ΕΛΙΞΗΡΙΑ ΣΕ ΤΙΜΗ ΕΥΚΑΙΡΙΑΣ

...
Η Τζέσικα Μίλερ προσπάθησε να τακτοποιηθεί στη μάλλον άβολη πολυθρόνα του κόκπιτ προσομοίωσης. Η πρώτη της αίσθηση ήταν πως ίσως και να ήταν φτιαγμένη έτσι, γιατί κανένα ταξίδι της ζωής δεν είναι άνετο, ακόμα και αυτό που δεν έχει γίνει ακόμα. Εξ άλλου και στην τρίωρη θεωρητική εκπαίδευση που της είχαν κάνει, της είχαν πει ότι δε θα ήταν ένας ανώδυνος περίπατος στη σφαίρα της φαντασίας αλλά το ταξίδι της από κει και πέρα ζωής της.
Αριστερά στην οθόνη μπροστά της, είχε ένα κουμπί με επιλογές levels, ανάλογα με το βαθμό δυσκολίας.
Α. Ταξίδι 10-20 χρόνων
Β. Ταξίδι 20-40 χρόνων
C. Ταξίδι μέχρι το θάνατο.
Διάλεξε το C level.
…………
Οι εξειδικευμένοι εξομοιωτές είναι σχεδιασμένοι για να αναπτύξουν μερικές ιδιαίτερες δεξιότητες διαδικασιών του προγράμματος πτήσης (προσέγγιση και συνάντηση με άλλα ανθρώπινα όντα, πειράματα σε ενδιαφέροντα πρόσωπα, διεξαγωγή έρευνας σε ανθρώπινους χαρακτήρες, αντιμετώπιση χαλεπών καταστάσεων, προσπέλαση απροσπέλαστων πεδίων, κλπ). Γι αυτό μόνο εκείνα τα συστήματα, που χρησιμοποιούνται από τους ζωοναύτες –κάτι ανάλογο με τους κοσμοναύτες- για να εκτελέσουν τις συγκεκριμένες εργασίες υπάρχουν στους εξειδικευμένους εξομοιωτές.
.............
Ένα πλήθος κουμπιών με ενδείξεις στο κόκπιτ έδινε τη δυνατότητα στο ζωοναύτη να επιλέγει δράσεις και αντιδράσεις ανάλογα με την αντιμετωπιζόμενη περίσταση. Ενδείξεις όπως οργή, έρωτας, κτηνωδία, αποδοχή, άρνηση, αδιαφορία, απάθεια, αγανάκτηση κι ένα σωρό άλλες. Υπήρχε φυσικά και το κουμπί undo, γιατί στον προσομοιωτή μπορεί να υπάρχει αυτή η λειτουργία –που δεν υπάρχει στην πραγματική πτήση, π. χ. εκεί δε μπορείς να αναιρέσεις ένα παθιασμένο φιλί που έδωσες σε προδομένα χείλη-. Και ακόμα υπήρχε το κουμπί reset για να μπορείς να ξεκινάς ξανά το ταξίδι από το σημείο που το έχεις σώσει την τελευταία φορά.
...................
Η Τζέσικα άπλωσε το χέρι για να πατήσει το start.
Η τέλεια ηχομόνωση του κόκπιτ που δεν άφηνε τους θορύβους της μισοπεθαμένης, μικρής κωμόπολης του Χιούστον, όπου ζούσε σα να τις έδωσε μια ανάσα ελπίδας.
Είχε βρεθεί εδώ, όταν ένα πρωινό πριν καμιά βδομάδα…
……
Ξύπνησε βαριεστημένα από έναν άυπνο ύπνο –το ίδιο ξύπνημα χρόνια τώρα, από τότε που επέλεξε συνειδητά τη μοναξιά της- όπου η φαντασία διαχεόταν στην πραγματικότητα, όπου τα φαντάσματα του παρελθόντος χόρευαν με τα φαντάσματα της διπλανής πόρτας χορούς ορφικούς, όπου ίσιωνε τις πτυχές του τσαλακωμένου σεντονιού κι αυτές, με το που έπαιρνε το χέρι της ξανά γίνονταν και πιο βαθιές ακόμα, λες και το σεντόνι ήταν η ίδια η ζωή της, όπου το πικρό απ΄τον καπνό στόμα της ζητούσε να πάρει μια γλυκάδα από μια κόλα λάιτ και τα κιτρινισμένα, θαμπά δόντια της να πάρουν μια υπόλευκη λάμψη από ένα
φανταστικό σπέρμα.
Έβαλε χτεσινό καφέ από την μισοδιαλυμένη καφετιέρα και κάθισε στην καρέκλα της κουζίνας. Άναψε το πρώτο Λάκυ Στράικ, στο τασάκι βουνό τα αποτσίγαρα έμοιαζαν σαν καρφιά.
-Χα, σκέφτηκε, θα ζητήσω από το γραφείο τελετών να μου κάνει έκπτωση, θα έχει τα δικά μου καρφιά.
Φορούσε μια παλιωμένη ρόμπα σομόν, τα ξεφτισμένα νύχια σομόν, το ξεβαμμένο κραγιόν σομόν, τα μάτια βαμμένα σομόν, το ρουζ σομόν, της άρεσε πολύ το χρώμα σομόν.
-Α μην ξεχάσω, ξανασκέφτηκε, μαζί με την έκπτωση που θα ζητήσω να παραγγείλω και το ξύλο βαμμένο σομόν.
Πήρε μια μισοσκισμένη , τοπική εφημερίδα, δεν ξέρω ποιας παλιάς ημερομηνίας – μπορεί και να την ξέχασε ο τελευταίος εφήμερος εραστής της ούτε που τον θυμάται πια, το μόνο που θυμάται είναι που της έλεγε:
-Θες να κάνω λαμπερά τα δοντάκια σου μωρό μου; Κι ίσως αυτόν να είδε στο όνειρό της - .
Άρχισε αφηρημένα να την ξεφυλλίζει. Μπαγιάτικα νέα, φωτογραφίες από ατυχήματα που το θύμα είχε γίνει πια καλά, κοσμικά νέα, κουτσομπολιά. Είχε φτάσει στις μικρές αγγελίες κι ετοιμαζόταν να την πετάξει, όταν…
ΠΡΟΣΟΜΟΙΩΤΗΣ ΠΤΗΣΗΣ. ΕΝΑ ΕΦΟΔΙΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΟΛΟΙΠΗ ΖΩΗ ΣΑΣ. ΜΙΑ ΑΞΕΧΑΣΤΗ ΕΜΠΕΙΡΙΑ.

Πήρε τηλέφωνο. Της εξήγησαν πως πρόκειται για τον προσομοιωτή της πτήσης της ζωής.
Έκλεισε ραντεβού βλαστημώντας το Λάκυ Στράικ που της έκαψε τα χείλη.
……………..
Η Τζέσικα πάτησε το start.
Η πτήση της υπόλοιπης ζωής της άρχισε.
Η πρώτη σκηνή που είδε ήταν αυτή όπου, μεθυσμένη, έξω από ένα μπαρ κατά τις 4 το πρωί, κατασκότεινα, δέχτηκε την επίθεση από δυο άντρες. Κανείς άλλος δεν ήταν γύρω. Με τον τρόμο στα μάτια, αλαφιάστηκε.

Πάτησε διαδοχικά τρία κουμπιά.
ΟΡΓΗ
ΚΤΗΝΩΔΙΑ
ΑΠΟΔΟΧΗ.
Το ταξίδι της υπόλοιπης ζωής είχε αρχίσει.

………
Όλη η παραπάνω ιστόρηση, αγαπητοί, είναι δυστυχώς καθ΄όλα φανταστική.
Δεν υπάρχει προσομοιωτής πτήσης ζωής και ίσως ποτέ να μην υπάρξει.
Κι αναρωτιέμαι…
Μας διδάσκουν επιστήμες, τέχνες, ξένες γλώσσες, πώς να οδηγούμε, πώς να κάνουμε ιστιοπλοΐα, να πετάμε με αεροπλάνο, να μην περνάμε με κόκκινο απέναντι, να φοράμε προφυλακτικό με άγνωστα άτομα, να πλένουμε τα δόντια μας…
Και χιλιάδες χιλιάδων πράγματα, όχι άχρηστα μα δευτερεύοντα.

Αυτή τη γaμημένη, υπέροχη και συναρπαστική πτήση στο μακρύ ταξίδι της ζωής, γιατί δε μας τη δίδαξαν;
Έστω και χωρίς προσομοιωτή;
Ε;

Και πάλι δράστης αυτού του νέου μεγάλου έρωτα, ποιος άλλος, ο νεαρός φίλος μου Μενέλαος.

Τον είδα προχτές, μετά από ένα μήνα, όπου τον είχα αφήσει ερωτευμένο σφόδρα με την καλλίπυγο νεράιδα που διέθετε το αιρ κοντίσιον.
-Βρε βρε βρε, τι κάνεις Μενέλαε; Πώς πάει ο μεγάλος έρως; Τζάμι;
Σιωπή ο δικός σου.
-Βρε συ, τι έπαθες;
-Μη μου μιλάτε για ΄κείνη, σφύριξε μέσα από τα σφιγμένα του χείλη.
Νόμισα ότι σιγοψιθύριζε το γνωστό άζμα και άρχισα να τον ρωτάω διάφορα για τον ερκοντίσιον που τον είχε στείλει στα ουράνια. Αυτός σιωπούσε.
Κάποια στιγμή δεν άντεξε άλλο. Ξέσπασε με μύδρους κατά του γυναικείου φύλου.
-Δεν είναι να εμπιστεύεσαι τη γυνή, τη σήμερον ημέρα. Κατάρα θεού είναι!!! Πλάσμα του διαβόλου!!! Το τραγικό λάθος του πλάστη!!!
-Μα, τι σου έκανε; Την είδες με άλλον;
-Κάτι χειρότερο.
-Σου ζήτησε τίποτα εξτρήμ;
-Ακόμα χειρότερο.
-Ήθελε γάμο από τώρα;
-Αυτό δεν είναι τίποτα μπροστά σ΄αυτό που έκανε.
-Μα τι, τέλος πάντων, θα με σκάσεις!
-Την αγάπησα για το αιρκοντίσιον, θυμάσαι;
-Φυσικά.
-Ε λοιπόν, ενώ μου είχε πει ότι ήταν ενεργειακής κλάσης Α, ξέρεις τι ανακάλυψα;
-…
-Ήταν κλάσης Δ!!!. Και ούτε που είχε σκοπό να τον αλλάξει με το μέτρο της απόσυρσης.
Δεν είναι να έχεις μπέσα στις γυναίκες σου λέω!!! Και τη χώρισα.

Συμφώνησα στο θέμα της μπέσας και των ενεργειακών κλάσεων και συμμερίστηκα όσο γινόταν τον πόνο του. Κι ενώ του έλεγα διάφορα παρηγορητικά λόγια και πονεμένα παραδείγματα της ζωής μου, κάποια στιγμή μου λέει:
-Καλά ντε, μην κάνεις κι έτσι!
-Εεεεεεεε;
-Λέω, μην κάνεις έτσι!
-Μα…
-ΕΡΩΤΕΥΤΗΚΑ ΞΑΝΆ!!! ΚΑΙ ΑΥΤΗ ΜΕ ΕΡΩΤΕΥΤΗΚΕ ΣΦΟΔΡΑ.
Έμοιασε ξαφνικά τόσο χαρούμενος, το δε μέγιστο διαπραγματευτικό του όπλο, το χαμόγελό του, άνθισε στα χείλη του.
-Έλααααααααα
-Αμεεεεεεεεέ!
-Μολόγα.
-Ε να, βρέθηκα προ ημερών σε ένα πάρτι, προσπαθώντας να ξεπεράσω την ενεργειακή κλάση Δ.
Κι εκεί γνώρισα μια κορασίς. Ήτο πολύ όμορφη, γοητευτική θα έλεγα, συναρπαστική θα συνέχιζα, ακολούθως σαγηνευτική, επιπροσθέτως θελκτική, συν τοις άλλοις έκπαγλη, μαγευτική ωσαύτως…
-Εεεεεεεεεεε, νταξ φτάνουν οι επιθετικοί προσδιορισμοί, πάμε στην ουσία.
-Τι να σου πω, παρ΄όλο που εμαγεύθην, δεν τολμούσα να τη φλερτάρω. Φαινόταν υπεράνω των δυνατοτήτων μου, ε να ρε παιδί μου, ήτο μια ντίβα!!!
-Ε και πώς σε ερωτεύτηκε σφόδρα μια ντίβα;
-Ενώ ουδεμία σημασία μου έδινε, κάποια στιγμή, ξαφνικά, με κοίταξε με το στόμα ανοιχτό και βλέμμα αισθησιακό. Έκτοτε δεν έπαιρνε τα μάτια από πάνω μου, μέχρι που κοκκίνισα.
-Εσύ να κοκκινίσεις; Τες παν. Και τι ήταν αυτό που ξαφνικά την επηρέασε τόσο;
-Κι εγώ με αυτή την απορία ήμουν, δεν μπορούσα να φανταστώ κάτι, δεν έκανα κάτι ηθελημένα.
Μέχρι που μου εξήγησε, εκεί προς το τέλος της βραδιάς, όταν η πανσέληνος μας έλουσε με τον ασημένιο καταρράκτη της στον κήπο του σπιτιού, όπου σχεδόν με παρέσυρε.
-Έβηξες, μου είπε, και αυτό με γοήτευσε. Και από τη στιγμή εκείνη δεν μπορούσα να ξεκολλήσω το βλέμμα μου. Και κάθε φορά που έβηχες, τόσο πιο πολύ ένιωθα ότι ερχόμουν πιο κοντά σου. Και στο τέλος, εκεί που σε έπιασε ο ασταμάτητος βήχας και ήπιες μια γουλιά από το HELTHA, το σιρόπι που είχες στην τσάντα ARMANI, ε τότε πια ένιωσα πως θα μπορούσα να σε ερωτευτώ.

Ο Μενέλαος κοντοστάθηκε λίγο και πήρε το χαζοχαρούμενο ύφος που παίρνουν όλοι οι ερωτευμένοι όταν αναλογίζονται τα αρχικά στάδια του έρωτά τους.
-Μα σοβαρά μιλάς; Το ρωτάω.
-Έτσι ρώτησα κι εγώ, μόλις συνήλθα από το σοκ. Και η σαγηνευτική μου ανέλυσε το θέμα σε βάθος.
-Ξέρεις Μενέλαε, τι σημαίνει ένας βήχας σήμερα; Και μάλιστα σαν το δικό σου; Έχω ακούσει βήχες και βήχες – προς ενημέρωσή σου, η μαμά είναι φαρμακοποιός και περνάω από το Φαρμακείο και ακούω αυτόν τον καιρό πάμπολλους βήχοντες ορίτζιναλ και ξεροβήχοντες με νόημα, επί τη εμφανίσει μου – αλλά σαν το δικό σου, κανένα. Και καταλαβαίνεις ότι ο βήχας σου σήμαινε πως πιθανότατα είχες ιό. Και αυτόν τον ιό σου ήθελα να τον κάνω δικό μας ιό, να τον κολλήσω από σένα τώρα που είναι νωρίς και χωρίς επιπλοκές, να μου φύγει το άγχος της νέας γρίπης, να μη χρειαστεί να πάω σε κανένα πάρτι γρίπης στο Κολωνάκι, όπου ακούω πως γίνονται διάφορα και η μαμά θα φωνάζει. Καθώς έβηχες και τα σταγονίδια έπεφταν πάνω μου και ήξερα ότι κάποιο από αυτά είχε πάνω του τον ιό σου, σχεδόν εκστασιαζόμουνα.

(Το φεγγάρι, λόγω ενός παρεμβληθέντος σύννεφου, σταμάτησε το λούσιμο και στο προκύψαν
σκότος η σαγηνευτική έσκυψε, σχεδόν ακούμπησε στα χείλη του Μενέλαου και με αισθησιακή
φωνή του είπε:
-Βήξε, Μενέλαε, βήξε ξανά. Θέλω να με ιώσεις, τώρα!!!).

Ο Μενέλαος σταμάτησε την αφήγηση και ξαναπήρε το χαζοχαρούμενο ύφος, ο ανεφέρθη
ανωτέρω.
………….
Κι έτσι, να ακόμα ένας ερωτευμένος λόγω της νέας γρίπης. Για τις επιπλοκές ακόμα δεν ξέρουμε.
Όπως επίσης δεν ξέρουμε αν τα πράγματα έγιναν έτσι, όπως τα αφηγήθηκε ο Μενέλαος!!!
Ε μα κι αυτός, άλλοτε ερωτεύεται αιρ κοντίσιον, άλλοτε ερωτεύεται βήχων, τι να πιστέψει κανείς.