όμως να δείχνει μια όμορφη κοπέλα, γύρω στα 27, με καλοσχηματισμένο σώμα και καλλίγραμμα πόδια.
Φορούσε μια μάλλον κοντή, μαύρη φούστα και ένα πουκάμισο αχνοπράσινο με το πάνω κουμπί ξεκούμπωτο. Είχε προβληματιστεί πολύ τι θα φορέσει για να πάει σε αυτή την Εταιρία που είχε διαβάσει στις Μικρές Αγγελίες:
Η ΙΕΡΑΡΧΙΑ ΑΕΒΕ ζητά γραμματείς, εμφανίσιμες για το τμήμα Δημοσίων σχέσεων. Προϋπηρεσία δεν είναι απαραίτητη. Ξένες γλώσσες επιθυμητές.
Καθώς δοκίμαζε τα ρούχα που θα φορούσε, αναρωτιόταν τι θα μπορούσε να είναι αυτή η Εταιρία, αφού στην αγγελία δεν αναφερόταν τίποτα. Βάζοντας ένα τολμηρό κόκκινο μπλουζάκι, σκέφτηκε ότι με τα ιερά ποτέ δεν τα πήγαινε καλά αλλά φυσικά αυτό δεν της έδινε το δικαίωμα να εμφανιστεί στη νέα δουλειά απρεπώς. Ήταν και το όνομα ΙΕΡΑΡΧΙΑ που τη φόβιζε λίγο. Έβγαλε το μπλουζάκι κι έβαλε ένα λευκό. Σκέφτηκε πως ούτε με τα αρχία τα πήγαινε πολύ καλά, αλλά όταν άκουγε αυτή τη λέξη ή τη διάβαζε σαν συνθετικό όπως στην ΙΕΡΑΡΧΙΑ, ένοιωθε μια περίεργη συγκίνηση κι ένα γλυκό, ανεξήγητο μούδιασμα χαμηλά.
Τελικά έβαλε το αχνοπράσινο πουκάμισο.
Στην πρώτη στήλη της πινακίδας ήταν γραμμένη η λέξη ΙΕΡΑΡΧΙΑ.
Στην επόμενη ο όροφος και στην επόμενη με τη σειρά από κάτω προς τα πάνω:
1. ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΑ-ΠΡΩΤΟΚΟΛΛΟ
2. ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΕΣ ΥΠΗΡΕΣΙΕΣ
3. ΠΡΟΪΣΤΑΜΕΝΟΙ ΤΜΗΜΑΤΩΝ-ΔΙΕΥΘΥΝΣΕΙΣ
4. ΓΕΝΙΚΟΣ ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ
5. ΠΡΟΕΔΡΟΣ-ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ.
Ίσιωσε λίγο τη φούστα της, γύρισε προς το ασανσέρ και αποφασιστικά πάτησε το κουμπί της κλήσης.Όταν άνοιξε η πόρτα του θαλαμίσκου, έμεινε άναυδη. Ένας ωραίος άντρας με ακριβό ραφ κουστούμι και γραβάτα με κόκκινες ρίγες στεκόταν στο βάθος του θαλάμου σαν να την περίμενε. Κοντοστάθηκε λιγάκι, ξανασκέφτηκε την ΙΕΡΑΡΧΙΑ χωρισμένη στα δυο της συνθετικά, αναρωτήθηκε για μια ακόμα φορά αν θα είχε τύχη σε μια τέτοια Εταιρία, αλλά μες στα αυτιά της αντήχησε η φωνή της συγχωρημένης της μητέρας της:-Ευχή και κατάρα σου δίνω, να ανέβεις την ΙΕΡΑΡΧΙΑ για να πετύχεις στη ζωή σου, κόρη μου.
Μπήκε στο ασανσέρ, γύρισε την πλάτη στον ωραίο Κύριο και πάτησε το κουμπί του 1ου ορόφου.
Η πόρτα έκλεισε......
και το ασανσέρ άρχισε να ...κατεβαίνει απαλά στο 2ο υπόγειο.
Η κοπέλα σκέφτηκε πως κάποιος θα το είχε ήδη καλέσει και περίμενε. Στο υπόγειο κανείς δεν μπήκε και έτσι ξαναπάτησε το κουμπί του 1ου ορόφου.
Το ασανσέρ ξεκίνησε και σταμάτησε ...στο ισόγειο. Ο ωραίος, ακίνητος, δεν έδειξε να παραξενεύεται.
Η κοπέλα γύρισε, τον κοίταξε αμήχανα και ξαναπάτησε το κουμπί του 1ου. Ξανά το ασανσέρ στο 2ο υπόγειο. Άρχισε να μην αισθάνεται καλά, δεν καταλάβαινε τι συμβαίνει, κάποια βλάβη ίσως, έκανε και ζέστη, ένοιωσε πως ιδρώνει λίγο, σκέφτηκε το μακιγιάζ της, που τόσο πολύ το είχε φροντίσει και θα άρχιζε να χαλάει, ανοίγει την τσάντα της να βγάλει το καθρεφτάκι, της πέφτει κάτω το κραγιόν της. Έχοντας πίσω της τον ωραίο, σκύβει να το πιάσει και, ...
σαν από θαύμα, το ασανσέρ σταμάτησε απαλά να κατεβαίνει......
και άρχισε να ανεβαίνει.
Το λαμπάκι στο καντράν έδειξε, 1ος όροφος. Απορημένη ακόμα βγήκε από το ασανσέρ. Βγαίνοντας κοίταξε πίσω της. Ο ωραίος, ακίνητος, ασυγκίνητος, αμίλητος, της έριξε μια ματιά γεμάτη κατανόηση.
Στον όροφο τυπικά γραφεία γραμματείας. Υπάλληλοι άχρωμοι, ουδέτεροι, με κάποιο ξινό χαμόγελο κάπου- κάπου, εξυπηρετούσαν τις λιγοστές νεαρές κοπέλες που στέκονταν μπροστά στα γκισέ. Κοιτάζοντάς τις σαν να διέκρινε σε όλες μια στάση επίκυψης και σκέφτηκε πως φυσικά μπορεί να ήταν έτσι για να κάνουν τη δουλειά τους καλύτερα αλλά μπορεί και να μην ήταν από αυτό, αλλά δεν είχε σημασία και πάλι τη δουλειά τους θα έκαναν καλύτερα. Σοκαρίστηκε με τη σκέψη που έκανε και προχώρησε λίγο αμήχανα στο πρώτο ελεύθερο γκισέ. Ασυναίσθητα έσκυψε λίγο για να δώσει τα χαρτιά της. Μόλις όμως το κατάλαβε, ίσιωσε το κορμί της απότομα και ο υπάλληλος σαν να την κοίταξε περίεργα. Δεν έδωσε σημασία, άφησε το φάκελο και περίμενε υπομονετικά.
Ο υπάλληλος σηκώθηκε να φέρει ένα ντοσιέ να βάλει μέσα το φάκελο. Καθώς πήγε προς το βάθος, σαν να προχωρούσε σκυφτός με μια μόνιμη ακαμψία.
Γύρισε, της έδωσε ένα χαρτάκι με τον αριθμό πρωτοκόλλου και της είπε:
-Θα πάτε στο δεύτερο στον προϊστάμενο προσλήψεων να κάνετε ένα interview.
Η κοπέλα ξαναπήγε προς το ασανσέρ.Το κάλεσε, η πόρτα άνοιξε, ο ωραίος Κύριος με το απλανές βλέμμα στο ίδιο σημείο, όλα της φάνηκαν λίγο γνώριμα πια, φιλικά ίσως, μπήκε με άνεση και πάτησε το κουμπί του 2ου ορόφου. Το ασανσέρ ξεκίνησε και...
άρχισε να κατεβαίνει στο 1ο υπόγειο.Μόλις έφτασε, ξαναπάτησε του 2ου . Το ασανσέρ σταμάτησε στον 1ο. Ο ωραίος, ασυγκίνητος........................
Η κοπέλα, και έξυπνη ήταν, είχε και στα αυτιά της και τη φωνή της μανούλας της:
-Ευχή και κατάρα σου δίνω, να ανέβεις την ΙΕΡΑΡΧΙΑ για να πετύχεις στη ζωή σου, κόρη μου,-μόνο που δεν της είχε πει πώς να ανέβει αλλά φαίνεται πως γιαυτήν ήταν ευνόητο-.
Η κοπέλα κατάλαβε λοιπόν πως δεν είχε έρθει καλά προετοιμασμένη. Γύρισε και κοίταξε τον ωραίο. Αυτός της έριξε μια αινιγματική ματιά και πάλι όμως με κατανόηση. Εντελώς τυχαία, πρόσεξε ότι είχε ξεκουμπώσει το σακάκι του και φαινόταν μια ακριβή δερμάτινη ζώνη με μια περίεργη αγκράφα που είχε ένα βέλος που έδειχνε προς τα κάτω.
Κατέβηκε στο ισόγειο, βγήκε στο δρόμο, είδε την ξανθιά να έχει γίνει μούσκεμα για να μοσχομυρίσουν τα μαλλιά της-είχε ξεχάσει ότι είχε λουστεί με σαμπουάν χωρίς άρωμα-, πήγε σπίτι της, άναψε το θερμοσίφωνα, μπήκε στη μπανιέρα με καυτό νερό και έκανε ένα μπάνιο, τέτοιο που δεν είχε ξανακάνει, επιμένοντας στα δύσκολα σημεία, φόρεσε το πιο καλό της στριγκ, φόρεσε και το κόκκινο πουκάμισο, άφησε ανοιχτά δυο κουμπιά και ξεκίνησε για τη νέα της, πλέον, δουλειά.
Όπερ έδει δείξαι
Ο καθένας μας κατά κανόνα πιστεύει ότι έχει ωριμάσει, έχει κατακτήσει τη όποια γνώση, έχει ζήσει εμπειρίες και μοναδικά πράγματα που του έχουν δώσει πια το φίνο αυτό απόσταγμα της όλης μέχρι τώρα πορείας του.
Και άλλοι το απόσταγμα αυτό το κάνουν γνώμονα για τη συνέχιση της πορείας τους, άλλοι αρωματίζονται με αυτό και το ξοδεύουν όλο-γενικά τα αποστάγματα είναι αρωματικά ή τουλάχιστον έτσι τα θέλουμε για να τα ξορκίσουμε και αυτό το κάνουμε μαζεύοντας συνήθως ξεθυμασμένα αιθέρια έλαια από τους άλλους, παίρνοντάς τα ευγνωμονώντας – θέλοντας , απελευθερωμένοι να αρχίσουν νέα συλλογή αποσταγμάτων.και, τέλος, άλλοι, κάποια στιγμή, το χύνουν αναθεματίζοντάς το.
Ώριμοι λοιπόν, ούτως ή άλλως, ανένταχτοι και ενταγμένοι, ζούμε στον αποστακτήρα......
και ξαφνικά έρχεται το ροδάκινο!
Ανώριμο φυσικά, όπως κάθε ροδάκινο που θέλει να προκαλέσει τη γεύση, την αφή, την όσφρηση, την όραση και την ακοή ακόμα στον ήχο της δαγκωνιάς......και δέχεται να το δαγκώσετε.Φυσικά πρέπει, όπως είναι ευνόητο, να έχετε τις αισθήσεις οξυμένες, ένα ανώριμο ροδάκινο είναι πάντα απαιτητικό όταν αποφασίσει να δαγκωθεί... ...
και το δαγκώνετε......
ή δεν το δαγκώνετε!
Και το ερώτημα είναι:Αυτό το καινούριο στη ζωή σας- δεν είναι υποχρεωτικά κάποιος άλλος άνθρωπος - που φαίνεται να σας κρυφογελάει ανάμεσα στα κλαδιά και σας προκαλεί να το κόψετε από το δέντρο και που μπορεί να είναι ήδη λίγο δαγκωμένο, τι το κάνετε;
Το αφήνετε -ωρίμως σκεπτόμενοι-, μονολογώντας: όμφακες εισί;
Κουνάτε το δέντρο, πέφτει, το παίρνετε μαζί, το κανακεύετε για να ωριμάσει, να απογυμνωθεί από το χνούδι του που του έδινε μεν όλη τη χάρη και τη ζωντάνια αλλά κάπου σας ενοχλούσε στην αφή κυρίως τη νύχτα και τελικά το βάζετε στη φρουτιέρα μαζί με τα άλλα, αν καθίσει -που σχεδόν σίγουρα δεν θα καθίσει-;
Ή ανεβαίνετε στο δέντρο, τραβάτε μια γερή δαγκωνιά- εννοείται φυσικά ότι μπορείτε ακόμα να ανεβαίνετε σε δέντρα και έχετε και γερά δόντια-,απομυζάτε όσο χυμό μπορείτε -λίγο στυφό ακόμη φυσικά γιατί για κάποιον άλλον θα μεταλλάξει τη στυφάδα σε γλύκα- και ξαναγυρίζετε στη γλυκερή φρουτιέρα σας;
Κάντε όμως κάτι με αυτό το λαχταριστό ροδάκινο!!! Κουνηθείτεεεεεεε
Όταν έρθει η ώρα του να ξαναμπεί θριαμβευτικά ξανά στη σκηνή -από το παρασκήνιο όπου μήνες και χρόνια ζούσε βηματίζοντας πάνω-κάτω νευρικά σαν τον ηθοποιό που ξέρει το ρόλο του μα δεν ξέρει το κοινό της βραδιάς που γι΄αυτό θα κληθεί να παίξει- να δυναστεύσει με τη δύναμη που έχει ο ρόλος του, να γοητεύσει ξανά,
εκείνη την ώρα...
η σκηνή του φαίνεται μικρή, τα σκηνικά φτωχά, τα φώτα αδύναμα,
οι άλλοι ηθοποιοί κακοί και τιποτένιοι -μήνες και χρόνια παίζανε το έργο χωρίς αυτόν, στην ώρα του ρόλου, του δικού του, λέγαν αστείες ατάκες ή τάχα καμώνονταν πως έψαχναν κάτι σε κάποια παλιά σεντούκια, πολλές φορές έχαναν τα λόγια τους και κόμπιαζαν και κοιτάζονταν αμήχανα και έτρεχαν στα παρασκήνια αφήνοντας άδεια τη σκηνή-
και ο μοναδικός θεατής, που χρόνια το ίδιο έργο έρχεται να δει, ανάξιος του μοιάζει για να του παίξει το θαυμαστό το ρόλο που κάποτε του έπαιζε…
ρίχνει μια ματιά στη σκηνή…
στους μηδαμινούς ηθοποιούς…
στην μισοφωτισμένη πλατεία…
στον καταλαγιασμένο θεατή…
γυρίζει πίσω στα παρασκήνια,
ξέρει πως εκεί, χωρίς να φθείρεται, κάνει με την απουσία του τους άλλους, τους τιποτένιους ηθοποιούς να μοιάζουν πιο πολύ να είναι έτσι.
……………….
Μια αναπάντεχη ερώτηση πάντα περιμένει -κι αν χρειαστεί, κάμποσες νύχτες- και ζητά μια αναπάντεχη απάντηση.
Για ένα αναπάντεχο μπορεί να ξεπουλήσεις με μιας όλα τα μίζερα υποκατάστατα.
Στο αναπάντεχο πρέπει για λίγο να ζήσεις την έκπληξή σου και τη δική του, να το αφήσεις να σου τριβελίσει και να σου γλυκάνει το μυαλό, να παίξεις μαζί του, να το περιτριγυρίσεις από παντού - άλλοτε σοβαρά κι άλλοτε αστεία, άλλοτε στοχαστικά κι άλλοτε τρυφερά- ένα αναπάντεχο ποτέ δεν ξέρει αυτό το ίδιο πως για κάποιον θα είναι έτσι, γιατί αυτός ο κάποιος θα το ΄θελε να είναι.
Έχουμε πια μάθει να ζούμε με τα υποκατάστατα.
Και αυτό είναι το άσχημο, εν τέλει.
Φυσικά τώρα όλα καλά κι όλα ωραία -ως και το άσμα λέει- κι ούτε καν αναρωτιέστε με ποιόν ήταν παρέα χτες το υποκαθιστάμενο-.
Που δεν είναι απαραίτητα κάποιο πρόσωπο -αν και είναι το πιθανότερο-.
Ένα σωρό πράγματα μπορεί να είναι, καταλαβαίνετε.
Από ένα άπιαστο νεανικό όνειρο μέχρι ένα νυχτερινό πλόα με φεγγάρι σε ένα ιστιοφόρο με ένα ποτό στο χέρι ακούγοντας Τζόαν Μπαέζ, μέχρι ένα μεγάλο ψάρι πιασμένο στο αγκίστρι σας - αν ψαρεύετε, μεταφορικά και κυριολεκτικά- μέχρι μια μικροχαρά που τη μεταθέσατε ανόητα στο μέλλον, μέχρι, μέχρι…
Και βολευόμαστε, προσθέτοντας κάθε μέρα -και νύχτα κι αυτό είναι ίσως επώδυνο αλλά νύχτα είναι, περνάει- και ένα νέο υποκατάστατο και όλο και απομακρύνουμε το υποκαθιστάμενο.
Μέχρι ακόμα μπορεί και να πιστέψουμε πως το ξορκίσαμε επιτέλους.
Και ζούμε με τις παρέες μας, με τα χαζογελάκια μας, με τα ξόρκια μας, με το να γράφουμε ¨καταθέσεις¨, με τη μικρή κοινωνία γύρω μας, εικονική ή πραγματική, να μας θωπεύει τα΄ αυτιά - μια χαρά σε βρίσκω, το ξεπέρασες αλώβητος, η ζωή είναι μπροστά μας, και λοιπά εμψυχωτικά λόγια- με τις δραπετεύσεις μας που σχεδόν πάντα οδηγούν ξανά στην αφετηρία τους, με κάποιες, ίσως ανομολόγητες, επιλογές που μόνο πικρίες αφήνουν, με το να διαβάζουμε στον καθρέφτη κάθε πρωί αυτό που έχουμε γράψει σε στιγμές αισιοδοξίας και με τόσα άλλα που ο καθένας έχει εφεύρει.
Μα μην υποτιμάτε το υποκαθιστάμενο.
Θάρθει κάποια μέρα ή νύχτα και θα είναι ανελέητο.
Γιατί τόσον καιρό το περιγελούσατε.
Και θα τα ζητήσει όλα πίσω. Και δίκαια.
…
Χμ, θα είναι μάλλον κάποια νύχτα και θα μείνετε ξαφνικά με το χέρι μετέωρο πάνω από το πληκτρολόγιο ή πάνω από μια ξένη σάρκα.
Σκέψεις των τελευταίων ημερών όπου σκεδάζω εαυτόν σε μια νέα προσπάθεια ξορκισμού.
..........................
