ΕΛΙΞΗΡΙΑ ΣΕ ΤΙΜΗ ΕΥΚΑΙΡΙΑΣ

Friday, September 22, 2006

Γιατί τα τρίγωνα είναι πάντα καλύτερα από τα δίγωνα.

Image Hosted by ImageShack.us



Ένα μικρό πόνημα σαν μια ελάχιστη συμβολή στη θεραπεία της επιστήμης της Γεωμετρίας.

Το τρίγωνο, ως γνωστόν, είναι ένα σχήμα με τρεις πλευρές και τρεις γωνίες.
Το δίγωνο, ως επίσης γνωστόν, είναι ένα σχήμα με μια πλευρά και δυο γωνίες.

Στα παρακάτω σχήματα εικονίζονται οι τρεις μορφές τριγώνων και διγώνων.
Οι γωνίες συμβολίζονται με κυκλάκια (με κόκκινα οι ¨ορθές¨ και με μαύρα οι ¨μη
ορθές¨.)Image Hosted by ImageShack.us
Image Hosted by ImageShack.us


Αν πάρουμε τις δυάδες των σχημάτων κάθετα, παρατηρούμε τα εξής αξιοπρόσεκτα.
1. Το ισόπλευρο τρίγωνο σαφώς είναι καλύτερο από το αντίστοιχο ισόπλευρο δίγωνο γιατί:
1α. Έχει πολύ μεγαλύτερη βάση στήριξης άρα είναι περισσότερο σταθερό.
1β. Είναι πιο ¨δεμένο¨ γιατί η κάθε γωνία στηρίζεται σε δυο πλευρές.
1γ. Οι γωνίες του είναι συγκεκριμένες, 60 μοιρών, σε αντίθεση με το δίγωνο που οι γωνίες του είναι απροσδιόριστες, θα μπορούσε δε κανείς να τις πει και α-γωνίες.
1δ. Έχει πιο επιστημονικό ενδιαφέρον ανάλυσης χάριν της πολυχρωμίας του, οι δυο γωνίες είναι κόκκινες και η τρίτη μαύρη.

2. Το ισοσκελές τρίγωνο επίσης είναι καλύτερο από το μονοσκελές δίγωνο γιατί:
2α. Έχει, ως άνω, πολύ μεγαλύτερη βάση στήριξης άρα είναι περισσότερο σταθερό.
2β. Έχει δύο ίσα σκέλη των οποίων άνοιγμα -της γωνίας τους- είναι μεταβλητό και ανάλογο με τις υπόλοιπες δυο γωνίες. Αν το άνοιγμά τους είναι πολύ μικρό τότε οι άλλες δυο γωνίες τείνουν να γίνουν ορθές, αν είναι πολύ μεγάλο, οι άλλες γωνίες τείνουν να μηδενιστούν.
2γ. Στο μονοσκελές δίγωνο, σε αντίθεση, δεν υπάρχουν δυο σκέλη για να ανοίξουν-η γωνία τους εννοώ- οι δε γωνίες έχουν συμπέσει με αποτέλεσμα η μία να έχει επικαλύψει την άλλη η οποία έχει εξαφανιστεί.
2δ. Ως 1/δ.

3. Το σκαληνό τρίγωνο τέλος είναι καλύτερο από το ασκελές δίγωνο γιατί:
3α. Ως 1α.
3β. Ως 1β.
3γ. Το σκαληνό τρίγωνο παρ΄ ότι έχει διαφορετικών μοιρών γωνίες εν τούτοις είναι ¨ένα σχήμα¨ που έχει μια εδραιωμένη θέση στη Γεωμετρία.
3δ. Το ασκελές δίγωνο, εν αντιθέσει, δεν έχει πλέον θέση στην ως άνω επιστήμη-οι γωνίες του έχουν πάρει την άγουσα προς άγνωστη κατεύθυνση η κάθε μια.-
3ε. Ως 1δ.

Απ΄ όπου λοιπόν και αν κοιτάξει κανείς ένα τρίγωνο σε σχέση με ένα δίγωνο, το τρίγωνο πάντα υπερέχει. Τα τρίγωνα έχουν πάντα Ά με τόνο.

Εγώ όμως, για να σας πω την αλήθεια, προτιμάω τα δίγωνα, είμαι ¨παραδοσιακός¨ Γεωμέτρης..
Εκτός και αν είναι Πανοράματος, οπότε ζητάω πάντα τρίγωνα.
(Πανόραμα είναι μια περιοχή απ΄ όπου, βλέποντας τα πράγματα από ψηλά, τα βλέπεις πιο σφαιρικά, από μια ευρύτερη οπτική γωνία, εν τέλει πιο ρεαλιστικά.)

ΥΓ.
Ε! δεν είναι δυνατόν!!!!!!!!!
Τώρα που το ξαναδιαβάζω…
…σκέφτομαι πως αν είχα βάλει στις γωνίες αντί για κυκλάκια…
…φατσούλες (αισθηματοσήματα κατά το endear-που το βρήκε πάλι αυτό!- )…
…θα μπορούσα να το είχα γράψει και για τις ανθρώπινες σχέσεις.

Βρε μυστήρια πράγματα!!!
posted by elix_geo at 12:55 AM 0 comments

Thursday, September 14, 2006

Δικτυακές ψυχές χτυπούν τα πλήκτρα του άηχου κλειδοκυμβάλου τους. Ώρα 2 τη νύχτα.

Image Hosted by ImageShack.us

Σας βλέπω, συχνά εδώ μέσα.

Βλέπω,
το δάχτυλο να χτυπά τα πλήκτρα του άηχου κλειδοκυμβάλου σας,
άναρχες νότες η ζωή σας,
μια συμφωνία σε λα μείζονα που δεν ακούστηκε ποτέ,
καμια φορά μετέωρο να μένει ανάμεσα στα πλήκτρα,
αναποφάσιστο,
back ή forward,
το ένα πλήκτρο δίπλα στ΄άλλο
-πόσο κοντά το ένα με το άλλο-
πόσο το ένα μέσα στ΄άλλο.

Βλέπω,
το δείκτη του δεξιού χεριού αναποφάσιστο,
αριστερό κλικ σε νέα σελίδα, ολόκληρη σελίδα,
- χα, χαριτωμένοι ανόητοι, ποτέ δεν είστε τολμηροί-
δεξί κλικ λοιπόν και ¨open link in new window¨,
αυτό το μικρό παράθυρο να ανοίξει λαχταράτε,
σ΄ένα γαλάζιο φόντο με σκαλιστή κορνίζα
σκαλισμένη τόσον καιρό εδώ μέσα με κόπο,
να κάνετε το πρώτο, δειλό σας βήμα
και το παράθυρο να μεγαλώσει, να μεγαλώσει,
να πιάσει όλη την οθόνη
να κρύψει πια αυτό το αναθεματισμένο, το τωρινό παράθυρο
που έχετε αναλώσει τη ζωή σας.

Βλέπω,
το βλέμμα μετέωρο ανάμεσα σε δυο δαχτυλίδια καπνού,
αναποφάσιστο,
να ταξιδεύει αφηρημένο σε μια οθόνη που γίνεται γαλάζια,
τα δαχτυλίδια του καπνού καράβια,
η οθόνη θάλασσα για καλοτάξιδα καράβια,
να ξεκινήσετε ξανά για ονειρικά ταξίδια.

Μα πάντα έτσι ήταν, δεν ήταν;
Μέχρι που η οθόνη, η γαλάζια θάλασσα που ταξιδεύατε,
γινόταν κάθε φορά, κάποια στιγμή, ξανά οθόνη 600Χ800,
600 κάθετα ερείπια, 800 οριζόντια ναυάγια.
Βλέπω,
δύο η ώρα τη νύχτα να πατάτε refresh στη ζωή σας,
ξανά και ξανά.
Σας βλέπω κάθε νύχτα.
Μα δεν σας οίδα ακόμα.
Και ίσως ποτέ,
γιατί πολλές φορές γελάτε.
Και με μπερδεύετε.
Εσείς με βλέπετε;
posted by elix_geo at 9:06 PM 3 comments

Thursday, September 07, 2006

Ένα πλακίδιον στο λουτρό εράγισεν και ο μάστορης ελθών, την καρδιά της κυρίας ομοίως


Ήταν ένα πρωινό όπου το καλοκαίρι δεν είχε αποφασίσει να μπει ακόμα ούτε και η άνοιξη να βγει κι έτσι οι άνθρωποι στην πόλη φορούσαν αλλοπρόσαλλα ρούχα και κοιταζόντουσαν με αμηχανία, κυρίως οι νέοι πάνω στις μηχανές τους στα φανάρια που περνούσαν με πορτοκαλί γιατί δεν το δέχονταν σαν μια μεταβατική, συμβατική κατάσταση η που θα μπορούσε να υπάρχει στη ζωή τους.

Στο σπίτι των βορείων προαστίων, ο κύριος μόλις είχε φύγει αφού, έχοντας ξυπνήσει στραβά-ίσως γιατί στο όνειρό του η νέα γραμματέας του δεν του είχε κάτσει ίσια και αυτός, λάτρης της φαλλοκρατίας δεν δεχόταν, στο όνειρό του τουλάχιστον να έχει σεξουαλική άποψη η γυναίκα-, βλαστήμησε τον τραπεζίτη του, τον χρηματιστή του, τους προμηθευτές του, τους πελάτες του και τη μαύρη του –αυτό αμφιλεγόμενο- τη μοίρα , κλώτσησε δε τη γάτα που είχε κουρνιάσει στη ρόδα του αυτοκινήτου.

Η κυρία, μια πρόσχαρη, χαριτωμένη, όμορφη γυναίκα -δεν ήταν πανέμορφη ώστε να μπορέσουν να ταυτιστούν με αυτήν οι αναγνώστριες εδώ και να απολαύσουν το στόρι-, φορώντας μια ροζ ρομπ ντε σαμπρ –δεν θα μπορούσε φυσικά να είναι άλλο χρώμα-, έπινε τον καφέ της στη βεράντα μιας μονοκατοικίας –περίπου σαν αυτή της Κάτζε123- κοιτάζοντας αφηρημένα μια πεταλουδίτσα με πολύχρωμα φτερά που πέταγε από λουλούδι σε λουλούδι. Στο χάι φάι έπαιζε ένα κομμάτι του Μέντελσον. Όχι πως της άρεσε ο εν λόγω αλλά ο ίματζ μέηκερ της της είχε συστήσει να ακούει τα πρωινά για να χαλαρώνει αφ΄ενός και αφ΄ ετέρου, αν έπαιρνε κάποια φίλη της τελέφωνο να άκουγε και κάτι τις κλασσικό στο βάθος.

Ξάφνου πετάχτηκε τρομαγμένη γιατί της πέρασε αστραπιαία από το μυαλό η πεταλουδίτσα με τσουρουφλισμένα φτερά αλλά και από ένα δυνατό κρακ που άκουσε από το μπάνιο.

Μπαίνοντας στο μπάνιο αντίκρισε κάτι το τραγικό.
Ένα πλακάκι, ακριβώς πάνα από το μπιντέ, είχε ραγίσει ανεπανόρθωτα. Παρέλυσε.
Αφού συνήλθε από το πρώτο σοκ πήγε στο τηλέφωνο και πήρε το μάστορη.

Ο μάστορης, γόνος γνήσιας λαϊκής οικογένειας από τις Κουκουβάουνες, όταν χτύπησε το τηλέφωνο, ίσιωνε ένα τσαλάκωμα από τη φρεσκοπλυμένη φόρμα του.
Ήταν γύρω στα 35, ψηλός με καλοσχηματισμένο κορμί και πράσινα μάτια –όχι ιδιαίτερα όμορφος ώστε να μπορούν να ταυτιστούν οι αναγνώστες εδώ μέσα και να απολαύσουν το στόρι-.
« Τοποθετήσεις πλακιδίων και λοιπαί συναφαί εργασίαι» έγραφε η πινακίδα στο κατάστημα. Αυτό το ¨συναφαί¨ δεν το πολυκαταλάβαινε αλλά όταν αποφάσισε να ανοίξει το μαγαζί, απευθύνθηκε σε ιματζ μέηκερ –τον καλύτερο στις Κουκουβάουνες-
και αυτός του είπε ότι αν θέλει να πάει καλά το κατάστημα στα βόρεια προάστια, θα έπρεπε να δείχνει κυριλέ –μάλιστα το συναφαί το είχε πει συναφείς αλλά ο μάστορης φαντάστηκε ότι δεν άκουσε καλά, γιατί δεν μπορεί ανάμεσα στα δυο –αι, να υπάρχει ένα –εις και έτσι το έβαλε συναφαί-.

Άκουσε προσεχτικά την κυρία προσπαθώντας να καταλάβει ανάμεσα στα μπερδεμένα από τη συγκίνηση λόγια της, τι ακριβώς συνέβαινε.
Όταν αντιλήφθηκε το τραγικό της κατάστασης, πήρε βιαστικά το βαλιτσάκι του και έφυγε σφαίρα, γκαζώνοντας το δύσμοιρο ντατσούν.

Όταν χτύπησε το κουδούνι, ο Μέντελσον μόλις είχε τελειώσει και τώρα έπαιζε το ¨Χτύπα κι άλλο, χτύπα κι άλλο¨ του Πετρέλη. Αυτό το τραγούδι πάντα κάτι της ¨έκανε¨της κυρίας και ειδικά τώρα επέτεινε τη συγκίνησή της.
Με λίγο ασταθή βήματα πήγε στο θυροτηλέφωνο.
Μόλις είδε στην οθόνη το μάστορη, πήγε ασυναίσθητα στον καθρέφτη, ίσιωσε τα μαλλιά της, κούμπωσε το κάτω από τα τρία τελευταία ξεκούμπωτα πάνω κουμπιά της ρομπ ντε σάμπρ της και με αποφασιστικά βήματα πλέον, πήγε και πάτησε το μπουτόν να ανοίξει.

..................

Εδώ φίλοι και φίλες αφήνω τη φαντασία σας να οργιάσει.
¨Η ομορφότερη συνέχεια¨ θα δημοσιευτεί στην πρώτη σελίδα και μπορεί να πάρει και κανένα πρίμιουμ.
Η συνέχεια του ορίτζιναλ στόρυ θα δημοσιευτεί στο τέλος και θα είναι απροσδόκητη.
Στο μεταξύ, εσείς φαντασιωθείτε ότι τραβάει η καρδούλα σας.
Για να βοηθήσω και λίγο:
1. Ο μάστορης είναι αρραβωνιασμένος και είναι πιστός- χα χα-.
2. Ο μάστορης είναι γκέι
3. Ο μάστορης δεν μπορεί να φτιάξει τη ζημιά και φεύγει αφού επιδιορθώσει την άλλη.
4. Πάνω που είναι αφοσιωμένος στη δουλειά του και η κυρία είναι σκυμμένη πάνω του με ενδιαφέρον –και, κατά περίεργο τρόπο, έχει ξεκουμπωθεί το κουμβωθέν κομβίον-, εμφανίζεται η δίμετρη Ουκρανέζα νταμ ντε κομπανί φέρνοντας ένα αρωματικό χαρτί υγείας να αντικαταστήσει το τελειωθέν.
5 Γυρίζει ξαφνικά ο κύριος και τα βρίσκει με το μάστορη –υποπερίπτωση του 2-.

Δεν γράφω άλλα για να μη σας επηρεάσω.
Το βασανιστικό ερώτημα είναι –και ας βοηθήσει κάποιος αν μπορεί, γιατί έχω απελπιστεί- είναι:
Πιστεύετε σε αυτές τις ιστορίες περί κυριών και μαστόρων πλακιδίων και λοιπών συναφών επαγγελμάτων;
Ή είναι παραμύθια;

Παρακαλούνται αν υπάρχουν κάποιοι τέτοιοι μαστόροι εδώ μέσα ας απαντήσουν.
Η άποψή τους θα έχει ιδιαίτερη βαρύτητα.
Καλές φαντασιώσεις!!!
posted by elix_geo at 12:32 AM 4 comments

Saturday, September 02, 2006

Η Αττική σύνταξη ανασυντάσσεται. Καιρός ήταν γιατί κοντεύουμε να τα παίξουμε!


Ναι, η αλήθεια είναι ότι έχει μείνει πολύ πίσω.
Η ίδια η Αττική μεγάλωσε τόσο σε ανθρώπους όσο και σε ιδέες -και πάσης φύσης παρόμοια λύματα-.
Δεν θα έπρεπε και η σύνταξή της να μεγαλώσει τουλάχιστον με νέα λήμματα;

Τα παιδία παίζει.
Και ποιος δεν ξέρει το κλασσικότερο παράδειγμα της Αττικής σύνταξης.
Ακόμα και η κουτσή Μαρία. –τώρα εγώ δεν καταλαβαίνω γιατί, αν δεν ξέρω κάτι που ξέρει η συμπαθής κυρία, θα πρέπει να παραδοθώ στο γενικό χλευασμό και την περιφρόνηση-αλλά τες παν.
Η Αττική σύνταξη κάλυπτε λοιπόν ένα μέρος των εκφραστικών δυνατοτήτων μας και προβληματισμών. Π.χ.
Τα παιδία παίζει, τα μεγαλύτερα τον παίζει, τα πιο μεγάλα ερωτεύεται, τα ακόμα πιο μεγάλα νομίζει ότι ερωτεύεται και τα ακόμα πιο πιο μεγάλα απλώς νομίζει γενικώς και αορίστως.

Αλλά αυτό δεν είναι αρκετό για τους πολύπλοκους -και δύσκολους-καιρούς που ζούμε.
Έτσι λοιπόν έχω σκοπό να κάνω μια πρόταση στην Ακαδημία Αθηνών-και σιγά μη τη δεχτούνε- να περιληφθεί και ένα νέο λήμμα στην Αττική σύνταξη:

Εμείς θέλουμε να παίξω!
Δηλαδή το πρώτο πληθυντικό της αντωνυμίας να συντάσσεται με το πρώτο ενικό του ρήματος, όταν είναι δεύτερο ρήμα στην πρόταση. Και για να γίνω σαφής:
Λέτε π.χ. στο ταίρι σας:
Πάμε έξω να φάμε;
Ε! εννιά φορές στις δέκα, εννοείτε:
Πάμε έξω να φάω; Και σιγά που έχετε πρόβλημα αν στον άλλο πονάει το στομάχι. ΕΣΕΙΣ να φάτε!
Λέτε:
Θέλεις να κάνουμε έρωτα και να δούμε αστράκια πράσινα κόκκινα και κίτρινα να λάμπουν;
Και φυσικά εννοείτε:
Θέλεις να κάνουμε έρωτα και να δω αστράκια πράσινα κόκκινα και κίτρινα να λάμπουν; Και σιγά μη σας νοιάζει αν ο άλλος πέσει σε καμιά διαστημική τρύπα. ΕΣΕΙΣ να ευχαριστηθείτε!

Και για να μη μακρηγορώ, ΠΟΣΕΣ φορές σε μια σχέση σκέφτεστε και ενεργείτε ...υποχθονίως εγωιστικά και παράλληλα ...υπερχθονίως συντροφικά;
Ε!!!!!!!!!!
Γιαυτό λέω!
Εμείς θέλουμε να παίξω!
Φυσικά υπάρχουν κάποια προβλήματα-που θα τα λύσω βέβαια- όταν έχουμε πολλά ρήματα μαζί. Π.χ.:
Πάμε στη μαμά μου να φάμε να τη δούμε την καημένη λίγο, μετά να πεταχτούμε και στο φίλο σου που θέλουμε να τον δούμε και αυτόν που τον αποθυμήσαμε και τον αγαπάμε τόσο πολύ και στο τέλος να μείνουμε μόνοι μας και να τη βρούμε;
Εδώ, μόνο αν χρησιμοποιήσετε το μαθηματικό τύπο: συνδυασμοί ν πραγμάτων ανά (ν-1) μπορείτε να βρείτε πόσες εκδοχές υπάρχουν.

Το παράδειγμα είναι πραγματικό, το έπαθε ένας φίλος μου που του είπε η δικιά του έτσι και έχει κλειστεί τώρα τρεις μέρες μέσα με ένα μπουκάλι ουίσκι και μια κούτα τσιγάρα για να καταλάβει τι εννοούσε. –με πήρε πριν λίγο και μου είπε να του πάω και άλλα τσιγάρα, ευτυχώς δεν πίνει πολύ-.
Λοιπόν:
Πόσο εγωιστής είναι κανείς σε μια σχέση; Κάθε πότε χρησιμοποιεί τη νέα Αττική σύνταξη;
posted by elix_geo at 11:46 AM 0 comments

Η Ιρέν και πάλι ως μύγα, πλην όμως λευκή…

Image Hosted by ImageShack.us

Μεταμορφώθηκε προσφάτως,
και πως αλλιώς να πράξει
αφού εις μέλαν γάλα εβυθίσθη
και, ως ώφειλε να ξεχωρίζει,
μεταλλάχτηκε εις μύγα λευκή.
Δεν ήταν εύκολο,
δεν είναι δα και κάτι
που κάνει κάθε μέρα.
Δεν είναι καν μια τυπική διαδικασία.

Η Ιρέν ανακλαδίστηκε ηδονικά,
ξυπνώντας στο πτυχωμένο σεντόνι
απ΄της νύχτας τις εναγώνιες αναζητήσεις
όλη τη νύχτα,
το χέρι να πτυχώνει το σεντόνι,
τα όνειρα να πτυχώνουν το μυαλό,
οι πτυχές του φορέματος που έβγαλε
για να δοθεί στον τολμηρό της εραστή του ονείρου,
να έχουν σβήσει,
-ένα φόρεμα χωρίς πτυχές δηλοί πολλά-.
Σηκώθηκε αργά, νωχελικά,
το καθημερινό της λουτρό
στο γάλα για να κάνει,
πλην όμως!

Ω Ιρέν, εις μέλαν γάλα πώς θα διακριθείς,
ως όλοι περιμένουν;
Πως θα δικαιώσεις το μύθο σου ως μύγα μες΄στο γάλα;

Δεν ήταν μια απλή απόφαση για την Ιρέν,
ήταν απόφαση ζωής,
Οι πτυχές στο μυαλό της απαλύνθηκαν,
οι πτυχές του φορέματός της αναγεννήθηκαν,
αργά, μεθοδικά
άρχισε να ενσταλάζει εντός της,
λευκές σταγόνες,
σταγόνες λαχτάρας για κάτι νέο,
σταγόνες επίορκων, ίσως, υποσχέσεων για νέους έρωτες,
σταγόνες γλυκές από ένα βάζο γεμάτο νερατζάκια,
σταγόνες από εκχύλισμα ήρας και σταριού.

ούτως ή άλλως, σταγόνες αποτελεσματικές.
Η Ιρέν ελευκάνθη ολοσχερώς.

Με ένα αινιγματικό χαμόγελο,
επέπλευσε στο πτυχωμένο γάλα,

κολυμπώντας κουρασμένα, εν τούτοις.
από της νύχτας τις εναγώνιες αναζητήσεις,

Μην ορρωδείς Ιρέν
και η νέα σου ζωή θα έχει χάρες
τι μαύρο στο λευκό
και τι λευκό στο μαύρο,
μαύρες χάρες και λευκές εναλλασσόμενες,
αυτή θα είναι η ζωή σου,
το κόκκινο το χρώμα, το γαλάζιο, το μπλέ,
το πράσινο, το βιολέ, το κίτρινο, το βυσσινί,
ως μύγα δεν το δικαιούσαι,
παρεκτός αν έρθεις κοντά μας
να σε θωπεύσουμε και να σε αγαπήσουμε.
posted by elix_geo at 11:46 AM 0 comments

eXTReMe Tracker
ελιξιριομανείς