ΕΛΙΞΗΡΙΑ ΣΕ ΤΙΜΗ ΕΥΚΑΙΡΙΑΣ

Saturday, September 11, 2010

Σουβλάκι από αλιγάτορα. Μια ιστορία με ένα μυστηριώδη, παθιασμένο έρωτα, περιχυμένο με τζατζίκι.


Το φεγγάρι, τρεις μέρες μετά την πανσέληνο, ξεμύτισε από τον απέναντι λόφο, κρυφοκοίταξε ερευνητικά το θαλασσινό τοπίο και μετά ξεπρόβαλε μεγαλοπρεπές, χύνοντας άπλετα το ασήμι του που έφτιαξε ένα τόσο πανέμορφο ποτάμι που οι ψαράδες από μια βάρκα που βρέθηκε καταμεσής, γοητευμένοι, άφησαν τις πετονιές τους και τα ψάρια στο βυθό αναρωτήθηκαν γιατί το δόλωμα σήμερα έμενε ακίνητο.
Το φεγγάρι, ανεβαίνοντας λίγο, τη φώτισε μ΄εκείνο το χρώμα που ακόμα δεν είχε γίνει κίτρινο, μη έχοντας ακόμα βγάλει την πορτοκαλί, διάφανη εσθήτα που φορούσε στον ύπνο του. Εκείνη καθόταν σ΄ένα πάγκο στη βεράντα και κοίταζε με απλανές βλέμμα το ασημένιο ποτάμι χωρίς καν να δει και ν΄ακούσει τους ψαράδες που, έχοντας πιάσει δύο μεγάλα ψάρια, χοροπηδούσαν και φώναζαν πάνω στη μικρή βάρκα που κόντεψε να μπατάρει.
Το μυαλό της τυραννούσε εδώ και μέρες ένα βασανιστικό ερώτημα και που την κρατούσε άγρυπνη τις νύχτες:
Να δοκιμάσει σουβλάκι από αλιγάτορα, έστω και χωρίς τζατζίκι;
...........
Ο αλιγάτορας βγήκε από το νερό και με ράθυμες κινήσεις άπλωσε το κορμί του στην αμμουδιά.
Κοίταξε με απλανές κι αυτός βλέμμα το ασημένιο ποτάμι, είδε όμως τους ψαράδες να χοροπηδούν, σκέφτηκε να πάει κατά κει και να ζητήσει, με τον τρόπο του, τα ψάρια –που δε θα του έδιναν βέβαια αυτοί, βάζοντας μπροστά τη μηχανή και όπου φύγει φύγει αλλά τουλάχιστον αυτός θα είχε προσπαθήσει- όμως βαρέθηκε.
Φαινόταν τρομερά απογοητευμένος. Τον τελευταίο καιρό, σπάνια έβρισκε θύματα για να κατασπαράξει –έχοντας φυσικά από πριν και αυτό είναι προς τιμή του, δείξει καθαρά τις προθέσεις του-. Η ζωή του φαινόταν ανούσια, κάθε μέρα τα ίδια και τα ίδια. Αυτή η μιζέρια, η έλλειψη κάθε στόχου που θα του έδινε ελπίδες για κάτι πιο ουσιαστικό από το να κυνηγάει θύματα τον έκανε να νιώθει ανώφελος, περριτός, ένα τίποτα.
Ακόμα και αυτοκτονικές τάσεις του έρχονταν τις τελευταίες μέρες. Στο τελευταίο στάδιο της απελπισίας του, σκεφτόταν μήπως θα ήταν χρήσιμος μόνο για σουβλάκια αλλά τουλάχιστον, προσφέροντας τα σε κάποια εκλεκτή. Ακόμα δεν το είχε πάρει απόφαση και, ξαπλωμένος καθώς ήταν στην αμμουδιά, περίμενε κάποιο σημάδι, κάποιο μήνυμα.
........
Τα αγγουράκια μεγάλωναν στο κοντινό κτήμα, χωρίς φυτοφάρμακα, χωρίς ορμόνες και, κυρίως χωρίς προβληματισμούς. Σκέφτονταν τελείως ρεαλιστικά και είχαν αποδεχτεί τη μοίρα τους. Το πολύ-πολύ να κατέληγαν σε ένα νόστιμο, καυτερό τζατζίκι. Τα σκόρδα όμως παραδίπλα δεν το έβαζαν κάτω και εντελώς εκδικητικά, δημιουργούσαν όσο πιο πολύ αλλισίνη μπορούσαν για να κάψουν ουρανίσκους.
Ο φάρμερ, ασυγκίνητος και χωρίς να υπολογίσει τα συναισθηματικά τους προβλήματα, τα έκοψε χωρίς καμιά αναστολή και κίνησε κατά κει που ήταν ο αλιγάτορας.
.........
Η πιτσιλωτή αγελάδα καθόταν υπομονετικά καθώς την άρμεγε ο φάρμερ. Με το βλέμμα της αγελάδας κοίταζε το ασημένιο ποτάμι του φεγγαριού και σκεφτόταν πώς είναι δυνατόν να υπάρχει ένα ποτάμι μέσα στη θάλασσα. Μετά από ένα δευτερόλεπτο όμως κουράστηκε να σκέφτεται και άρχισε να μασάει το χόρτο μπροστά της. Ο φάρμερ πήρε το γάλα, το έπηξε αμέσως σε γιαούρτι με μια μέθοδο ταχείας ζύμωσης που είχε εφεύρει και κίνησε κατά κει που ήταν η εκλεκτή.
........
Εκείνη πήρε επιτέλους τη λυτρωτική απόφαση. Ναι, θα δοκίμαζε σουβλάκι από αλιγάτορα. Βγήκε από το σπίτι και πήρε τον κατηφορικό δρόμο προς την αμμουδιά.
Ο αλιγάτορας, οσμίστηκε τον αέρα, πήρε το μήνυμα και μαζί την απόφαση για σουβλάκι.
…………
Η συνάντηση ήταν συγκλονιστική.
Στην αρχή φυσικά, κάποια αμηχανία και στους δυο επικράτησε. Αυτός την κοίταζε με τα μεγάλα, στοχαστικά μάτια του εξεταστικά και αυτή χαμήλωνε τα δικά της με συστολή ως έπρεπε και για να μη δείξει τον κάποιο φόβο που ένιωθε βλέποντάς τον, δεν συναντούσε πια και κάθε μέρα αλιγάτορα.
Εκείνος ήταν που έσπασε πρώτος τον πάγο:
-Έχω φέρει μαζί μου βιολογικά αγγουράκια και καυτερά σκόρδα. Μήπως σου βρίσκεται γιαούρτι να φτιάξουμε τζατζίκι;
Η εκλεκτή φυσικά είχε προνοήσει να πάρει μαζί της το γιαούρτι που της είχε φέρει ο φάρμερ.
Δεν πας ποτέ να συναντήσεις έναν αλιγάτορα χωρίς γιαούρτι.

Κάθισαν στο χώμα. Ήταν να τους χαίρεσαι και τους δυο καθώς αυτός έκοβε τα αγγουράκια και τα σκόρδα και αυτή τα έβαζε ένα-ένα κομματάκι μέσα στο γιαούρτι. Ήταν κάτι σαν ιεροτελεστία, σα μυσταγωγία που έφερνε πολύ κοντά τον ένα στον άλλο με ένα μυστηριακό τρόπο, πρωτόγνωρο γι΄αυτούς.
…..
Όταν τελείωσαν το τζατζίκι, ξάπλωσαν στο χώμα το περιέχυσαν πάνω τους καλύπτοντας τελείως τα κορμιά τους, τόσο που κανείς από τους περαστικούς που τους τράβηξε η μυρωδιά του σκόρδου, δε μπορούσε να δει τι έγινε μετά.
Κι εμείς θα μείνουμε δυστυχώς με το ερώτημα:
Είναι νόστιμο το σουβλάκι από αλιγάτορα; Ή ο αλιγάτορας είναι πιο νόστιμος από το σουβλάκι του.
posted by elix_geo at 8:34 AM

0 Comments:

Post a Comment

<< Home

eXTReMe Tracker
ελιξιριομανείς