ΕΛΙΞΗΡΙΑ ΣΕ ΤΙΜΗ ΕΥΚΑΙΡΙΑΣ
Monday, November 06, 2006
Ένα συναρπαστικό σενάριο! Η πόλη υπόγεια και το μετρό επίγειο.
Τετάρτη πρωί.
Υπουργικό συμβούλιο με αποκλειστικό θέμα την επέκταση του μετρό.
Ο Πρόεδρος της Κυβέρνησης παρών, με την επιβλητική -και λόγω διαστάσεων- παρουσία του, όλοι οι υπουργοί και υφυπουργοί, έχουν σκύψει πάνω στο φλέγον θέμα της επέκτασης του μετρό.
Η πόλη μας έχει μεγαλώσει πολύ πληθυσμιακά, τα αυτοκίνητα πλέον έχουν κατακλύσει τους δρόμους, υπάρχει αδήριτη ανάγκη για άμεση επέκταση του μετρό.
Μελέτες, προμελέτες, οικονομοτεχνικές μελέτες, αρχαιολογικές τοπογραφήσεις, περιβαλλοντολογικές έρευνες έχουν κυριεύσει το τραπέζι συνεδριάσεων και όλοι οι σύνεδροι έχουν μπλεχτεί σε δαίδαλους υπολογισμών κόστους, πλεονεκτημάτων, μειονεκτημάτων, θετικών στοιχείων, παρενεργειών κλπ. του νέου εγχειρήματος.
Κάποια στιγμή εμφανίζεται ο καφετζής με καφέδες -σε κανονικά φυσικά φλιτζάνια-, λίγο το κλίμα χαλαρώνει και εκείνη τη στιγμή βρίσκει ευκαιρία ένας υφυπουργός –γνωστός για το χιούμορ του- και παίρνει το λόγο.
- Κύριοι συνάδελφοι ας δούμε το θέμα από μια άλλη οπτική γωνία.
Θα κάνω μια επαναστατική πρόταση. Αντί να σχεδιάζουμε την επέκταση του μετρό υπόγεια, να κάνουμε το μετρό επίγειο και να μεταφέρουμε την πόλη κάτω από το έδαφος!
Και φυσικά περίμενε όλοι να γελάσουν και να τον συγχαρούν για το χιούμορ του.
Αλλά αντίθετα.
Όλοι συνοφρυώθηκαν, αλληλοκοιτάχτηκαν και βυθίστηκαν σε σκέψεις.
Σε λίγο άρχισαν ένας ένας να χαμογελούν –ανάλογα με το μέγεθος της νοημοσύνης του καθενός- και στο τέλος τα ικανοποιημένα πρόσωπα των μελών του υπουργικού συμβουλίου φώτισαν το σκυθρωπό χώρο της αίθουσας συνεδριάσεων.
Όλοι είχαν υπολογίσει τα οφέλη των υπουργείων τους από τη νέα αυτή εκδοχή και, πασιχαρείς πλέον έχοντας βρει μόνο θετικά, εκδήλωναν φανερά τη χαρά τους.
Π.χ. ο υπουργός οικονομικών είδε μια πρώτη ευκαιρία να ¨χώσει¨ νέους έμμεσους φόρους, ο υπουργός ενέργειας έτριβε τα χέρια του γιατί η νέα κατάσταση θα απαιτούσε μεγαλύτερη ενέργεια, ο υπουργός δημοσίων έργων όλο και θα έβρισκε ευκαιρία να ¨βολέψει¨ κάτι γνωστούς, ο υπουργός συγκοινωνιών όλο και κάποια υπόγεια προβληματικά λεωφορεία θα έφερνε από χώρες του τρίτου κόσμου με το αζημίωτο φυσικά, κλπ. κλπ.
Το υπουργικό συμβούλιο έληξε μέσα στη γενική ικανοποίηση και με στόχο να ολοκληρωθεί το σχέδιο στην επόμενη συνεδρίαση. Μέχρι τότε, το θέμα θα έμενε μυστικό.
Μια όμως δημοσιογράφος, απαιτητική- ως προς την πλήρη διαφάνεια των συζητήσεων σε κάθε επίπεδο- είχε καταφέρει και είχε εισχωρήσει στη συνεδρίαση και έτρεξε στην εφημερίδα της –και στο site της φυσικά- και μετέφερε τα νέα.
Και, εκεί που θα περίμενε κανείς να δημιουργηθεί πανικός, μετά την κοινοποίηση των νέων, μια γενική ευφορία κατέκλυσε τους πάντες!
Και γιατί όχι;
Όλοι θα ωφεληθούν από τη νέα τροπή των πραγμάτων!
Οι εργολάβοι οικοδομών που ανοίγει μπροστά τους ένας παράδεισος
Οι σιδεράδες, αλουμινάδες, ξυλουργοί, γυψαδόροι, πατωματζήδες, μαρμαράδες, κηπουροί υπογείων φυτών – αυτοί ακόμα δεν υπάρχουν αλλά οι υπέργειων θα μεταλλαχτούν άμεσα-
Οι δικηγόροι –έστω και ασκούμενοι- με το νέο δίκαιο υπογείων διαζυγίων-,
Οι κατασκευαστές φωτιστικών ,
οι ταλαντούχοι με άπειρες πλέον δυνατότητες να αναπτύξουν το υπόγειο ταλέντο τους,
οι υπερρεαλιστές που θα μπορούν πλέον να γράφουν υπορεαλιστικά, ακράτητα ποιήματα
Οι κοπτοραπτούδες, που σε συνεργασία με τους μεγάλους μόδιστρους, θα ράβουν ειδικά ρούχα για υπόγειες σχέσεις –βέβαια και τώρα το κάνουν αλλά με μέτρο-
οι χημικοί που θα φτιάχνουν ειδικά αρώματα να ταιριάζουν με τα υπόγεια ρούχα και τις υπόγειες σχέσεις
Οι δημοσιογράφοι που θα έχουν την ευκαιρία να γράφουν στις εφημερίδες τους –και στα site τους, κυρίως- σωρεία νέων άρθρων,
Τα sites γνωριμιών που θα αυξήσουν τη συνδρομή με τη νέα κατηγορία- πέραν των premium και vips - και υπόγειων μελών.
Αν το καλοσκεφτούμε, όλοι θα ωφεληθούμε!
Αμ και η ζωή μας;
Απείρως καλύτερη!
Έχετε σκεφτεί πόσο κόπο κάνουμε,
να ανοίγουμε τους διακόπτες των φώτων το βράδυ και να τους κλείνουμε το πρωί;
να ανοίγουμε και να κλείνουμε τα παράθυρα;
να σηκώνουμε το κεφάλι για να βλέπουμε την πανσέληνο;
να δίνουμε στα σύννεφα σχήμα;
να μυρίζουμε τα αγριολούλουδα την άνοιξη;
να καθόμαστε το καλοκαίρι στον ήλιο να μαυρίσουμε;
Όλα αυτά τα κοπιαστικά θα λείψουν.
Και το άλλο;
Δεν θα βρεχόμαστε, δεν θα κρυώνουμε, δεν θα γερνάει το δέρμα μας από τον ήλιο, δεν, δεν ,δεν…
Και ακόμα…
…στην υπόγεια πόλη μας,
θα νιώθουμε ακόμα και την άνοιξη, αφού, στους τεράστιους αεραγωγούς, μετά τον Απρίλη, θα βάζουν άρωμα αγριολούλουδων και στα ηχεία ήχους από χελιδόνια,
το χειμώνα θα βάζουν ήχους στα ηχεία από βροντές και στους αεραγωγούς μυρωδιά από βρεγμένο χώμα,
το φθινόπωρο θα πέφτουν πλαστικά, χρυσοκόκκινα φύλλα
και το καλοκαίρι θα βάζουν διαφημίσεις αντιηλιακών με ημίγυμνες πλαστικές κοπέλες.
Θα είναι ωραία στη νέα μας πόλη!
Και όταν θα θέλουμε να πάμε στη δουλειά μας γρήγορα, θα παίρνουμε το επίγειο μετρό.
Που είναι γρήγορο, έχει συχνά δρομολόγια, ξέρεις τι ώρα θα φτάσεις.
Όπως τώρα που παίρνουμε το υπόγειο μετρό.
Και που όμως, καμιά φορά, λέμε:
Καλό, γρήγορο, τακτικό, αλλά βρε παιδί μου:
Κάτω απ΄τη γη, σαν το ποντίκι;
Τότε θα λέμε:
Καλό, γρήγορο, τακτικό, αλλά βρε παιδί μου:
Πάνω στη γη, σαν τον άνθρωπο;
Ωραία δεν θα είναι η νέα μας πόλη;
ΥΓ1. Και μη γελιέστε, χτίζεται η νέα μας πόλη, ερήμην μας, χωρίς υπουργικές αποφάσεις, σιγά αλλά σταθερά, και δεν χρειάζεται να είναι κάτω από τη γη...
...αρκεί που θα μας κάνει να ζούμε υπόγεια.
Ω! άπλυτο πιάτο.
Σαν τεράστιος οφθαλμός ιχθύος δίχως βλέφαρα
με θωρείς μέσ΄ απ΄ το νεροχύτη,
προκλητικά ζητώντας, θα έλεγε κανείς,
για ν΄ανιχνεύσω ποιος συνδαιτυμόνας έφαγε μαζί σου,
ταξιδεύοντας με σένα στα δικά του πελάγη,
εσύ, δίκην σχεδίας,
αυτός με καταλαγιασμένες τις άλλες ηδονές,
ξεχασμένες μέσα στη θαλπωρή σου,
σηκώνει για πανί μια λευκή χαρτοπετσέτα
και ξεκινάει για νέες Ιθάκες,
λαχταρώντας στην απόκρημνη ακτή να φτάσει
μη θέλοντας να δεχτεί ο ανόητος,
αυτό που άλλωστε το ξέρουν όλοι,
πως το ταξίδι μαζί σου δεν έχει προορισμό,
απόπλου μόνο.
Ως άπλυτο πιάτο του έδωσες μον΄ το ωραίο ταξίδι.
Όμως για μένα που σε ξέρω,
το βλέμμα σου δεν έχει πρόκληση, μα φόβο,
το φόβο που έχει ο καθείς
που στέκεται μπροστά μου,
ξέροντας πως είν΄ για με ένα ανοιχτό βιβλίο.
Όσο και να κρυφτείς κι αν προσπαθείς
θα βρω αυτόν, περιπαθώς που σε κρατούσε,
τη διαδρομή του περιεχομένου σου την ξέρω,
γευστικοί κάλυκες το χάρηκαν πρώτοι,
με ηδονή της μια στιγμής
-one moment stand-
μετά, στον οισοφάγο τον παμφάγο,
εκεί στο ύψος του έκτου αυχενικού σπονδύλου,
πέρασε, δήθεν αδιάφορα,
μα κατά βάθος φοβούμενο
μια γαστροοισοφαγική παλινδρόμηση,
-ίδιον περιπαθών ανθρώπων-
μετά στο ρυπαρό στομάχι, μες΄ στα οξέα,
διαλύθηκε εις τα εξ ων συνετέθη.
Αυτό που εσύ με αγάπη, ίσως και πόνο έδωσες,
υποκατάστατο γυναίκας ή και άντρα,
διαλύθηκε εις τα εξ ων συνετέθη.
Ένιωσες άδειο πλέον, ως τυπικό άπλυτο πιάτο,
ως τυπικώς απορριφθέν σαν πλέον περιττό.
Ούτως ή άλλως,
προκλητικό ή φοβισμένο,
δεν πρέπει να σε λυπηθώ,
κάποια στιγμή
θα πρέπει ν΄ αρχίσω να σε πλένω.
με θωρείς μέσ΄ απ΄ το νεροχύτη,
προκλητικά ζητώντας, θα έλεγε κανείς,
για ν΄ανιχνεύσω ποιος συνδαιτυμόνας έφαγε μαζί σου,
ταξιδεύοντας με σένα στα δικά του πελάγη,
εσύ, δίκην σχεδίας,
αυτός με καταλαγιασμένες τις άλλες ηδονές,
ξεχασμένες μέσα στη θαλπωρή σου,
σηκώνει για πανί μια λευκή χαρτοπετσέτα
και ξεκινάει για νέες Ιθάκες,
λαχταρώντας στην απόκρημνη ακτή να φτάσει
μη θέλοντας να δεχτεί ο ανόητος,
αυτό που άλλωστε το ξέρουν όλοι,
πως το ταξίδι μαζί σου δεν έχει προορισμό,
απόπλου μόνο.
Ως άπλυτο πιάτο του έδωσες μον΄ το ωραίο ταξίδι.
Όμως για μένα που σε ξέρω,
το βλέμμα σου δεν έχει πρόκληση, μα φόβο,
το φόβο που έχει ο καθείς
που στέκεται μπροστά μου,
ξέροντας πως είν΄ για με ένα ανοιχτό βιβλίο.
Όσο και να κρυφτείς κι αν προσπαθείς
θα βρω αυτόν, περιπαθώς που σε κρατούσε,
τη διαδρομή του περιεχομένου σου την ξέρω,
γευστικοί κάλυκες το χάρηκαν πρώτοι,
με ηδονή της μια στιγμής
-one moment stand-
μετά, στον οισοφάγο τον παμφάγο,
εκεί στο ύψος του έκτου αυχενικού σπονδύλου,
πέρασε, δήθεν αδιάφορα,
μα κατά βάθος φοβούμενο
μια γαστροοισοφαγική παλινδρόμηση,
-ίδιον περιπαθών ανθρώπων-
μετά στο ρυπαρό στομάχι, μες΄ στα οξέα,
διαλύθηκε εις τα εξ ων συνετέθη.
Αυτό που εσύ με αγάπη, ίσως και πόνο έδωσες,
υποκατάστατο γυναίκας ή και άντρα,
διαλύθηκε εις τα εξ ων συνετέθη.
Ένιωσες άδειο πλέον, ως τυπικό άπλυτο πιάτο,
ως τυπικώς απορριφθέν σαν πλέον περιττό.
Ούτως ή άλλως,
προκλητικό ή φοβισμένο,
δεν πρέπει να σε λυπηθώ,
κάποια στιγμή
θα πρέπει ν΄ αρχίσω να σε πλένω.
