ΕΛΙΞΗΡΙΑ ΣΕ ΤΙΜΗ ΕΥΚΑΙΡΙΑΣ

Όταν έρθει η ώρα του να ξαναμπεί θριαμβευτικά ξανά στη σκηνή -από το παρασκήνιο όπου μήνες και χρόνια ζούσε βηματίζοντας πάνω-κάτω νευρικά σαν τον ηθοποιό που ξέρει το ρόλο του μα δεν ξέρει το κοινό της βραδιάς που γι΄αυτό θα κληθεί να παίξει- να δυναστεύσει με τη δύναμη που έχει ο ρόλος του, να γοητεύσει ξανά,
εκείνη την ώρα...
η σκηνή του φαίνεται μικρή, τα σκηνικά φτωχά, τα φώτα αδύναμα,
οι άλλοι ηθοποιοί κακοί και τιποτένιοι -μήνες και χρόνια παίζανε το έργο χωρίς αυτόν, στην ώρα του ρόλου, του δικού του, λέγαν αστείες ατάκες ή τάχα καμώνονταν πως έψαχναν κάτι σε κάποια παλιά σεντούκια, πολλές φορές έχαναν τα λόγια τους και κόμπιαζαν και κοιτάζονταν αμήχανα και έτρεχαν στα παρασκήνια αφήνοντας άδεια τη σκηνή-
και ο μοναδικός θεατής, που χρόνια το ίδιο έργο έρχεται να δει, ανάξιος του μοιάζει για να του παίξει το θαυμαστό το ρόλο που κάποτε του έπαιζε…
ρίχνει μια ματιά στη σκηνή…
στους μηδαμινούς ηθοποιούς…
στην μισοφωτισμένη πλατεία…
στον καταλαγιασμένο θεατή…

γυρίζει πίσω στα παρασκήνια,
ξέρει πως εκεί, χωρίς να φθείρεται, κάνει με την απουσία του τους άλλους, τους τιποτένιους ηθοποιούς να μοιάζουν πιο πολύ να είναι έτσι.
……………….
Μια αναπάντεχη ερώτηση πάντα περιμένει -κι αν χρειαστεί, κάμποσες νύχτες- και ζητά μια αναπάντεχη απάντηση.

Για ένα αναπάντεχο μπορεί να ξεπουλήσεις με μιας όλα τα μίζερα υποκατάστατα.

Στο αναπάντεχο πρέπει για λίγο να ζήσεις την έκπληξή σου και τη δική του, να το αφήσεις να σου τριβελίσει και να σου γλυκάνει το μυαλό, να παίξεις μαζί του, να το περιτριγυρίσεις από παντού - άλλοτε σοβαρά κι άλλοτε αστεία, άλλοτε στοχαστικά κι άλλοτε τρυφερά- ένα αναπάντεχο ποτέ δεν ξέρει αυτό το ίδιο πως για κάποιον θα είναι έτσι, γιατί αυτός ο κάποιος θα το ΄θελε να είναι.