ΕΛΙΞΗΡΙΑ ΣΕ ΤΙΜΗ ΕΥΚΑΙΡΙΑΣ
Monday, November 06, 2006
Ω! άπλυτο πιάτο.
Σαν τεράστιος οφθαλμός ιχθύος δίχως βλέφαρα
με θωρείς μέσ΄ απ΄ το νεροχύτη,
προκλητικά ζητώντας, θα έλεγε κανείς,
για ν΄ανιχνεύσω ποιος συνδαιτυμόνας έφαγε μαζί σου,
ταξιδεύοντας με σένα στα δικά του πελάγη,
εσύ, δίκην σχεδίας,
αυτός με καταλαγιασμένες τις άλλες ηδονές,
ξεχασμένες μέσα στη θαλπωρή σου,
σηκώνει για πανί μια λευκή χαρτοπετσέτα
και ξεκινάει για νέες Ιθάκες,
λαχταρώντας στην απόκρημνη ακτή να φτάσει
μη θέλοντας να δεχτεί ο ανόητος,
αυτό που άλλωστε το ξέρουν όλοι,
πως το ταξίδι μαζί σου δεν έχει προορισμό,
απόπλου μόνο.
Ως άπλυτο πιάτο του έδωσες μον΄ το ωραίο ταξίδι.
Όμως για μένα που σε ξέρω,
το βλέμμα σου δεν έχει πρόκληση, μα φόβο,
το φόβο που έχει ο καθείς
που στέκεται μπροστά μου,
ξέροντας πως είν΄ για με ένα ανοιχτό βιβλίο.
Όσο και να κρυφτείς κι αν προσπαθείς
θα βρω αυτόν, περιπαθώς που σε κρατούσε,
τη διαδρομή του περιεχομένου σου την ξέρω,
γευστικοί κάλυκες το χάρηκαν πρώτοι,
με ηδονή της μια στιγμής
-one moment stand-
μετά, στον οισοφάγο τον παμφάγο,
εκεί στο ύψος του έκτου αυχενικού σπονδύλου,
πέρασε, δήθεν αδιάφορα,
μα κατά βάθος φοβούμενο
μια γαστροοισοφαγική παλινδρόμηση,
-ίδιον περιπαθών ανθρώπων-
μετά στο ρυπαρό στομάχι, μες΄ στα οξέα,
διαλύθηκε εις τα εξ ων συνετέθη.
Αυτό που εσύ με αγάπη, ίσως και πόνο έδωσες,
υποκατάστατο γυναίκας ή και άντρα,
διαλύθηκε εις τα εξ ων συνετέθη.
Ένιωσες άδειο πλέον, ως τυπικό άπλυτο πιάτο,
ως τυπικώς απορριφθέν σαν πλέον περιττό.
Ούτως ή άλλως,
προκλητικό ή φοβισμένο,
δεν πρέπει να σε λυπηθώ,
κάποια στιγμή
θα πρέπει ν΄ αρχίσω να σε πλένω.
με θωρείς μέσ΄ απ΄ το νεροχύτη,
προκλητικά ζητώντας, θα έλεγε κανείς,
για ν΄ανιχνεύσω ποιος συνδαιτυμόνας έφαγε μαζί σου,
ταξιδεύοντας με σένα στα δικά του πελάγη,
εσύ, δίκην σχεδίας,
αυτός με καταλαγιασμένες τις άλλες ηδονές,
ξεχασμένες μέσα στη θαλπωρή σου,
σηκώνει για πανί μια λευκή χαρτοπετσέτα
και ξεκινάει για νέες Ιθάκες,
λαχταρώντας στην απόκρημνη ακτή να φτάσει
μη θέλοντας να δεχτεί ο ανόητος,
αυτό που άλλωστε το ξέρουν όλοι,
πως το ταξίδι μαζί σου δεν έχει προορισμό,
απόπλου μόνο.
Ως άπλυτο πιάτο του έδωσες μον΄ το ωραίο ταξίδι.
Όμως για μένα που σε ξέρω,
το βλέμμα σου δεν έχει πρόκληση, μα φόβο,
το φόβο που έχει ο καθείς
που στέκεται μπροστά μου,
ξέροντας πως είν΄ για με ένα ανοιχτό βιβλίο.
Όσο και να κρυφτείς κι αν προσπαθείς
θα βρω αυτόν, περιπαθώς που σε κρατούσε,
τη διαδρομή του περιεχομένου σου την ξέρω,
γευστικοί κάλυκες το χάρηκαν πρώτοι,
με ηδονή της μια στιγμής
-one moment stand-
μετά, στον οισοφάγο τον παμφάγο,
εκεί στο ύψος του έκτου αυχενικού σπονδύλου,
πέρασε, δήθεν αδιάφορα,
μα κατά βάθος φοβούμενο
μια γαστροοισοφαγική παλινδρόμηση,
-ίδιον περιπαθών ανθρώπων-
μετά στο ρυπαρό στομάχι, μες΄ στα οξέα,
διαλύθηκε εις τα εξ ων συνετέθη.
Αυτό που εσύ με αγάπη, ίσως και πόνο έδωσες,
υποκατάστατο γυναίκας ή και άντρα,
διαλύθηκε εις τα εξ ων συνετέθη.
Ένιωσες άδειο πλέον, ως τυπικό άπλυτο πιάτο,
ως τυπικώς απορριφθέν σαν πλέον περιττό.
Ούτως ή άλλως,
προκλητικό ή φοβισμένο,
δεν πρέπει να σε λυπηθώ,
κάποια στιγμή
θα πρέπει ν΄ αρχίσω να σε πλένω.
2 Comments:
This comment has been removed by the author.
Aπλά υπέροχο...
Δεν έχω λόγια.!
Post a Comment
<< Home