ΕΛΙΞΗΡΙΑ ΣΕ ΤΙΜΗ ΕΥΚΑΙΡΙΑΣ

Thursday, May 07, 2009

Η ουρά του αμνού της επόμενης ημέρας και οι απρόσμενες συνέπειές της στην ψυχική μου γαλήνη.




Το αρνί ήταν ξαπλωμένο μπρούμυτα στο ταψί, με τις καμπύλες των γλουτών του να διαγράφονται προκλητικά και, πλαισιωμένο με ολοστρόγγυλες ροδοκόκκινες πατάτες, ήταν ένα χάρμα οφθαλμών, προγραφόταν δε να γίνει και χάρμα απόλαυσης των γευστικών καλύκων του ουρανίσκου.
Η ουρά του ανορθωμένη κι αγέρωχη, περίμενε με μακροθυμία το τολμηρό χέρι που θα την έδρεπε, ακριβώς στο έβδομο σπόνδυλο.
Οι συνδαιτυμόνες, μάλλον διστακτικοί, παρέμεναν στην απόλαυση της όρασης εισέτι, αρκούμενοι σε ευμεγέθη κριτσίνια τα οποία πρόσφεραν συμβολικά στας κυρίας της παρέας.

Με αποφασιστικότητα πλησίασα και, με μια αδόκητη κίνηση, την έδρεψα ακριβώς στον έβδομο σπόνδυλο, ικανοποιώντας την επιθυμία της.
Την κράτησα στο ύψος των ματιών μου και, πριν την απολαύσω, γύρισα τη σκέψη μου πίσω...
όχι στο περσινό Πάσχα ούτε σε κάποιο Πάσχα των παιδικών μου χρόνων...
αλλά πολύ πιο πίσω...
κοντά 2 εκατομμύρια χρόνια πριν, που και ο άνθρωπος είχε ουρά –και να μην ξεχνάμε πως και το ανθρώπινο έμβρυο έχει ουρά μέχρι κάποιους μήνες -.
…………
Η πρώτη επίθεση της ουράς στην ψυχική μου γαλήνη είχε να κάνει με τι άλλο;
με το νέο, τότε, τρόπο επικοινωνίας των ανθρώπων μέσα από σάιτς γνωριμιών.
Και θα καταλάβετε γιατί:
Φαντάστηκα ένα τότε σάιτ, ανάλογο με το τωρινά…
Μια μεγάλη σπηλιά με ανοίγματα-εισόδους σε διάφορα σημεία που οδηγούσαν σε μικρότερες και είχαν πινακίδες:
Σεξουαλικότητα,
φιλικές σχέσεις με δεινόσαυρους,
οι πρωτόγονοι για τους πρωτόγονους,
ομορφότερες ιστορίες στη ζούγκλα,
προσωπική βελτίωση με ρόπαλο,
ας ενώσουμε τις ουρές μας, κ.ο.κ.
Σε κάθε είσοδο στεκόταν κι ένας μοντερέιτορ με κεφάλι σκύλου και έτρωγε, ωμές όμως, ακρίδες.

Τα μέλη προσέρχονταν κουβαλώντας μεγάλες πλάκες όπου είχαν χαράξει τα άρθρα και τα σχόλια.
(στα VIP, το σάιτ είχε δώσει από ένα βαστάζο και στα πρίμιουμ ειδικά καροτσάκια, όσο διαρκούσε η συνδρομή τους).
Τις παρέδιδαν στους μοντερέιτορς και αυτοί, αφού τις διάβαζαν βιαστικά, τις έδιναν πίσω στο μέλος για να τις αναρτήσει στην οικεία θεματική ενότητα.
Αν το θέμα είχε εμφανή κίνδυνο να μη βρίσει ή θίξει κανείς κάποιον και να μη γίνει της πόπης, τότε ο μοντερέιτορ έπαιρνε ένα καλέμι και το έσβηνε.

Όπως καταλαβαίνετε, χρειαζόταν δύναμη και κόπος για τις μεταφορές των πλακών και τις αναρτήσεις τους, με αποτέλεσμα να υπάρχει φειδώ και να αναρτώνται μόνο σοβαρά άρθρα και σχόλια.
Ιδίως αν κάποιος ήταν και λίγο γκερούλης με ουρά, το σκεφτότανε πολύ να τη βάζει και να μπαχαλεύει με το παραμικρό και με δυο-τρεις λέξεις, κάθε θέμα.

Ούτε συζήτηση δε για ομαδικές αναρτήσεις 20-30 εικόνων!!!
Έπρεπε κανείς να πάει πρώτα στον τότε γκούγκλη ή σε ανάλογο σάιτ εικόνων, να πάρει τις πλάκες με τις εικόνες – και δεν ήταν και κοντά, κατά Αμερική μεριά, άσε που δεν είχε ανακαλυφθεί κιόλας κι έπρεπε να την ανακαλύψει πρώτα– να τις κουβαλήσει στο σάιτ και να τις αναρτήσει.
Ακόμα και η τότε Ιβίσκους –τυχαίο νικ- αν και νέο κορίτσι, θα το σκεφτόταν σοβαρά.

Όσο δε για παιχνιδάκια ούτε λόγος.
"Παρεμφεραί καταλήξεις με μη παρεμφερέ νόημα", δεν είχαν νόημα διότι το να κουβαλάς ολόκληρη πλάκα με μια κατάληξη (ολ) ον για να απαντήσεις σε κάποιον που είχε γράψει: (πάρτ) ον ήτο και ολίγον maλακία.
Με λίγα λόγια, ήταν ένα πάρα πολύ σοβαρό σάιτ και δυστυχώς δε ζούσα τότε να είμαι μέλος.
Και πολύ στενοχωρήθηκα.
Εξ ου και η πρώτη επίθεση της ουράς στην ψυχική μου γαλήνη.

Η βου επίθεση είχε να κάνει με γενικότερους προβληματισμούς που άρχιζαν με την αμείλικτη λέξη:
Πώς;
(κάτι ανάλογο με το γιατί, εκλεκτού συναδέλφου).
Πώς ο άνθρωπος κατάφερε να φτάσει από την πλάκα στο πληκτρολόγιο; Αλλάζοντας απλώς τα 3 τελευταία γράμματα; - να ιδέα για παιχνιδάκι -
Πώς ο μοντερέιτορ πήρε ανθρώπινη μορφή; Άρχισε να ψήνει τις ακρίδες;
Πώς έχασε την ουρά του ο πρωτόγονος, σε αντίθεση με το αρνί;
Πώς ασκητικά βλέμματα κατάφεραν να επιβιώσουν σε περιόδους σουρεαλισμού;
Πώς ένα αυτοκίνητο μπορεί να είναι μπρελόκ, αχ βρε τζοκ, αχ βρε τζοκ;
Πώς φτιάχνουν μπεσαμέλ για μουσακά με γάλα ακρίδας;
Πώς μπορεί μία ουρά να έχει μεταλλαχτεί σε αλογοουρά αγνής κορασίδας;

Πώς τον λεν τον ποταμό; Ιλισό, Ιλισό;

………………………………………………………………………………
………………………………………………………………………………
………………………………………………………………………………
(εδώ, μπορείτε να προσθέσετε τα δικά σας Πώς)


…………
Μετά από όλα τα ανωτέρω αναπάντητα, αμείλικτα Πώς -και ανταποδίδοντας τις επιθέσεις της ουράς- την ξεκοκάλισα απολαυστικά, σπόνδυλο-σπόνδυλο, αφήνοντας του συνδαιτυμόνες να προσφέρουν ακόμα ευμεγέθη, συμβολικά κριτσίνια – ενίοτε δικτυακά -στας κυρίας.
Αλλού το σύμβολο κι αλλού το θαύμα, που λέει και η παροιμία.

ΣΗΜ: Το παρόν πόνημα ξεκίνησε από μια προτροπή της αγαπητής…συνεργάτιδός μου επί των εκπονήσεων –προπονήσεων καταπονήσεων …συμπονήσεων …παραπονήσεων κλπ. - , Ζαν, η οποία με ρώτησε, ιστάμενη υπεράνω του αμνού:
-Τη θες την ουρά;
-Ναι
-Ε τότε, πρέπει να της αφιερώσεις άρθρο!!!

Όπερ και εγένετο.
Σκοπός δε του θέματος, η βαθιά και ενδελεχής ανάλυση διαφόρων φυσικών φαινομένων και μετεξελίξεων του ανθρώπου.
posted by elix_geo at 8:41 AM

0 Comments:

Post a Comment

<< Home

eXTReMe Tracker
ελιξιριομανείς