ΕΛΙΞΗΡΙΑ ΣΕ ΤΙΜΗ ΕΥΚΑΙΡΙΑΣ
Thursday, September 18, 2008
ΜΕΓΑΛΟΙ ΕΡΩΤΕΣ 3: Τον ερωτεύτηκα γιατί μου βγάζει τα αγκάθια από τους αχινούς.
ή αλλιώς:
Ακάνθινοι έρωτες.
Δεν ξέρω γιατί αλλά τώρα τελευταία πέφτω πάνω σε μεγάλους έρωτες.
Μετά το νεαρό Μενέλαο και τον ερκοντίσιον, η σχετικά νεαρή Κλυταιμνήστρα με τον ακάνθινο έρωτα...
και η οποία γύρισε από τις διακοπές, όπου είχε πάει μόνη, ερωτευμένη στο έπακρο με σχετικά νεαρό Αχαϊκής παραλίας.
- Πέρφεκτ, τέλεια, είναι κα...τα...πλη...κτι...κός, τα έχει όλα στο υπέρ, πρόσωπο, μάτια, σώμα, μυς και γενικά όλα τα ανδρικά χαρακτηριστικά. Με έχει ξετρελάνει.
- Εύγε Κλυταιμνήστρα, δίκιο έχεις να ερωτευτείς έναν άντρα με τέτοια χαρίσματα.
- Ναι αλλά δεν είναι αυτά ακριβώς που με τράβηξαν σ΄αυτόν.
- Μα...
- Αυτό που με έκανε να λιώσω, είναι το ότι μου έβγαζε τα αγκάθια από τους αχινούς.
Κι επειδή η Κλυταιμνήστρα δεν αλληγορούσε, απ΄όσο ήξερα τουλάχιστον, σκέφτηκα πως έπρεπε να διερευνήσω αν ο παραπάνω λόγος είναι ικανός πρόξενος μεγάλου έρωτα.
- Πες τα μου με τη σειρά, της λέω.
- Ήταν κοντά μεσημέρι, ο ήλιος φλόγιζε ανελέητα το δέρμα μου, η άμμος είχε πάρει πια το σχήμα του κορμιού μου τόσο που ασφυκτιούσα, η ελάχιστη αύρα με καλούσε να λικνιστώ μαζί της και το κύμα, παλινδρομώντας, χάραζε στην άμμο κάτι που έμοιαζε σαν Κλυταιμνήστρα.
Έτσι κι εγώ βούτηξα.
Τον αχινό τον είχα δει φυσικά. Και ακριβώς πάνω στην προσπάθειά μου να τον αποφύγω, έπεσα με τα γόνατα στον άλλο που δεν είχα δει. Ένα μεγάλο αγκάθι και πολλά μικρότερα είχαν εισβάλει εντός μου.
Βγήκα, κάθισα στην άμμο και με μια βελόνα, που έχω πάντα μαζί μου για να βγάζω τα αγκάθια που μπορεί να εμφανιστούν στη ζωή μου, άρχισα την οδυνηρή διαδικασία.
Και τότε, ήρθε.
Γοητευτικός, με μια ήρεμη δύναμη, γονάτισε δίπλα μου και, χωρίς να πει κουβέντα, πήρε τη βελόνα από τα χέρια μου και συνέχισε αυτός εκείνο που είχα ξεκινήσει.
Βλέποντας το βλέμμα της να ταξιδεύει τρυφερά στη θύμηση του... απακανθανισμού, τη ρώτησα σιγά.
- Και φυσικά θα άρχισε από το μεγάλο αγκάθι, έτσι δεν είναι;
- Μα φυσικά και όχι. Μου έβγαλε μερικά μικρά, γύρω από το μεγάλο. Εξ άλλου δεν ήταν και η κατάλληλη ατμόσφαιρα με τόσον κόσμο γύρω. Αυτό μου το έβγαλε το βράδυ με την πανσέληνο.
Η πρώτη μου σκέψη ήταν ότι ο τύπος θα πρέπει να είχε φοβερή όραση αλλά και πάλι δύσκολο. Γύρισα να τη ρωτήσω αλλά την είδα χαμένη στην, υπό το σεληνόφως, Αχαϊκή παραλία...
- Βρεθήκαμε σε ένα απόμερο, γραφικό ταβερνάκι με θέα τον κόλπο και λουσμένο στο φως της πανσέληνου.
Οι σιγανές νότες παλιάς, λαϊκής μουσικής απ΄το τζουκ μποξ του μαγαζιού, πλουτισμένες με τα λόγια των τραγουδιών που μου ψιθύριζε γλυκά, ανέβαιναν ψηλά, συναντούσαν τις φεγγαραχτίδες κι εκεί, μεθυσμένες από τη νοτισμένη αύρα, χόρευαν μαζί τους χορούς λυτρωτικούς.
Δεν άντεξα.
- Και πώς έβλεπε στο μισοσκόταδο να σου βγάλει το μεγάλο αγκάθι με τη βελόνα;
Με κοίταξε με ένα απορημένο βλέμμα σαν να την είχα ρωτήσει κάτι αδιανόητο.
- Μα, δεν το έβγαλε με τη βελόνα. Το έβγαλε με τα λόγια του. Με την απαλή φωνή του, την τρυφερότητά του, το απαλό άγγιγμα του χεριού μου, το βλέμμα του που με αγκάλιαζε ερωτικά, την ανάσα του που είχε τον ίδιο ρυθμό με τη δική μου...
Εγώ, με τη βελόνα...
Είχα προσπαθήσει νύχτες και νύχτες, ατέλειωτες ώρες μοναξιάς, να το βγάλω.
Με λύσσα άλλοτε, αδιαφορώντας για τον πόνο, με προσοχή άλλες φορές για να μην πονέσω, έσκαβα με τη βελόνα γύρω του να το ξεριζώσω, να βγει πια έστω και μαζί με αίμα μου, να μείνει μια πληγή που σιγά-σιγά θα επουλωνόταν, ένα μικρό σημάδι στο τέλος που θα μπορούσα να το κρύψω με ένα, έστω λίγο πικρό, χαμόγελο από κάποιον που θα ρωτούσε κάποτε...
Πριν φύγουμε από το ταβερνάκι, ζήτησε μια πάνινη, καθαρή πετσέτα και σκούπισε το αίμα που είχε βγει μαζί με το αγκάθι.
Τώρα πια τα παράγματα είναι εύκολα, τα μικρά αγκάθια δεν πονάνε πολύ και θα έρθει και αυτών η σειρά.
...............
Αφήνοντας την Κλυταιμνήστρα στα απαλά αλλά αποφασιστικά χέρια του νέου της, γοητευτικού χειρούργου, έμεινα με την απορία:
Μπορεί μια γυναίκα να ερωτευτεί απλά και μόνον κάποιον αν αυτός μπορεί να της βγάλει τα αγκάθια από τη ζωή της;
Και κυρίως το μεγάλο;
0 Comments:
Post a Comment
<< Home