ΕΛΙΞΗΡΙΑ ΣΕ ΤΙΜΗ ΕΥΚΑΙΡΙΑΣ

Thursday, September 18, 2008

ΜΕΓΑΛΟΙ ΕΡΩΤΕΣ 1. Την ερωτεύτηκα γιατί είχε αιρ κοντίσιον.



Έχω ένα νεαρό φίλο, το Μενέλαο, με τον οποίον κουβεντιάζω συχνά περί παντός επιστητού. Σοβαρό παιδί, μορφωμένο, ευαίσθητο, με πνευματικές αλλά και πρακτικές ανησυχίες –έχει μελετήσει αρκετά Νίτσε και αρκετές Νίτσες- ένας νέος που θα μπορούσε πάνω του να υπολογίζει το μέλλον, ελπιδοφόρα.

Πριν λίγες μέρες ήρθε και με βρήκε με το φεγγοβόλο, χαζοχαρούμενο χαμόγελο, γνώρισμα των απανταχού ερωτευμένων.

- Έλα, του λέω, κάθισε και ιστόρα μου.

- Με είχε καλέσει σπίτι της χτες για ποτό μαζί με μια παρέα.

Αχχχχχχχχχχ, τι να σου πω, κεραυνοβολήθηκα!

Μια οπτασία, μια νεράιδα, είχε ένα αγγελικό πρόσωπο σαν παλιά ζωγραφιά, είχε μάτια γαλάζια να βυθιστείς μέσα τους, είχε απαλά μαλλιά να τα θωπεύεις με τις ώρες, είχε σώμα τορνευμένο σε εργαστήρι μεγάλου καλλιτέχνη, είχε χαμόγελο που μόνο ένας Ντα Βίντσι θα μπορούσε να αποτυπώσει και είχε και αιρ κοντίσιον.

Εντυπωσιασμένος από τη γλαφυρότητα της περιγραφής των προσόντων της νεαρής κόρης, δεν έδωσα σημασία στο τελευταίο.

- Και τι είναι εκείνο που απ΄όλα τα παραπάνω πιο πολύ σε συνάρπασε και σήμερα είσαι ντιπ για ντιπ;

- Το αιρ κοντίσιον!

Πολλές φορές έχω εκπλαγεί από εύστοχες απαντήσεις νέων σε ερωτήσεις κρίσεως αλλά αυτή τη φορά το κακά παράγινε.

-Το αιρ κοντίσιον;;;;;;;;;;;;

- Φυσικά. Εσείς οι παλιότεροι δεν μπορείτε ή δεν θέλετε να καταλάβετε πως πολλά πράγματα έχουν αλλάξει στη ζωή, αξίες, προτεραιότητες, στόχοι και ευαισθησίες. Και φυσικά εσείς φταίτε που καταντήσατε τον πλανήτη έτσι και εμείς αναγκαστικά αλλάζουμε τα παραπάνω για να επιβιώσουμε και να ζήσουμε έναν έρωτα της προκοπής. Και να ερωτευόμαστε μια νεράιδα μόνο αν έχει αιρ κοντίσιον.

- Δηλαδή, θα μπορούσαμε πλέον να αλλάξουμε το τετριμμένο πια ¨έρωτας με την πρώτη ματιά» με το ¨έρωτας με την πρώτη δροσιά¨;

- Επιβάλλεται.

- Και να συμπτύξουμε το ¨έρωτας με αιρ κοντίσιον¨ σε μια λέξη ¨ερκοντίσιον¨;

- Αναμφιβόλως.

Όντως, σε αυτό το παιδί μπορεί να στηρίζεται το μέλλον.

Τώρα, ξέρω, όλοι εσείς οι ρομαντικοί, ευαίσθητοι, ερωτευμένοι ή εκκολαπτόμενοι ερωτευμένοι και λοιποί νοσταλγοί του παραδοσιακού έρωτα θα επαναστατήσετε.

- Μα είναι δυνατόν να απαξιώνεται έτσι ο έρωτας, ο υμνηθείς υπό ποιητών σε ποιήματα όπου ουδαμού αναφέρεται το αιρ κοντίσιον, ο τραγουδηθείς υπό μεγάλων ονομάτων της πίστας ανεξαρτήτως καιρικών συνθηκών, ο παιχθείς υπό ειδώλων του σινεμά πολλάκις σε ακραίες καιρικές συνθήκες και εξ αυτών καταστροφές– Όσα παίρνει ο άνεμος, Τιτανικός, Τζέην Έυρ κλπ. κλπ. ;;;;;;;;;;;;

Και θα απαντήσω:

- Καλά όλα αυτά και έτσι θα έπρεπε να είναι!


Αλλά να σας δω όλους εσάς πώς θα εφαρμόσετε όλα αυτά που τόσο παραστατικά περιγράφετε - σεξ από πίσω, σεξ σε δημόσιο χώρο, σεξ με την κολλητή του κολλητού μου και λοιπά είδη σεξ, ΣΕ ΘΕΡΜΟΚΡΑΣΙΑ 50 ΒΑΘΜΩΝ ΚΕΛΣΙΟΥ ΣΕ ΛΙΓΕΣ ΔΕΚΑΕΤΊΕΣ !!!


Όπου, χωρίς αιρ κοντίσιον, οι ποταμοί ιδρώτα που θα εκρέουν θα εμποδίζουν την εκροή ποταμών άλλων ηδονικών και ανακουφιστικών υγρών

Και τελειώνω με ένα μήνυμα προς όλους:


Σώστε τον πλανήτη, αλλάζοντας νοοτροπία.

Σώστε τον ερκοντίσιον, βάζοντας αιρ κοντίσιον,!!!


posted by elix_geo at 8:56 AM 3 comments

ΜΕΓΑΛΟΙ ΕΡΩΤΕΣ: 2. Έρωτας υπό κλίμακα.


Δεκαπέντε σκαλοπάτια είχε όλα κι όλα,

μια ιστορία το καθένα...

κλιμακούμενοι έρωτες,

αφές από ακροδάχτυλα γυναίκειων, θλιβόντων ποδιών

-άφες αυταίς, μετά από κάθε θλίψη έλεγε -

γουβώματα από θυμωμένα πέλματα

-κάθε γούβωμα και μια κραυγή οδύνης-

θωπείες από αέρινα, θροίζοντα, ποδήρη φορέματα,

απόηχοι από χαριτωμένα ολισθήματα,

άλικα στίγματα από πορφυρά βαμμένα νύχια,

νοτισμένες ίνες από ιδρωμένα κορμιά

-σαν ξάπλωναν καμιά φορά από τον κάματο του έρωτα-

ολα τούτα είχε ζήσει απλά, σαν να ανάπνεε,

σαν να μην είχε σκαλοπάτια.

Τα τορνευτά πόδια στο πάνω σκαλοπάτι, χαμογέλασαν.

Αδιάφορα μ΄αυτάρεσκα, να κατεβαίνουν άρχισαν, με χάρη.

ολόγυμνα από ποδήματα κι ατέλειες,

πατούσαν απαλά τα σκαλοπάτια του,

σαν νάθελαν να μην ξυπνήσουν θύμησες,

παλιά περάσματα να μην εγείρουν,

να μην αφήσουν καν δικά τους χνάρια,

να φύγουν έτσι απλά, αποτυπώνοντας επάνω του το τίποτα,

ούτως ή άλλως, μια ανάσα άκουγαν κι αυτή ξεπνοημένη.

Όμως καραδοκούσε.

Ανάπνεε σιγά, κρυφά σχεδόν,

τόσον αέρα, όσο για να βιώνει το φευγιό τους,

κρυφάκουγε τους ήχους των επιδερμικών κυττάρων

που αποθέτονταν αψήφιστα στα σκαλοπάτια,

χάιδευε σπαλά τις λείες γάμπες

που κείνα αλόγιστα του πρόσφεραν,

ρούφαγε τη μυρωδιά του πάνω μέρους των μηρών.

Τά νιωσε στο προτελευταίο σκαλοπάτι να πατούν.

Εκείνο με τη μεγάλη λήστευση, σημάδι κοντινό.

Θά ΄φευγαν, το ήξερε.

Δεν τόθελε να φύγουν. Ή και να φύγουν άπνοα.

Το τελευταίο σκαλοπάτι, πάντα στις προσταγές του υπάκουο ,

ήρθε σε οργασμό.

Τα ολόγυμνα, τορνευτά πόδια γλίστρησαν.

Στον απέναντι τοίχο, δυο μέτρα από το τελευταίο σκαλοπάτι,

πορφυρά σημάδια,

που δε θα ΄σβηναν ποτέ.

Πολύ, μα πολύ αργότερα...

καν δε θυμόταν αν τα νύχια ήταν βαμμένα άλικα

και άφησαν και τα δικά τους ίχνη.

posted by elix_geo at 8:56 AM 0 comments

ΜΕΓΑΛΟΙ ΕΡΩΤΕΣ 3: Τον ερωτεύτηκα γιατί μου βγάζει τα αγκάθια από τους αχινούς.


ή αλλιώς:
Ακάνθινοι έρωτες.

Δεν ξέρω γιατί αλλά τώρα τελευταία πέφτω πάνω σε μεγάλους έρωτες.
Μετά το νεαρό Μενέλαο και τον ερκοντίσιον, η σχετικά νεαρή Κλυταιμνήστρα με τον ακάνθινο έρωτα...
και η οποία γύρισε από τις διακοπές, όπου είχε πάει μόνη, ερωτευμένη στο έπακρο με σχετικά νεαρό Αχαϊκής παραλίας.

- Πέρφεκτ, τέλεια, είναι κα...τα...πλη...κτι...κός, τα έχει όλα στο υπέρ, πρόσωπο, μάτια, σώμα, μυς και γενικά όλα τα ανδρικά χαρακτηριστικά. Με έχει ξετρελάνει.
- Εύγε Κλυταιμνήστρα, δίκιο έχεις να ερωτευτείς έναν άντρα με τέτοια χαρίσματα.
- Ναι αλλά δεν είναι αυτά ακριβώς που με τράβηξαν σ΄αυτόν.
- Μα...
- Αυτό που με έκανε να λιώσω, είναι το ότι μου έβγαζε τα αγκάθια από τους αχινούς.

Κι επειδή η Κλυταιμνήστρα δεν αλληγορούσε, απ΄όσο ήξερα τουλάχιστον, σκέφτηκα πως έπρεπε να διερευνήσω αν ο παραπάνω λόγος είναι ικανός πρόξενος μεγάλου έρωτα.
- Πες τα μου με τη σειρά, της λέω.
- Ήταν κοντά μεσημέρι, ο ήλιος φλόγιζε ανελέητα το δέρμα μου, η άμμος είχε πάρει πια το σχήμα του κορμιού μου τόσο που ασφυκτιούσα, η ελάχιστη αύρα με καλούσε να λικνιστώ μαζί της και το κύμα, παλινδρομώντας, χάραζε στην άμμο κάτι που έμοιαζε σαν Κλυταιμνήστρα.
Έτσι κι εγώ βούτηξα.
Τον αχινό τον είχα δει φυσικά. Και ακριβώς πάνω στην προσπάθειά μου να τον αποφύγω, έπεσα με τα γόνατα στον άλλο που δεν είχα δει. Ένα μεγάλο αγκάθι και πολλά μικρότερα είχαν εισβάλει εντός μου.
Βγήκα, κάθισα στην άμμο και με μια βελόνα, που έχω πάντα μαζί μου για να βγάζω τα αγκάθια που μπορεί να εμφανιστούν στη ζωή μου, άρχισα την οδυνηρή διαδικασία.
Και τότε, ήρθε.
Γοητευτικός, με μια ήρεμη δύναμη, γονάτισε δίπλα μου και, χωρίς να πει κουβέντα, πήρε τη βελόνα από τα χέρια μου και συνέχισε αυτός εκείνο που είχα ξεκινήσει.

Βλέποντας το βλέμμα της να ταξιδεύει τρυφερά στη θύμηση του... απακανθανισμού, τη ρώτησα σιγά.
- Και φυσικά θα άρχισε από το μεγάλο αγκάθι, έτσι δεν είναι;
- Μα φυσικά και όχι. Μου έβγαλε μερικά μικρά, γύρω από το μεγάλο. Εξ άλλου δεν ήταν και η κατάλληλη ατμόσφαιρα με τόσον κόσμο γύρω. Αυτό μου το έβγαλε το βράδυ με την πανσέληνο.
Η πρώτη μου σκέψη ήταν ότι ο τύπος θα πρέπει να είχε φοβερή όραση αλλά και πάλι δύσκολο. Γύρισα να τη ρωτήσω αλλά την είδα χαμένη στην, υπό το σεληνόφως, Αχαϊκή παραλία...
- Βρεθήκαμε σε ένα απόμερο, γραφικό ταβερνάκι με θέα τον κόλπο και λουσμένο στο φως της πανσέληνου.
Οι σιγανές νότες παλιάς, λαϊκής μουσικής απ΄το τζουκ μποξ του μαγαζιού, πλουτισμένες με τα λόγια των τραγουδιών που μου ψιθύριζε γλυκά, ανέβαιναν ψηλά, συναντούσαν τις φεγγαραχτίδες κι εκεί, μεθυσμένες από τη νοτισμένη αύρα, χόρευαν μαζί τους χορούς λυτρωτικούς.
Δεν άντεξα.
- Και πώς έβλεπε στο μισοσκόταδο να σου βγάλει το μεγάλο αγκάθι με τη βελόνα;
Με κοίταξε με ένα απορημένο βλέμμα σαν να την είχα ρωτήσει κάτι αδιανόητο.
- Μα, δεν το έβγαλε με τη βελόνα. Το έβγαλε με τα λόγια του. Με την απαλή φωνή του, την τρυφερότητά του, το απαλό άγγιγμα του χεριού μου, το βλέμμα του που με αγκάλιαζε ερωτικά, την ανάσα του που είχε τον ίδιο ρυθμό με τη δική μου...
Εγώ, με τη βελόνα...
Είχα προσπαθήσει νύχτες και νύχτες, ατέλειωτες ώρες μοναξιάς, να το βγάλω.
Με λύσσα άλλοτε, αδιαφορώντας για τον πόνο, με προσοχή άλλες φορές για να μην πονέσω, έσκαβα με τη βελόνα γύρω του να το ξεριζώσω, να βγει πια έστω και μαζί με αίμα μου, να μείνει μια πληγή που σιγά-σιγά θα επουλωνόταν, ένα μικρό σημάδι στο τέλος που θα μπορούσα να το κρύψω με ένα, έστω λίγο πικρό, χαμόγελο από κάποιον που θα ρωτούσε κάποτε...
Πριν φύγουμε από το ταβερνάκι, ζήτησε μια πάνινη, καθαρή πετσέτα και σκούπισε το αίμα που είχε βγει μαζί με το αγκάθι.
Τώρα πια τα παράγματα είναι εύκολα, τα μικρά αγκάθια δεν πονάνε πολύ και θα έρθει και αυτών η σειρά.
...............
Αφήνοντας την Κλυταιμνήστρα στα απαλά αλλά αποφασιστικά χέρια του νέου της, γοητευτικού χειρούργου, έμεινα με την απορία:
Μπορεί μια γυναίκα να ερωτευτεί απλά και μόνον κάποιον αν αυτός μπορεί να της βγάλει τα αγκάθια από τη ζωή της;
Και κυρίως το μεγάλο;




posted by elix_geo at 8:56 AM 0 comments

eXTReMe Tracker
ελιξιριομανείς