ΕΛΙΞΗΡΙΑ ΣΕ ΤΙΜΗ ΕΥΚΑΙΡΙΑΣ

Δεκαπέντε σκαλοπάτια είχε όλα κι όλα,

μια ιστορία το καθένα...

κλιμακούμενοι έρωτες,

αφές από ακροδάχτυλα γυναίκειων, θλιβόντων ποδιών

-άφες αυταίς, μετά από κάθε θλίψη έλεγε -

γουβώματα από θυμωμένα πέλματα

-κάθε γούβωμα και μια κραυγή οδύνης-

θωπείες από αέρινα, θροίζοντα, ποδήρη φορέματα,

απόηχοι από χαριτωμένα ολισθήματα,

άλικα στίγματα από πορφυρά βαμμένα νύχια,

νοτισμένες ίνες από ιδρωμένα κορμιά

-σαν ξάπλωναν καμιά φορά από τον κάματο του έρωτα-

ολα τούτα είχε ζήσει απλά, σαν να ανάπνεε,

σαν να μην είχε σκαλοπάτια.

Τα τορνευτά πόδια στο πάνω σκαλοπάτι, χαμογέλασαν.

Αδιάφορα μ΄αυτάρεσκα, να κατεβαίνουν άρχισαν, με χάρη.

ολόγυμνα από ποδήματα κι ατέλειες,

πατούσαν απαλά τα σκαλοπάτια του,

σαν νάθελαν να μην ξυπνήσουν θύμησες,

παλιά περάσματα να μην εγείρουν,

να μην αφήσουν καν δικά τους χνάρια,

να φύγουν έτσι απλά, αποτυπώνοντας επάνω του το τίποτα,

ούτως ή άλλως, μια ανάσα άκουγαν κι αυτή ξεπνοημένη.

Όμως καραδοκούσε.

Ανάπνεε σιγά, κρυφά σχεδόν,

τόσον αέρα, όσο για να βιώνει το φευγιό τους,

κρυφάκουγε τους ήχους των επιδερμικών κυττάρων

που αποθέτονταν αψήφιστα στα σκαλοπάτια,

χάιδευε σπαλά τις λείες γάμπες

που κείνα αλόγιστα του πρόσφεραν,

ρούφαγε τη μυρωδιά του πάνω μέρους των μηρών.

Τά νιωσε στο προτελευταίο σκαλοπάτι να πατούν.

Εκείνο με τη μεγάλη λήστευση, σημάδι κοντινό.

Θά ΄φευγαν, το ήξερε.

Δεν τόθελε να φύγουν. Ή και να φύγουν άπνοα.

Το τελευταίο σκαλοπάτι, πάντα στις προσταγές του υπάκουο ,

ήρθε σε οργασμό.

Τα ολόγυμνα, τορνευτά πόδια γλίστρησαν.

Στον απέναντι τοίχο, δυο μέτρα από το τελευταίο σκαλοπάτι,

πορφυρά σημάδια,

που δε θα ΄σβηναν ποτέ.

Πολύ, μα πολύ αργότερα...

καν δε θυμόταν αν τα νύχια ήταν βαμμένα άλικα

και άφησαν και τα δικά τους ίχνη.