ΕΛΙΞΗΡΙΑ ΣΕ ΤΙΜΗ ΕΥΚΑΙΡΙΑΣ

Όταν με κάλεσε ο γιατρός να μου ανακοινώσει τα ευρήματα της ακτινογραφίας μου, πήγα στο ιατρείο πολύ ψύχραιμος.
Και πολύ updated γιατρός, με μηχανήματα τζάμι, σκάνερ για τις ακτινογραφίες, σωρό τα γκιγκα-μπάιτς, οθόνη 22 ιντσών κλπ.
Ήτο δε και μια βοηθός καλλίπυγος, γύρω στα 22.
Αφού περίμενα καθισμένος στην πολυθρόνα απέναντι για λίγο, μου λέει με ύφος βλοσυρό, που δε σήκωνε κουβέντα:
-Έλα να δεις και μόνος σου.
Πήγα και τι να δω! Επάνω στην εικοσιδυάρα -οθόνη- είδα σύννεφα λευκά να ίπτανται πάνω σε ένα μπακράουντ πιο σκούρο, μπερδεμένα πράγματα.
-Γιατρέ, του λέω, να ρωτήσω;
-Ελεύθερα.
-Πως γίνεται, εσείς με τέτοιο σύγχρονο εξοπλισμό, μα τόσα γκιγκα-μπάιτς, με 2 εικοσιδυάρες, να έχετε σαν ντέσκτοπ αυτό που είχαν τα παλιά windows με τα συννεφάκια;
Σήκωσε το κεφάλι, κατέβασε το γυαλί πρεσβυωπίας, με κοίταξε στα μάτια και μου ψιθύρισε ήρεμα:
-Δεν είναι τα παλιά windows, τα πνευμόνια σου είναι.
………….
Η Παλλόμα είναι μια κοπιλίτσα –την οποία γνώρισα όταν ήταν 20, μεγάλωσε, έφτασε τα 25 κι εκεί παρέμεινε- που είχα σχέση για πολλά-πολλά χρόνια.
Δεν μπορώ να πω ότι την αγαπούσα ιδιαίτερα, ήταν μια σχέση που μετά από καιρό κατέληξε να είναι μάλλον καταναγκαστική. Ο ένας δε μπορούσε να κάνει χωρίς τον άλλο, ο καθένας για δικούς του λόγους.
Κατά καιρούς προσπάθησα να χωρίσω, να απεγκλωβιστώ θα έλεγα καλύτερα αλλά ποτέ δεν τα κατάφερα, ίσως γιατί δεν το ήθελα πραγματικά. Φυσικά ούτε και αυτή το ήθελε.
Και τι δε μου είχε κάνει.
Πότε ήθελε να είναι ντυμένη στα λευκά με κόκκινα κορδελάκια, για να είναι λέει πιο λάιτ η σχέση μας.
Άλλοτε στα βαθιά βλου με λευκά σιρίτια, για να ταιριάζει με τα νερά της θάλασσας και τα ιστιοφόρα που αρμένιζαν μακριά. Εγώ της έκανα τα χατίρια.

Μια φορά μου λέει:
-Θέλω να ντυθώ από πάνω ως κάτω στα κόκκινα και να πάω στην άγρια δύση, εκεί που είναι κάτι παλικάρια με άλογα και στέκονται στο φως του δειλινού και περιμένουν.
Εδώ κλονίστηκα. Διότι, τι πάει να κάνει με τα παλικάρια, που το μάτι τους έχει γυαλίσει από την αγαμία, μέσα στην ερημιά; Να παίξουν τις κουμπάρες;
Μέχρι που σκέφτηκα να τη χωρίσω και σχεδόν παρακαλούσα να μη γυρίσει πίσω.
Μετά από δυο μέρες, νάσου την.
-Τελικά εσένα αγαπάω.
Τη δέχτηκα με την προϋπόθεση να ντυθεί ξανά στα μπλε.
Τον τελευταίο καιρό ήταν μόνιμα ντυμένη στα μπλε, σαδιστικά πανέμορφη με τα 25 της.
…
Ο γιατρός, μετά τη συντριβή μου όπου τα συννεφάκια δεν ήταν των windows αλλά τα δικά μου- αν και προς στιγμή σκέφτηκα: -Πίσω και σ΄έφαγα Γκέιτς – προσπάθησε να βάλει τα πράγματα στη θέση τους.
-Δε χρειάζονται πολλά. Απλά θα κόψεις το κάπνισμα. Το τσιγάρο σε σκοτώνει.

Και τότε…
Ξαφνικά, απότομα, τελειωτικά, οριστικά και αδιαπραγμάτευτα…
Μίσησα την Παλλόμα.
Που δεν ήταν τίποτα άλλο παρά ένα αναγραμματισμός –με μια μικρή παραδοχή- του παλλ μαλλ που κάπνιζα.
Συνειδητοποίησα ότι τόσα χρόνια, έκανε πως με αγαπούσε, δε μπορούσε χωρίς εμένα αλλά τελικά...
με πούλησε με το χειρότερο τρόπο.
Κι εγώ, άμα με πουλάνε αι διάφοραι Παλλόμαι, εξοργίζομαι. Άρχισα να τη βρίζω, εκεί μπροστά στο γιατρό.
-Τσακίσου από μπροστά μου άτιμη, μη σε ξαναδώ μπροστά μου, στο εξώτερο πυρ να παραδοθείς, να πας στην άγρια δύση να σε πηδήξει ο κάθε πικραμένος, μ΄εμένα ΤΕΛΟΣ.
Ο γιατρός μου έγραψε ένα αποφρακτικό σπρέι και ένα ηρεμιστικό.

Έτσι, με αυτό το τρυκ –όπως θα έλεγε κάποιος- έκοψα το κάπνισμα.

Τώρα, το πώς εμπλέκονται τα φασόλια Καστοριάς στο θέμα μας, αυτό είναι κάτι που δεν μπορώ εγώ να το ξεδιαλύνω, ίσως κάποιοι ψυχογράφοι-σουρεαλιστές-πολυταξιδεμένοι-πολύχρωμοι-αναλυτές εδώ μέσα μπορέσουν.
Εγώ απλά, πριν πάω στο γιατρό, είχα φτιάξει 1 κιλό φασόλια φούρνου και όταν γύρισα και όποτε ένιωθα την ανάγκη τσιγάρου, έτρωγα και από λίγα. Ελπίζω να μην αποκτήσω καμιά νέα, Καστοριανή εξάρτηση.

ΣΗΜ. Η ιστορία είναι πέρα για πέρα αληθινή. Και μπορεί να γίνει και διδακτική.