ΕΛΙΞΗΡΙΑ ΣΕ ΤΙΜΗ ΕΥΚΑΙΡΙΑΣ

(το κουνούπι μπήκε από μια γρίλια και κρύφτηκε σε μια πτυχή της πορτοκαλί κουρτίνας, καιροφυλακτώντας)

Το σκηνικό, γνωστό και από άλλες αισθήσεις –βαθιά νύχτα, απόλυτη ησυχία, ερωτευμένο ζευγάρι κλπ. –έχει εμπλουστεί, για την περίπτωση, με στρώμα από φτερά χήνας (κι εδώ να κάνω μια παρένθεση, από σοβαρή έρευνα στην Αμερική έχει βρεθεί ότι 90% των γυναικών προτιμά στρώμα από φτερά θηλυκών κουνουπιών-) καθώς επίσης και με σύστημα κεκλιμένων καθρεφτών.

( το κουνούπι βολεύτηκε καλύτερα στην πτυχή για να βλέπει καλύτερα)

Νομίζω ότι η όραση, η σημαντικότερη από τις αισθήσεις, συμμετέχει κυρίως σε ένα ερωτικό παιχνίδι- αυτό, ακόμα και τα κουνούπια το ξέρουν-

Το ζευγάρι είχε επιδοθεί σε ένα σκανδαλιστικό παιχνίδι ειδέσθαι, όπου ο κάθε ένας προσπαθούσε και απ΄ ευθείας και μέσω των κεκλιμένων καθρεφτών, να ανακαλύψει τις κρυφές, γοητευτικές πτυχές του σώματος του άλλου. Όρη, χαράδρες, φαράγγια, κοιλάδες, οροπέδια, υψίπεδα, κορυφογραμμές, δροσερές πηγές, χείμαρροι, κατάφυτες βουνοπλαγιές - χρησιμοποιώ γεωγραφικούς όρους για να μη σοκάρω, αν και διαβάζοντας τις FANTASIVSEIS, δεν νομίζω να υπάρχει πρόβλημα – όλα αυτά, πολλαπλασιασμένα από το σύστημα των καθρεφτών, είχαν φέρει το ζευγάρι σε φοβερή υπερδιέγερση.

( το κουνούπι πέταξε και κάθισε στο πολύφωτο να απολαύσει το θέαμα μέσα από το σύστημα των κεκλιμένων και θα μπορούσε κανείς να πει ότι αισθανόταν, λίγο σαν ηδονοβλεψίας)

Η στάση, η περισσότερο προσφερόμενη στο ειδέσθαι, είναι η:
-Ά λ λ ο ς γ ι ά τη Λ ά ρ ι σ σ ααα (αν ξέρετε το σχετικό ανέκδοτο) και ο άντρας πήρε την ανάλογη στάση, περιμένοντας.

Το κουνούπι αποφάσισε ότι πλέον ήταν καιρός να επέμβει, δίνοντας έτσι μια άλλη διάσταση στο ερωτικό παίγνιον.
Έκανε όμως ένα μοιραίο λάθος -που άλλωστε κάνουν και άλλα έμβια θηλυκά- :
Αντί να εφορμήσει επί του στόχου αμέσως, προτίμησε να κάνει ένα χαριτωμένο πλανάρισμα στον αέρα, ίσως για να υπογραμμίσει απλά την θηλυκή παρουσία του –γιατί ήταν θηλυκό με κοκεταρία- ή ίσως γιατί ήθελε να δείξει την παρουσία του στον άντρα.

Τα εξασκημένο μάτι της γυναίκας- γιαυτό λέω για τη μεγάλη σημασία της όρασης- το πήρε είδηση.
Το κουνούπι προσγειώθηκε πάνω στον άντρα και, πεινασμένο όντας, βρήκε το πιο εύκολο σημείο, το πλέον υπερυψωμένο και σφύζον αίματος.

Η γυναίκα άρπαξε ακαριαία το μαξιλάρι και…

Χρααααααααααπ !!!

-Ωχχχχχχχχχχχχχχχχ, τι έκανα πάλι;;;;;;;;;;;;;;;
Όχι δεν ήταν το κουνούπι που φώναξε –αυτό δεν πρόλαβε ούτε κιχ να κάνει- αλλά ο άντρας που προφανώς κάτι είχε κάνει σε ανύποπτο χρόνο και τώρα εκφράστηκε αυθόρμητα.

Και ρωτάω εγώ τώρα:
-Υπάρχουν γυναίκες που ΔΕΝ ζηλεύουν και δεν αντιδρούν ακαριαία, όταν ακόμα κι ένα θηλυκό κουνούπι καθίσει πάνω στον άντρα τους –για να ακριβολογούμε, πάνω στου άντρα τους- ;

Ναι υπάρχουν, αυτές που έχουν μυωπία και δεν φοράνε ακόμα γυαλιά ή φοράνε και δεν τα έχουν αλλάξει ενώ θα έπρεπε.

Και λέω εγώ τώρα, ω κορασίδες!!!
-Μήπως θα έπρεπε να περάσετε καμιά βόλτα από τον οφθαλμίατρο;
Να δείτε το θέμα της οράσεώς σας που είναι πρώτιστο σε ένα ερωτικό παιχνίδι;

Άντε γιατί βλέπω πολλά θηλυκά κουνούπια, ζωντανά ακόμα, εδώ γύρω.

Όταν με κάλεσε ο γιατρός να μου ανακοινώσει τα ευρήματα της ακτινογραφίας μου, πήγα στο ιατρείο πολύ ψύχραιμος.
Και πολύ updated γιατρός, με μηχανήματα τζάμι, σκάνερ για τις ακτινογραφίες, σωρό τα γκιγκα-μπάιτς, οθόνη 22 ιντσών κλπ.
Ήτο δε και μια βοηθός καλλίπυγος, γύρω στα 22.
Αφού περίμενα καθισμένος στην πολυθρόνα απέναντι για λίγο, μου λέει με ύφος βλοσυρό, που δε σήκωνε κουβέντα:
-Έλα να δεις και μόνος σου.
Πήγα και τι να δω! Επάνω στην εικοσιδυάρα -οθόνη- είδα σύννεφα λευκά να ίπτανται πάνω σε ένα μπακράουντ πιο σκούρο, μπερδεμένα πράγματα.
-Γιατρέ, του λέω, να ρωτήσω;
-Ελεύθερα.
-Πως γίνεται, εσείς με τέτοιο σύγχρονο εξοπλισμό, μα τόσα γκιγκα-μπάιτς, με 2 εικοσιδυάρες, να έχετε σαν ντέσκτοπ αυτό που είχαν τα παλιά windows με τα συννεφάκια;
Σήκωσε το κεφάλι, κατέβασε το γυαλί πρεσβυωπίας, με κοίταξε στα μάτια και μου ψιθύρισε ήρεμα:
-Δεν είναι τα παλιά windows, τα πνευμόνια σου είναι.
………….
Η Παλλόμα είναι μια κοπιλίτσα –την οποία γνώρισα όταν ήταν 20, μεγάλωσε, έφτασε τα 25 κι εκεί παρέμεινε- που είχα σχέση για πολλά-πολλά χρόνια.
Δεν μπορώ να πω ότι την αγαπούσα ιδιαίτερα, ήταν μια σχέση που μετά από καιρό κατέληξε να είναι μάλλον καταναγκαστική. Ο ένας δε μπορούσε να κάνει χωρίς τον άλλο, ο καθένας για δικούς του λόγους.
Κατά καιρούς προσπάθησα να χωρίσω, να απεγκλωβιστώ θα έλεγα καλύτερα αλλά ποτέ δεν τα κατάφερα, ίσως γιατί δεν το ήθελα πραγματικά. Φυσικά ούτε και αυτή το ήθελε.
Και τι δε μου είχε κάνει.
Πότε ήθελε να είναι ντυμένη στα λευκά με κόκκινα κορδελάκια, για να είναι λέει πιο λάιτ η σχέση μας.
Άλλοτε στα βαθιά βλου με λευκά σιρίτια, για να ταιριάζει με τα νερά της θάλασσας και τα ιστιοφόρα που αρμένιζαν μακριά. Εγώ της έκανα τα χατίρια.

Μια φορά μου λέει:
-Θέλω να ντυθώ από πάνω ως κάτω στα κόκκινα και να πάω στην άγρια δύση, εκεί που είναι κάτι παλικάρια με άλογα και στέκονται στο φως του δειλινού και περιμένουν.
Εδώ κλονίστηκα. Διότι, τι πάει να κάνει με τα παλικάρια, που το μάτι τους έχει γυαλίσει από την αγαμία, μέσα στην ερημιά; Να παίξουν τις κουμπάρες;
Μέχρι που σκέφτηκα να τη χωρίσω και σχεδόν παρακαλούσα να μη γυρίσει πίσω.
Μετά από δυο μέρες, νάσου την.
-Τελικά εσένα αγαπάω.
Τη δέχτηκα με την προϋπόθεση να ντυθεί ξανά στα μπλε.
Τον τελευταίο καιρό ήταν μόνιμα ντυμένη στα μπλε, σαδιστικά πανέμορφη με τα 25 της.
…
Ο γιατρός, μετά τη συντριβή μου όπου τα συννεφάκια δεν ήταν των windows αλλά τα δικά μου- αν και προς στιγμή σκέφτηκα: -Πίσω και σ΄έφαγα Γκέιτς – προσπάθησε να βάλει τα πράγματα στη θέση τους.
-Δε χρειάζονται πολλά. Απλά θα κόψεις το κάπνισμα. Το τσιγάρο σε σκοτώνει.

Και τότε…
Ξαφνικά, απότομα, τελειωτικά, οριστικά και αδιαπραγμάτευτα…
Μίσησα την Παλλόμα.
Που δεν ήταν τίποτα άλλο παρά ένα αναγραμματισμός –με μια μικρή παραδοχή- του παλλ μαλλ που κάπνιζα.
Συνειδητοποίησα ότι τόσα χρόνια, έκανε πως με αγαπούσε, δε μπορούσε χωρίς εμένα αλλά τελικά...
με πούλησε με το χειρότερο τρόπο.
Κι εγώ, άμα με πουλάνε αι διάφοραι Παλλόμαι, εξοργίζομαι. Άρχισα να τη βρίζω, εκεί μπροστά στο γιατρό.
-Τσακίσου από μπροστά μου άτιμη, μη σε ξαναδώ μπροστά μου, στο εξώτερο πυρ να παραδοθείς, να πας στην άγρια δύση να σε πηδήξει ο κάθε πικραμένος, μ΄εμένα ΤΕΛΟΣ.
Ο γιατρός μου έγραψε ένα αποφρακτικό σπρέι και ένα ηρεμιστικό.

Έτσι, με αυτό το τρυκ –όπως θα έλεγε κάποιος- έκοψα το κάπνισμα.

Τώρα, το πώς εμπλέκονται τα φασόλια Καστοριάς στο θέμα μας, αυτό είναι κάτι που δεν μπορώ εγώ να το ξεδιαλύνω, ίσως κάποιοι ψυχογράφοι-σουρεαλιστές-πολυταξιδεμένοι-πολύχρωμοι-αναλυτές εδώ μέσα μπορέσουν.
Εγώ απλά, πριν πάω στο γιατρό, είχα φτιάξει 1 κιλό φασόλια φούρνου και όταν γύρισα και όποτε ένιωθα την ανάγκη τσιγάρου, έτρωγα και από λίγα. Ελπίζω να μην αποκτήσω καμιά νέα, Καστοριανή εξάρτηση.

ΣΗΜ. Η ιστορία είναι πέρα για πέρα αληθινή. Και μπορεί να γίνει και διδακτική.

Και ξαφνικά, μία ωραία πρωία –η οποία ίσως θα αποδειχτεί, εκ των υστέρων, ότι μόνο ωραία δεν ήταν- καθώς ξυρίζεστε για να πάτε ευπρεπής στη δουλειά σας, ανακαλύπτετε ότι η βρύση του μπάνιου στάζει.
Τίποτα το αξιοπερίεργο, αφού η βρύση έχει και αυτή την υποχρέωση και μάλιστα, όταν είναι συνεπής προς αυτήν, τότε μόνο τυχαίνει της προσοχής σας αλλιώς την προσπερνάτε σα να μην υπάρχει.
Η πρώτη σας κίνηση, καθότι πιάνει το χέρι σας, είναι να προσπαθήσετε να σφίξετε τη συναρμογή της βρύσης με τον αγωγό του νερού. Μία καλή συναρμογή μέσα στο σπίτι, πάντα αποτρέπει τις διαρροές πάσης φύσεως και προφυλάσσει από πολλά δεινά.
Η βρύση σταματάει να στάζει.
Φιλάτε τη σύντροφό σας πεταχτά και φεύγετε για τη δουλειά.

Με το που φτάνετε, νάσου το κινητό.
Η βρύση στάζει, ακούτε τη φωνή της δικιάς σας, μάλλον οργισμένη.
-Μα…
-Δεν έχει μα και μου, είπαμε στάζει.
-Καλά, θα την κοιτάξω το απόγευμα, μην ανησυχείς.
-Δεν είσαι καλά, ποιος περιμένει μέχρι το απόγευμα. Ήδη μίλησα με τη Ρέα και ξέρει έναν υδραυλικό, πολύ καλό στη δουλειά του, θα έρθει αύριο το πρωί.
Η Ρέα, πρώην Ρούλα που αναβάθμισε το όνομά της όταν ο άντρας της έπιασε δουλειά σα μηχανοδηγός στην ΤΡΕΝΟΣΕ με 5.000 Ευρώ μισθό- ίσως και να ήταν μέσα στο παιχνίδι.

Την άλλη μέρα κάτι σας τυχαίνει και αργείτε να φύγετε.
Όταν ξεκινάτε, ντριννννννν το κουδούνι.
Ανοίγετε και…
Ίδιος ο Μπραντ Πητ, προς το …υδραυλικό του.
Ναι, είναι ο υδραυλικός.
Ξεροκαταπίνετε, καλημερίζετε ευγενικά και φεύγετε λίγο ανήσυχος για κάποιο απροσδιόριστο λόγο.

Όλα σας φταίνε στη δουλειά, τίποτα δεν πάει καλά, δεν αντέχετε άλλο, παίρνετε τηλέφωνο.
Η αλήθεια είναι πως αργεί υπερβολικά να σηκώσει το τηλέφωνο η δικιά σας αλλά μπορεί και να ανακατεύει το ροσμπίφ που σας έταξε για το μεσημέρι.
-Ναιιιιιιιιιιιιιι, ακούτε τη φωνή της, λίγο λαχανιασμένη αλλά μπορεί επειδή έτρεξε να κλείσει το μάτι για να μην πιάσει το ροσμπίφ.
-Τι γίνεται με τη βρύση, εντάξει, έφυγε ο υδραυλικός; ρωτάτε εντελώς αδιάφορα.
-Τώραααααααααα, καλέ έκανε τη δουλειά του και σχεδόν αμέσως έφυγε.
-Και δε στάζει η βρύση;
-Ούτε σταγόνα πια.
Όλα καλά κι όλα ωραία λοιπόν, την άλλη μέρα στη δουλειά, όλα δουλεύουν ρολόι, μέχρι...
Ντιν ντον το κινητό, η δικιά σας.
- Απαράδεκτο. Η βρύση πάλι στάζει.
- Χμ, σοβαρό υδραυλικό σου έστειλε η Ρέα. Άστο σε μένα, θα βρω άλλον.
-Και πότε, του αγίου; –ξέρει ότι είστε λίγο αμελής-. Μη μπαίνεις στον κόπο, πήρα τηλέφωνο τον ίδιο, του τα έψαλλα και σε μισή ώρα θα ξαναπεράσει από δω.

Όλως παραδόξως, ξανά όλα σας φταίνε στη δουλειά και τίποτα δεν πάει καλά.
Και σε κάποιες στιγμές...
σκέφτεστε μήπως θα πρέπει καλύτερα να αλλάξετε τη βρύση από το να έρχεται κάθε λίγο και λιγάκι ο υδραυλικός -που κι αυτό μπορεί να συμβεί-, για να σταματάει το στάξιμο.

Και τώρα εσείς κυρίες μου, για να μη νομίζετε ότι οι βρύσες είναι μόνο θηλυκού γένους.
Εργαζόμενη γυναίκα και καλή νοικοκυρά, έχετε το σύντροφό σας στα όπα-όπα, με το ροσμπίφ του σε τακτική βάση, κάποια στιγμή, θες η δουλειά, θες η καθημερινή παρουσία στα παντός είδους θήλεα, αισθανθήκατε πολύ κουρασμένη και τα τζάμια είναι άπλυτα για καιρό και μια αραχνούλα εμφανίστηκε σε μια γωνιά στο ταβάνι.
Μοιράζεστε το πρόβλημά σας με το σύντροφό σας το βράδυ πριν κοιμηθείτε –όπως εξάλλου όλα τα σοβαρά προβλήματα λύνονται στο κρεβάτι αφού κοιμηθείτε- και αυτός προσφέρεται αμέσως να σας το λύσει –βέβαια δεν είστε συνηθισμένη σε τέτοιες αβρότητες αλλά δε δίνετε σημασία, ίσως κάκιστα-.

-Ξέρεις ο φίλος μου ο φίλος μου ο Χάρης- Μπάμπης, πριν προσληφθεί σαν οδηγός στην ΕΘΕΛ με 5.000 Ευρώ μισθό- έχει μια κοπέλα που του καθαρίζει το σπίτι, πολύ καλή στη δουλειά της. Θα του πω να τη στείλει, να ξεκουραστείς κι εσύ λίγο γλυκιά μου –το γλυκιά μου, λίγο περίεργα ήχησε αλλά δε δώσατε σημασία -.
-Αχ, τι καλός που είσαι!!!
Την άλλη μέρα σας παίρνει στο κινητό στη δουλειά.
-Τάξε μου.
-.......
-Αύριο έρχεται η κοπέλα για το σπίτι. Είσαι ευχαριστημένη γλυκιά μου;
-Αχ τι καλός που είσαι!!!
-Α και που είσαι, αύριο μάλλον θα έρθω αργά στη δουλειά, γιατί έχουν απογραφή και τα κομπιούτερ θα είναι κλειστά.

Την άλλη μέρα, καθυστερήσατε λίγο να φύγετε γιατί έπρεπε να γράψετε κάτι στα θήλεα επειγόντως...
Όταν ξεκινάτε, ντριννννννν το κουδούνι.
Επειδή ο δικό σας είναι στο μπάνιο με τη βρύση να τρέχει και δεν ακούει...
Ανοίγετε και…
Ίδια η Αντριάνα προς το ...καθαριστικό της.
Η Σκλεναρίκοβα καλέ!
Ξανθιά, δίμετρη, καλλίπυγος, πάρα πολύ καλό κορίτσι!!!
Ξεροκαταπίνετε, καλημερίζετε ευγενικά και φεύγετε λίγο ανήσυχη για κάποιο απροσδιόριστο λόγο.

Όλα σας φταίνε στη δουλειά, τίποτα δεν πάει καλά, δεν αντέχετε άλλο, παίρνετε τηλέφωνο...
(για να μην επαναλαμβάνομαι, ανατρέξτε στην προηγούμενη περίπτωση, αλλάζοντας τον υδραυλικό με τη δίμετρη).

Και για όποιον δεν κατάλαβε, που λέει και το ανέκδοτο...

Είσαστε σίγουρος ότι η σύντροφό σας -και αντίστοιχα- δε θα υποκύψει στον πειρασμό ενός Μπραντ ή μιας Αντριάνας, κεκλεισμένων των θυρών και μάλιστα με τη βρύση να στάζει και τα τζάμια θολά;

(καλά ντε, μην ορκίζεστε, σας πιστεύουμε).

Μέχρι τώρα πάντα του άρεσε να φτιάχνει γλυπτά σε μάρμαρο, χρησιμοποιώντας την αφαιρετική γλυπτική.
Σκάλιζε το σκληρό όγκο με καλέμια- ποτέ με ηλεκτρικά εργαλεία, ήθελε να περνάνε στα χέρια του κι από κει στο μυαλό του οι στεναγμοί του κάθε κομματιού που αφαιρούσε- και του άρεσε να βλέπει τον άμορφο, λευκό όγκο να εκλιπαρεί για να πάρει πίσω τα κομμάτια του και αυτός ασυγκίνητος, να χτυπάει όλο και πιο βαθιά με τα καλέμια, ανοίγοντας ρωγμές, τρύπες, πληγές μέχρι το μάρμαρο να υποκύψει τελικά –και αυτό γινόταν κάθε φορά- και, ανίσχυρο, να του παραδοθεί ολοκληρωτικά.
Τα δυσνόητα ολόγλυφα που έφτιαχνε –συνήθως αναπαραστούσαν συμπλέγματα ανθρώπινων μορφών που πάλευαν σ΄έναν απελπισμένο αγώνα ποιο θα επικρατήσει ποιου και φυσικά, στη βάση του αγάλματος πάντα υπήρχαν τα άπνοα θύματα- τα φύλαγε στο σκοτεινό υπόγειο.
Καμιά φορά χρησιμοποιούσε και πωρόλιθο, ένα υλικό που τον ταλαιπωρούσε λιγότερο μιας και ήταν πιο μαλακό και είχε ήδη πόρους που θα του έκανε κόπο να ανοίξει αυτός ο ίδιος.
..............
Σήμερα σκέφτηκε πως ήταν πια καιρός να ασχοληθεί και με την προσθετική γλυπτική.
Αυτή την τεχνική που διαμορφώνεις το γλυπτό όχι αφαιρώντας κομμάτια μα προσθέτοντάς του.
Ήθελε να πειστεί -αν και σχεδόν ήταν σίγουρος- ότι η πρόσθεση είναι ηδύτερη της αφαίρεσης.
Αν μη τι άλλο, με την αφαίρεση είχε κορεσθεί.

Σίγουρα, το πρώτο που χρειαζόταν ήταν μια εύπλαστη ύλη.
Προβληματίστηκε.
Ο φυσικός πηλός δεν του άρεσε, είχε ένα μουντό, καφέ-κίτρινο, άσχημο χρώμα.
Ο πηλός τερακότα πάλι ήθελε κλίβανο για να ψηθεί, που δεν είχε.
Κι ενόσω παίδευε το μυαλό του...
αυτή ήρθε και του ψιθύρισε στο αυτί, με τη χαδιάρικη φωνή της.
Πήρε την απόφασή του σχεδόν αμέσως.
...........
Άρχισε να πλάθει με τα δάχτυλα την υπόλευκη, μαλακή μάζα.
Έπρεπε να της δώσει στην αρχή ένα σχεδόν σφαιρικό σχήμα –αν και αυτό που είχε από μόνη της δεν απείχε και πολύ- και μετά να της δώσει το βασικό σχήμα για να πλάσει τις σιλουέτες.
Χώρισε τη σφαιρική μάζα σε δυο κομμάτια –για δυο σιλουέτες- , κρατώντας ένα μέρος για να προσθέτει με τη γλυφίδα τα στοιχεία που θα τις ένωναν σε σύμπλεγμα.
Ξεκίνησε.
Κι όσο προχωρούσε...
πρωτόγνωροι συνδετικοί κρίκοι, που ποτέ δε φανταζόταν ότι υπήρχαν, σχεδόν από μόνοι τους σχηματίζονταν και οδηγούσαν τη γλυφίδα να τους δώσει υπόσταση...
παράξενες προεκτάσεις -με άγνωστες αιτίες και σκοπούς-, της μιας σιλουέτας μέσα στην άλλη αναφύονταν από το πουθενά και οδηγούσαν στο πουθενά, ωστόσο περνώντας από τα δυο σώματα, άφηναν ανεξίτηλα ίχνη...
αλυσίδες φάνηκαν να αιωρούνται ψάχνοντας μέλη να δέσουν και, όντας φρεσκογυαλισμένες, τον θάμπωναν με τη λάμψη τους.

Και πρόσθετε, πρόσθετε, πρόσθετε...
Ή μάλλον, όλα αυτά προστίθονταν χωρίς να τον ρωτήσουν και απλά καλούσαν αυτόν να παρακολουθεί μοιραία τη δημιουργία του γλυπτού του.

...................................
Αφού τελείωσε το έργο του, αποθέτοντας την τελευταία θωπεία με τη γλυφίδα πάνω του, κάθισε στην πολυθρόνα του να το θαυμάσει.
Άναψε ένα τσιγάρο και πήρε το ποτήρι με το ποτό του.
Βλέποντας ωστόσο πως τα παγάκια είχαν σχεδόν λειώσει, σηκώθηκε να πάει στην κουζίνα να βάλει άλλα.
Έκανε μερικά βήματα και κοντοστάθηκε.
Μήπως θα έπρεπε να το καλύψω μέχρι να γυρίσω; σκέφτηκε –λες και ήταν δυνατό μέσα σε ένα λεπτό ώσπου να γυρίσει, να συμβεί κάτι-.
Καλού-κακού, ας μην το αφήσω έτσι.

Γύρισε και, κρατώντας το ποτήρι με το ένα χέρι, πήρε με το άλλο το πάνω μέρος του κρανίου που είχε κόψει με το ηλεκτρικό πριόνι, πριν αρχίσει το έργο του και το έβαλε στη θέση του. Τακτοποίησε τα μαλλιά με προσοχή, σχεδόν κατάφερε να τα ξαναβάλει όπως ήταν πριν τα παραμερίσει και κίνησε ξανά για την κουζίνα, αποφεύγοντας το παγωμένο, θολό βλέμμα.
Ήταν ικανοποιημένος, είχε καταφέρει αυτό που είχε στο μυαλό του να το πλάσει στο δικό της και να του δώσει ρεαλιστική, ολόγλυφη μορφή.

Και δεν αισθανόταν καμιά τύψη, γιατί αυτή του το είχε ζητήσει, όταν ψάχνοντας για το ποιο υλικό θα χρησιμοποιούσε, του είχε πει:
-Φτιάξε μου στο μυαλό μου αυτό που σκέφτεσαι αυτή τη στιγμή, του είχε πει με μια χαδιάρικη, ψιθυριστή φωνή, θέλοντας να ζήσουν μαζί αυτό που εκείνος ζούσε.
Και ήξερε πως αυτός θα το κάνει γιατί την αγαπούσε και δε θα της χαλούσε το χατήρι.
Και αυτός την αγαπούσε και δεν της το χάλασε.

Και την άλλη μέρα, νωρίς-νωρίς, θα πήγαινε το γλυπτό του στο χυτήριο να του δώσει την τελική του μορφή σε ορείχαλκο.

ΕΛΙΞΗΡΙΑ ΣΕ ΤΙΜΗ ΕΥΚΑΙΡΙΑΣ: Η ανατομία του μακάβριου τελευταίου μέρους ενός φόνου ή όταν η προϊδέαση είναι ηδύτερη της πράξης.

Η αλήθεια είναι ότι ποτέ μέχρι τώρα δεν είχε προβεί σε ολοκληρωτική, αργή, βασανιστική έκδυση, αν και είχε ευκαιρίες, όμως μέχρι τότε θεωρούσε την προϊδέαση ήσσονος σημασίας στο παιχνίδι των απολαύσεων. Κάποιες επί μέρους εκδύσεις – στήθη, πλάτη, γλουτοί που είχαν εγκαταλειφθεί ηδονικά στα χέρια του να απογυμνωθούν από κάθε τι που θα εμπόδιζε την απόλαυση- δεν είχαν σταθεί ικανές να τον πείσουν πως, αν εφαρμόζονταν στο σύνολό τους, θα είχε πλέον αυτός φτάσει στον ιδεασμό.
………
Ξάπλωσε το γυμνό σώμα ανάσκελα.
Η θέα του, σε στάση πλήρους εγκατάλειψης και αποδοχής πάντων των μελλόντων να συμβούν –ούτως ή άλλως δε μπορούσε να κάνει και αλλιώς-, ήταν κάτι που του προκαλούσε συναισθήματα τρυφερότητας μα και ποταπής θήρευσης, αφού το θήραμα ήταν απροστάτευτο.
Πήρε ένα μυτερό μαχαίρι και άνοιξε το μανδύα ακριβώς στο κέντρο του στήθους.
Με τα δάχτυλά του έπιασε τα δυο αποσχισθέντα μέρη και τα τράβηξε απαλά.
Η σταδιακή αποκάλυψη της σφιχτής, σφριγηλής, ροδόχροης σάρκας καθώς απογυμνωνόταν από τα τελευταία ίχνη αιγίδας, τον εκστασίαζε. Παραστάσεις από στήθη που είχαν θωπευτεί από τα ακροδάχτυλά του, φρικιάζοντα από την προσμονή της επερχόμενης ηδονής, ήρθαν στο νου του και επέτειναν τη δική του απαντοχή της ευκταίας έκβασης. Τράβηξε με βία το μανδύα μέχρι τους γλουτούς.
Η αποκαλυφθείσα ούτω σάρκα, ωσάν να ρίγησε καθώς η κοφτή του ανάσα έφτασε καυτή επάνω της.

Άρχισε να εκδύει τους γλουτούς.
Τον εμπόδιζαν λίγο καθώς ήταν λυγισμένοι. Έπιασε με το ένα χέρι σταθερά το σώμα και με το άλλο τράβηξε το μανδύα, προσέχοντας να μη σκιστεί, κάτι που θα τον εκνεύριζε και θα του χαλούσε την ηδονική συνοχή της προϊδέασης και του επερχόμενου ιδεασμού.

Το μέρος του τεμαχισμού του σώματος ήταν πάντα κάτι που τον διήγειρε.
Έπρεπε να γίνει πολύ προσεκτικά και με περίσσια επιμέλεια.
Το μαχαίρι έπρεπε να βρει ακριβώς τις κλειδώσεις στα σημεία των χόνδρων- δεν έπρεπε επ΄ουδενί να αγγιχτούν τα συνδεόμενα κόκαλα και να πληγωθούν από το μαχαίρι- και να περάσει απαλά ανάμεσά τους, σαν να αφήνει ένα καμπύλο χάδι παράλληλο με τη δική τους καμπυλότητα.

Άρχισε από τα κάτω άκρα.
Τα κάτω άκρα είναι πάντα πιο ενδιαφέροντα από τα άνω, καθώς μπορούν να ανοίγουν με χάρη -όταν φυσικά είναι ακόμα στη θέση τους-, να λυγίζουν στην κλείδωση και να περπατούν μεταφέροντας το σώμα σε ολάνθιστους αγρούς, σπαρμένους με εκείνα τα τρυφερά, μοβ λουλουδάκια που κρύβουν τους σπόρους της απόλαυσης.

Απόθεσε με προσοχή στο τραπέζι το ένα αποκοπέν κάτω άκρο, μετά το άλλο, μετά συνέχισε με τα άνω άκρα, όλα με επιμέλεια βαλμένα το ένα δίπλα στο άλλο κι έμοιασαν -σε αυτόν φυσικά- ότι αυτή ίσως θα ΄πρεπε να είναι η φυσική τους θέση και ότι αν ήταν απαρχής έτσι αυτός δε θα παιδευότανε.
Τέλος, αφού αποκόλλησε τα στήθη από το υπόλοιπο σώμα, το έκοψε και αυτό σε τέσσερα κομμάτια.

Και τώρα έφτασε η στιγμή της μέγιστης απόλαυσης.
Είχε ήδη ανάψει το τζάκι από νωρίς και τα πυρωμένα κάρβουνα έμοιαζαν να προκαλούν τα τεμαχισμένα μέλη.

……………
Το τεμαχισμένο και χωρίς πέτσα πλέον κοτόπουλο –έπρεπε να προσέχει και τη χοληστερίνη- τοποθετήθηκε στη σχάρα, πάνω στα κάρβουνα.
Άνοιξε το κρασί, έβαλε λίγο στο κρυστάλλινο ποτήρι, άναψε ένα τσιγάρο και περίμενε να ψηθεί το κοτόπουλο.
Είχε φτάσει πια η πολυπόθητη ώρα του ιδεασμού.

Όταν περιμένεις κάτι, π.χ. ένα όπα που πιθανόν έχει χαθεί κάπου εκεί γύρω ή το κλειδί του συρταριού όπου έχεις φυλάξει τις μετοχές της σχέσης σου και που θέλεις να τις ρίξεις μια ματιά, το χειρότερο που έχεις να κάνεις είναι να μένεις άπρακτος, παθητικός, αδρανής, ομφαλοσκόπος, γιατί ούτε το κλειδί ούτε το όπα έχουν πόδια να περπατήσουν και να έρθουν να σε βρουν και να σου πουν:
-Εδώ είμαστε μάστορα.
Συν Αθηνά και χείρα κίνει, που έλεγαν και οι αρχαίοι μας, μόνο που εδώ δεν υπάρχει Αθηνά πια.
………
Ένα όπα μπορεί να είναι τόσο μικροσκοπικό, που μπορεί να κρύβεται ανάμεσα στα νιόβγαλτα, τρυφερά, αχνοπράσινα φυλλαράκια του γκαζόν όπου τριγυρνάει ανάμεσά τους, παίζοντας και κοροϊδεύοντάς τα με χάρη, ανεβαίνοντας στην κορυφή τους και πηδώντας μετά στο υγραμένο από τη βροχή χώμα, βάζοντάς τα να μαλώνουν μεταξύ τους, λέγοντάς τους ότι το ένα έχει πιο ωραίο χρώμα από το άλλο και προσέχοντας πάντα να είναι αόρατο σε σένα για να μην το βρεις και του χαλάσεις το παιχνίδι του.

Όπως επίσης μπορεί να είναι τόσο μεγάλο που όταν κοιτάζεις μακριά στη θάλασσα κάποιο φθινοπωρινό, χρυσοκίτρινο, θλιμμένο απόγευμα και βλέπεις μέσα στην ελαφριά ομίχλη ένα σκοτεινό, μεγάλο όγκο να αχνοφαίνεται μακριά, να μη μπορείς να διακρίνεις αν είναι το καράβι της γραμμής, που μπορεί να φέρνει οτιδήποτε ή το χαμένο όπα που, αφού ταξίδεψε σε μακρινές, άγνωστες και μυστηριώδεις θάλασσες, γυρίζει αποκαμωμένο και ξεπνοημένο από το ταξίδι του να βρει απάγκιο.
………
Ένα όπα μπορεί να είναι τόσο αφηρημένο -η και αφημένο- που μπορεί να ανέβηκε στη σκαλίτσα με τα τρία σκαλοπάτια, να άνοιξε την πόρτα του παταριού, να μπήκε μέσα, ψάχνοντας για έναν παλιό πίνακα-αντίγραφο του Μποτιτσέλι και να ξεχάστηκε εκεί, χαμένο μέσα σε σκέψεις, προβληματισμούς και αμφιβολίες, ανάμεσα σε ένα σωρό πράγματα, που κάποτε ¨ζούσαν¨ μαζί σας στο σαλόνι, στην κρεβατοκάμαρα, στην κουζίνα, στον κήπο, -να π.χ. μια παλιά καφετιέρα που είχε φτιάξει ένα σωρό καφέδες, άλλοτε γλυκούς και άλλοτε πικρούς, ένα μικρό χαλάκι του μπάνιου όπου είχατε σκουπίσει τα πόδια σας είτε μαζί είτε χώρια, ένα παλιό, κεντητό μαξιλάρι που άλλοτε σας ξεκούραζε και άλλοτε σας διέγειρε, ανάλογα με τη θέση που το βάζατε, ένα μικρό σκαλιστήρι που σκαλίζατε τον κήπο ή και ¨σκαλίζατε¨ τη σχέση σας κι ένα σωρό άλλα- αλλά τώρα είναι άχρηστα, παραπεταμένα, ξεχασμένα.

Περιμένοντας λοιπόν το χαμένο όπα, κούρεψα το γκαζόν μπας και ανακαλύψω αυτό το μικρό διαβολάκι που κρυβόταν, πήρα ένα φακό και άρχισα να ψάχνω στο πατάρι να βρω το "άληκτο" όπα ανάμεσα στα "ληγμένα" πράγματα και μετά κίνησα για την παραλία να δω τι ήταν αυτό το μυστηριώδες που αχνοφαινόταν, εφοδιασμένος όμως τώρα με κιάλια.
…….
Όλα τούτα τα παραπάνω έκανα –και σας προτείνω να κάνετε το ίδιο, κάπου, κάπου-.
Και όχι χωρίς λόγο φυσικά.
Μετά από μια μικρή διένεξη για ένα σοβαρό θέμα, πόσες μοίρες θα έχει κλίση η τηλεόραση σε σχέση με τον καναπέ, άκουσα τη φωνή της από τα παραδίπλα δωμάτιο:
-Εγώ φταίω που σε έχω στα όπα…

Εκείνη ακριβώς τη στιγμή, πέρασε ένας παλιοκερατάς χεβιμεταλλάς με ένα αυτοκίνητο κινητή ντίσκο στη διαπασών και δεν άκουσα παρακάτω.
Ειπώθηκε ποτέ το δεύτερο όπα;
Μπορεί και ναι, μπορεί και όχι.
Εγώ πάντως, καλού κακού, το ψάχνω.
Γιατί ζωή χωρίς δύο όπα δε νοείται.