Έχουμε πια μάθει να ζούμε με τα υποκατάστατα.
Και αυτό είναι το άσχημο, εν τέλει.
Φυσικά τώρα όλα καλά κι όλα ωραία -ως και το άσμα λέει- κι ούτε καν αναρωτιέστε με ποιόν ήταν παρέα χτες το υποκαθιστάμενο-.
Που δεν είναι απαραίτητα κάποιο πρόσωπο -αν και είναι το πιθανότερο-.
Ένα σωρό πράγματα μπορεί να είναι, καταλαβαίνετε.
Από ένα άπιαστο νεανικό όνειρο μέχρι ένα νυχτερινό πλόα με φεγγάρι σε ένα ιστιοφόρο με ένα ποτό στο χέρι ακούγοντας Τζόαν Μπαέζ, μέχρι ένα μεγάλο ψάρι πιασμένο στο αγκίστρι σας - αν ψαρεύετε, μεταφορικά και κυριολεκτικά- μέχρι μια μικροχαρά που τη μεταθέσατε ανόητα στο μέλλον, μέχρι, μέχρι…

Και βολευόμαστε, προσθέτοντας κάθε μέρα -και νύχτα κι αυτό είναι ίσως επώδυνο αλλά νύχτα είναι, περνάει- και ένα νέο υποκατάστατο και όλο και απομακρύνουμε το υποκαθιστάμενο.
Μέχρι ακόμα μπορεί και να πιστέψουμε πως το ξορκίσαμε επιτέλους.

Και ζούμε με τις παρέες μας, με τα χαζογελάκια μας, με τα ξόρκια μας, με το να γράφουμε ¨καταθέσεις¨, με τη μικρή κοινωνία γύρω μας, εικονική ή πραγματική, να μας θωπεύει τα΄ αυτιά - μια χαρά σε βρίσκω, το ξεπέρασες αλώβητος, η ζωή είναι μπροστά μας, και λοιπά εμψυχωτικά λόγια- με τις δραπετεύσεις μας που σχεδόν πάντα οδηγούν ξανά στην αφετηρία τους, με κάποιες, ίσως ανομολόγητες, επιλογές που μόνο πικρίες αφήνουν, με το να διαβάζουμε στον καθρέφτη κάθε πρωί αυτό που έχουμε γράψει σε στιγμές αισιοδοξίας και με τόσα άλλα που ο καθένας έχει εφεύρει.

Μα μην υποτιμάτε το υποκαθιστάμενο.
Θάρθει κάποια μέρα ή νύχτα και θα είναι ανελέητο.
Γιατί τόσον καιρό το περιγελούσατε.
Και θα τα ζητήσει όλα πίσω. Και δίκαια.
…
Χμ, θα είναι μάλλον κάποια νύχτα και θα μείνετε ξαφνικά με το χέρι μετέωρο πάνω από το πληκτρολόγιο ή πάνω από μια ξένη σάρκα.

Σκέψεις των τελευταίων ημερών όπου σκεδάζω εαυτόν σε μια νέα προσπάθεια ξορκισμού.

..........................