ΕΛΙΞΗΡΙΑ ΣΕ ΤΙΜΗ ΕΥΚΑΙΡΙΑΣ
Wednesday, September 09, 2009
Το μακρύ ταξίδι της ζωής είναι μια υπέροχη και συναρπαστική πτήση. Δοκιμάστε ΤΩΡΑ τον προσομοιωτή της
...
Η Τζέσικα Μίλερ προσπάθησε να τακτοποιηθεί στη μάλλον άβολη πολυθρόνα του κόκπιτ προσομοίωσης. Η πρώτη της αίσθηση ήταν πως ίσως και να ήταν φτιαγμένη έτσι, γιατί κανένα ταξίδι της ζωής δεν είναι άνετο, ακόμα και αυτό που δεν έχει γίνει ακόμα. Εξ άλλου και στην τρίωρη θεωρητική εκπαίδευση που της είχαν κάνει, της είχαν πει ότι δε θα ήταν ένας ανώδυνος περίπατος στη σφαίρα της φαντασίας αλλά το ταξίδι της από κει και πέρα ζωής της.
Αριστερά στην οθόνη μπροστά της, είχε ένα κουμπί με επιλογές levels, ανάλογα με το βαθμό δυσκολίας.
Α. Ταξίδι 10-20 χρόνων
Β. Ταξίδι 20-40 χρόνων
C. Ταξίδι μέχρι το θάνατο.
Διάλεξε το C level.
…………
Οι εξειδικευμένοι εξομοιωτές είναι σχεδιασμένοι για να αναπτύξουν μερικές ιδιαίτερες δεξιότητες διαδικασιών του προγράμματος πτήσης (προσέγγιση και συνάντηση με άλλα ανθρώπινα όντα, πειράματα σε ενδιαφέροντα πρόσωπα, διεξαγωγή έρευνας σε ανθρώπινους χαρακτήρες, αντιμετώπιση χαλεπών καταστάσεων, προσπέλαση απροσπέλαστων πεδίων, κλπ). Γι αυτό μόνο εκείνα τα συστήματα, που χρησιμοποιούνται από τους ζωοναύτες –κάτι ανάλογο με τους κοσμοναύτες- για να εκτελέσουν τις συγκεκριμένες εργασίες υπάρχουν στους εξειδικευμένους εξομοιωτές.
.............
Ένα πλήθος κουμπιών με ενδείξεις στο κόκπιτ έδινε τη δυνατότητα στο ζωοναύτη να επιλέγει δράσεις και αντιδράσεις ανάλογα με την αντιμετωπιζόμενη περίσταση. Ενδείξεις όπως οργή, έρωτας, κτηνωδία, αποδοχή, άρνηση, αδιαφορία, απάθεια, αγανάκτηση κι ένα σωρό άλλες. Υπήρχε φυσικά και το κουμπί undo, γιατί στον προσομοιωτή μπορεί να υπάρχει αυτή η λειτουργία –που δεν υπάρχει στην πραγματική πτήση, π. χ. εκεί δε μπορείς να αναιρέσεις ένα παθιασμένο φιλί που έδωσες σε προδομένα χείλη-. Και ακόμα υπήρχε το κουμπί reset για να μπορείς να ξεκινάς ξανά το ταξίδι από το σημείο που το έχεις σώσει την τελευταία φορά.
...................
Η Τζέσικα άπλωσε το χέρι για να πατήσει το start.
Η τέλεια ηχομόνωση του κόκπιτ που δεν άφηνε τους θορύβους της μισοπεθαμένης, μικρής κωμόπολης του Χιούστον, όπου ζούσε σα να τις έδωσε μια ανάσα ελπίδας.
Είχε βρεθεί εδώ, όταν ένα πρωινό πριν καμιά βδομάδα…
……
Ξύπνησε βαριεστημένα από έναν άυπνο ύπνο –το ίδιο ξύπνημα χρόνια τώρα, από τότε που επέλεξε συνειδητά τη μοναξιά της- όπου η φαντασία διαχεόταν στην πραγματικότητα, όπου τα φαντάσματα του παρελθόντος χόρευαν με τα φαντάσματα της διπλανής πόρτας χορούς ορφικούς, όπου ίσιωνε τις πτυχές του τσαλακωμένου σεντονιού κι αυτές, με το που έπαιρνε το χέρι της ξανά γίνονταν και πιο βαθιές ακόμα, λες και το σεντόνι ήταν η ίδια η ζωή της, όπου το πικρό απ΄τον καπνό στόμα της ζητούσε να πάρει μια γλυκάδα από μια κόλα λάιτ και τα κιτρινισμένα, θαμπά δόντια της να πάρουν μια υπόλευκη λάμψη από ένα
φανταστικό σπέρμα.
Έβαλε χτεσινό καφέ από την μισοδιαλυμένη καφετιέρα και κάθισε στην καρέκλα της κουζίνας. Άναψε το πρώτο Λάκυ Στράικ, στο τασάκι βουνό τα αποτσίγαρα έμοιαζαν σαν καρφιά.
-Χα, σκέφτηκε, θα ζητήσω από το γραφείο τελετών να μου κάνει έκπτωση, θα έχει τα δικά μου καρφιά.
Φορούσε μια παλιωμένη ρόμπα σομόν, τα ξεφτισμένα νύχια σομόν, το ξεβαμμένο κραγιόν σομόν, τα μάτια βαμμένα σομόν, το ρουζ σομόν, της άρεσε πολύ το χρώμα σομόν.
-Α μην ξεχάσω, ξανασκέφτηκε, μαζί με την έκπτωση που θα ζητήσω να παραγγείλω και το ξύλο βαμμένο σομόν.
Πήρε μια μισοσκισμένη , τοπική εφημερίδα, δεν ξέρω ποιας παλιάς ημερομηνίας – μπορεί και να την ξέχασε ο τελευταίος εφήμερος εραστής της ούτε που τον θυμάται πια, το μόνο που θυμάται είναι που της έλεγε:
-Θες να κάνω λαμπερά τα δοντάκια σου μωρό μου; Κι ίσως αυτόν να είδε στο όνειρό της - .
Άρχισε αφηρημένα να την ξεφυλλίζει. Μπαγιάτικα νέα, φωτογραφίες από ατυχήματα που το θύμα είχε γίνει πια καλά, κοσμικά νέα, κουτσομπολιά. Είχε φτάσει στις μικρές αγγελίες κι ετοιμαζόταν να την πετάξει, όταν…
ΠΡΟΣΟΜΟΙΩΤΗΣ ΠΤΗΣΗΣ. ΕΝΑ ΕΦΟΔΙΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΟΛΟΙΠΗ ΖΩΗ ΣΑΣ. ΜΙΑ ΑΞΕΧΑΣΤΗ ΕΜΠΕΙΡΙΑ.
Πήρε τηλέφωνο. Της εξήγησαν πως πρόκειται για τον προσομοιωτή της πτήσης της ζωής.
Έκλεισε ραντεβού βλαστημώντας το Λάκυ Στράικ που της έκαψε τα χείλη.
……………..
Η Τζέσικα πάτησε το start.
Η πτήση της υπόλοιπης ζωής της άρχισε.
Η πρώτη σκηνή που είδε ήταν αυτή όπου, μεθυσμένη, έξω από ένα μπαρ κατά τις 4 το πρωί, κατασκότεινα, δέχτηκε την επίθεση από δυο άντρες. Κανείς άλλος δεν ήταν γύρω. Με τον τρόμο στα μάτια, αλαφιάστηκε.
Πάτησε διαδοχικά τρία κουμπιά.
ΟΡΓΗ
ΚΤΗΝΩΔΙΑ
ΑΠΟΔΟΧΗ.
Το ταξίδι της υπόλοιπης ζωής είχε αρχίσει.
………
Όλη η παραπάνω ιστόρηση, αγαπητοί, είναι δυστυχώς καθ΄όλα φανταστική.
Δεν υπάρχει προσομοιωτής πτήσης ζωής και ίσως ποτέ να μην υπάρξει.
Κι αναρωτιέμαι…
Μας διδάσκουν επιστήμες, τέχνες, ξένες γλώσσες, πώς να οδηγούμε, πώς να κάνουμε ιστιοπλοΐα, να πετάμε με αεροπλάνο, να μην περνάμε με κόκκινο απέναντι, να φοράμε προφυλακτικό με άγνωστα άτομα, να πλένουμε τα δόντια μας…
Και χιλιάδες χιλιάδων πράγματα, όχι άχρηστα μα δευτερεύοντα.
Αυτή τη γaμημένη, υπέροχη και συναρπαστική πτήση στο μακρύ ταξίδι της ζωής, γιατί δε μας τη δίδαξαν;
Έστω και χωρίς προσομοιωτή;
Ε;
12 Comments:
περασα μια βολτα οπως παντα...
ηθελα να πω ενα καλησπερα...
ωραια η μουσικη σου...
καλο απογευμα
"Practice makes perfect."
Τώρα πια το ξέρουμε ότι η Τέχνη της ζωής είναι η μόνη Τέχνη που διαπρέπουν οι αυτοδίδακτοι. Δεν υπάρχουν δεκανίκια γιατί η ύλη προδίδει. Δεν υπάρχουν τυπικά προσόντα παρά μόνο ουσιαστικά με το μέσον αποκλεισμένο ex officio.
Και κάτι άλλο Ελιξίον, φίλε κι αδελφέ: Όταν προδίδει κανείς τον εαυτό του στο ταξίδι αυτό, νομίζοντας λανθασμένα ότι υπάρχει Reset, ανακαλύπτει με οδύνη ότι μετά το Game Over εκείνο που νόμιζε ο «ζωοναύτης» για προσομοιωτή έχει καταστραφεί αυτομάτως και τελεσίδικα. Τι φταίει; Απλό: Ξεκίνησε να λειτουργήσει πολύπλοκη μηχανή, χωρίς να διαβάσει το μάνιουαλ.
Γι αυτό κάποιος ας του πει επιτέλους κειού 'κει του «ζωοναύτη» ότι δεν ωφελεί πια να φωνάζει βοήθεια, καμμένο απ' αρχής χαρτί επειδή παρατηρητής της ίδιας του της ζωής πειραματιζόταν με το να ναρκοθετεί το ίδιο το μονοπάτι όπου πατούσε.
Η ζωή κρατάει άτεγκτο δεφτέρι κι οι φούσκες μετοχές που επένδυσε στο χρηματιστήριο της ζωής του κοστίζουν πανάκριβα.
Υγίαινε!
____________
«Βοήθεια» μου φωνάζεις, κύριε «ζωοναύτη», και σου λέω: «Σκάσε, ηχορυπαίνεις τον παράδεισο που έφτιαξα για πάρτη μου, ερήμην και μακρυά σου. Όπως έστρωσες κοιμήσου, εν ειρήνη ή όπως αλλιώς ήθελε σου προκύψει!».
Φίλτατε Αναμοχλευτή,
παρακαλώ μπορώ να δανειστώ τον λόγο σου και να φωνάξω, μαζί σου,
στον εν λόγω ζωοναύτη....
«Σκάσε, ηχορυπαίνεις τον παράδεισο που έφτιαξα για πάρτη μου....»
και να συμπληρώσω...
«κλείσε καλά τις πόρτες και τα παράθυρα της μίζερης ζωής σου …
κάθε φορά που βγαίνεις από κει φαίνεται όλο και πιο πολύ η δυστυχία σου!!!»
Όχι μόνο να τον δανειστής, αγαπημένη μου φίλη. Ολόκληρο στον χαρίζω δια πάσαν χρήσιν όπου δει. Ιδιαίτερα δε εαν ο όποιος ζωο-ναύτης φέρει το ειδικό του βάρος στο πρώτο συνθετικό της λέξης.
______________
Ο άνθρωπος ξέκοψε από τα άλλα είδη της βιολογικής αλυσίδας και κυριάρχησε όταν τιθάσευσε το κτηνώδες ένστικτο, πες τους.
Διαβλέπω συνομωσίαν τινά, περιλαμβάνουσα δανεισμούς λόγων με τη βοήθεια αδιάβαστων εισέτι μανιουαλιών όπου τα κηρία φεγγοβολούν τις κατ΄εμού αιχμές , φιλοφρονήσεις αλληλοεκτοξευόμενες, δωρεές -ερήμην μου- ζωοναυτών και λοιπά φυσικά φαινόμενα.
Δε μου μένει παρά να συνομωτήσω με τη σειρά μου με τη Τζέσικα.
Συνωμοσία μετά της Τζεσικός;
Συνταρακτικόν! Μόνο εσύ μπορείς να [δια]γράφης Ιστορία με τις ιστορίες σου.
Όμως τι το λες και δεν το κάνεις;
Ιδού η Ρόδος! Αν σου βαστάει, εξυπακούεται.
Το πήδημα θα υποβόσκει ως επακόλουθος νομοτέλεια και μένει να διαπιστώσουμε εμείς οι άβουλοι και μοιραίοι θεατές, τις τίνα.
(Αχ, πως πονεί, αχ, πως πονεί!..)
:-))
Όμως... τώρα και πίσω το θυμήθηκες, ωρέ άνθρωπε, να διαμαρτυρηθής;
Πολύ βραδύκαυστος ο φύτιλας...
_______________
Πολλούς χαιρετισμούς από την κεντρευρώπη, όπου ο δολοφόνος επέστρεψε ειδικώς για να διαπιστώση ότι όντως το θύμα κείται πάντα τυμπανιαίον. (Τουτέστιν «τούμπανο», όπως τα κολοκύθια)
Χα, όπου νάναι θα φανεί και η συνεπικουρούσα ηλιοστάλακτη να με βομβαρδίσει με θανατηφόρες σταγόνες ηλιακών εκρήξεων!!!
Όσον αφορά τη Ρόδο, ω αρχαιολάτρη αναμοχλευτή, έχεις μείνει πολύ πίσω. Δεν την πηδάνε πια παρά μόνο τη χρησιμοποιούν κεντροευρωπαίες ως τόπο προσομείωσης ερωτικών φαντασιώσεων με τυπικούς Έλληνες ερωτιδείς.
Δυστυχώς, εσέ δε σε παίρνει πλέον δια να τιμήσεις το έθνος!!!
Περί τιμής του έθνους:
«Τι κι αν γέρασα και γέρνω, μια χαρά τα καταφέρνω...» κι αν δεν με πιστεύης... «τρέχα μάγκα να ρωτήσης να σου πουν ποιός ειμ' εγώ».
Τώρα εις ό,τι αφορά εις την νήσο των αλμάτων, συ είπας τα περί κεντροευρωπαίων, επιβεβαιώνοντάς με στην βεβιασμένη, και ως εκ τούτου ήκιστα λελογισμένη σου προσπάθεια να ανατρέψης τα λεγόμενά μου.
Γι αυτό και εκ των πραγμάτων αισθάνομαι υποχρεωμένος να σου απευθύνω το αποτροπαϊκό επιφώνημα:
«Τζους, καλέ μου κύριε...»
Σεβόμενος την τιμήν του έθνους, φίλτατε, αλλά και τον πολύτιμον χρόνον σου τον οποίον αντί να αναλώνεις για ανεύρεση οικείων λαϊκών γνωμικών και λούμπεν αποφθεγμάτων προς, μάταιαν δυστυχώς, αντιμετώπιση των στιβαρών επιχειρημάτων μου περί του μη -και πάλιν δυστυχώς- πρακτέου λόγω του ότι και διατί φυσικά που λέει και ο λαουτζίκος "το μεν πνεύμα πρόθυμον, η δε σαρξ ασθενεί", θα ηδύνασο λέγω να τον διαθέτεις δι΄ ευγενή έργα π.χ. εις την εκπαίδευσιν της φερέλπιδος νεολαίας μας στο "πως το τρίβουν το πιπέρι, στη Ρόδο μέρα μεσημέρι" ούτως ώστε να αναστενάξουν Λουξεμβούργα κλπ. -της Πατρός μη συμπεριλαμβανομένης καθ΄ότι εκεί υπάρχει ειδικόν κλιμάκιον- ...πού μείναμε; α... δεν σου απάντησα αμέσως και συ φυσικά να μου απαντούσες και τανάπαλιν και έτσι να σπαταλούσες τον πολύτιμον χρόνον σου, ως ανωτέρω.
Ελπίζω να εκτιμάς την τιτάνιον προσπάθειάν μου να συγκρατούμαι και να περιορίζομαι στις αναγκαίες και μόνον απαντήσεις, διακρινόμενος από μιαν φυσικήν ευγένειαν, δυσεύρετη στους καιρούς μας όπου ο πάσα εις, των επαναπατρισθέντων μη συμπεριλαμβανομένων λόγω επετηρίδος, προσπαθεί να διακριθεί με άμεσες απαντήσεις σε καυτά σχόλια.
(πάω τώρα να βάλω θερμόμετρο)
Να το βάλης το θερμόμετρο, αγαπητέ, και δη όπως πράττουν οι Γάλλοι, καθ' ότι θα ταιριάζη ο τρόπος αυτός με την πασίδηλη γαλατική σου αβρότητα, την φυσική σου ευγένεια τουτέστιν.
Σίγουρα θα έφριξες με την τιτάνιον!!!
Αλλά ως φαίνεται, διέπεσαι κι εσύ από πασίδηλη γαλατική αβρότητα, έχοντας δοκιμάσει ήδη το γαλλικό τρόπο εφαρμογής του θερμομέτρου κι έτσι δεν επεσήμανες ότι μια προσπάθειά μου δε μπορεί να έχει σχέση με το τιτάνιον, μέταλλον με ατομικό αριθμό 22 και ατομικό βάρος 47,90, έχον θερμοκρασία τήξης 1660 C° και θερμοκρασία βρασμού 3287 C° αλλά με τον Τιτάνα.
Χημικών καταβολών εγώ -αλλά και παραβολών, αναβολών, διαβολών, μεταβολών, εισβολών, εκβολών, συμβολών και άλλων τινών προθέσεων διττώς- παρεσύρθην.
(πάω να ξαναβάλω θερμόμετρο, νομίζω ανέβηκε λίγο ο πυρετός)
Post a Comment
<< Home