ΕΛΙΞΗΡΙΑ ΣΕ ΤΙΜΗ ΕΥΚΑΙΡΙΑΣ

Τι να σας πω, εδώ και πολλά χρόνια αισθανόμουνα αίρων – σχεδόν, από τότε που άρχισα να ψηφίζω – αλλά τώρα τελευταία, έχει παραγίνει το καλό.

Όλο και πιο πολύ αισθάνομαι αίρων, από ολούθε παίρνω ευλογίες, επιβεβαιώσεις και κανακέματα και νιώθω πάρα πολύ ωραία και πολύ περήφανος που είμαι έξυπνος, διορατικός, υπεύθυνος και ένα σωρό άλλα καλά, που μερικά ούτε που τα φανταζόμουνα.
Αλλά για να το λένε αυτοί, σίγουρα θα ξέρουν.

Ο Ελληνικός λαός, δηλαδής εγώ, ξέρει ποιοι είμαστε και μας εμπιστεύεται,
ακούω κάπου από το κέντρο, μια φωνή μειλίχια.
Βέβαια εγώ, η τελευταία φωνή που εμπιστεύτηκα, ήταν του Μήτσου, του ξαδέρφου της γυναίκας μου, οδηγού βυτιοφόρου στα ΕΛΠΑ, που με πήρε ασθμαίνων, ένα πρωί τηλέφωνο …τότε.
-Ξάδερφε, πάρε πετρέλαια!!!
Εγώ είχα πάρει, γεμάτη η δεξαμενή.
-Έχω πάρει, του λέω, δύο τόνους.
-Ρε ξάδερφε, χάπατο είσαι, όχι τέτοια πετρέλαια, άυλα σου λέω! -ήταν τότε που οι τίτλοι είχαν γίνει άυλοι-
Τι να κάνω κι εγώ, λέω ο Μπάμπης μέσα στα πράγματα είναι, θα έχει τις πληροφορίες του, πήρα πετρέλαια. Και τα οποία φυσικά αποδείχτηκαν όντως άυλα.
Αλλά και πάλι τι να πω, για να το λένε, θα ξέρουν.

Ο Ελληνικός λαός, δηλαδής εγώ, ξέρει τι παιχνίδια παίζονται πίσω από την πλάτη του,
ακούω από αριστερά μια άλλη φωνή.
Ε, λέω Χριστούγεννα είναι, τίποτις πόκα θα εννοεί, ρουλέτα, τριάντα ένα, τέλος πάντων κάτι τις επιτραπέζιο.
Γυρίζω και κοιτάζω πίσω από την πλάτη μου και όντως υπήρχε τραπέζι, όπου όμως κάθονταν κάτι καλοντυμένοι κύριοι και κερίες που έτρωγαν ένα λουκούλλειο γεύμα με χρυσά κουτάλια.
Ε, σκέφτηκα, μάλλον θα έχουν τελειώσει το παιχνίδι και κάθονται να φάνε σαν ανθρώποι, μέρες που είναι.
Και για να το λένε αυτοί, σίγουρα θα ξέρουν.

Ο Ελληνικός λαός, δηλαδής εγώ, ξύπνησε, είναι δίπλα μας, όλοι μαζί θα γκρεμίσουμε την Ελλάδα και θα φτιάξουμε καινούρια, ακούω μια φωνή ανάμεσα σε κρότους …κροτίδων και λάμψεις φωτιάς από καμένο δέντρο
Τώρα, λέω εγώ, μαζί τους με χίλια, να γκρεμίσω κι εκείνο το ερείπιο του παππού μου στα Άνω Νέα Λιόσια και να φτιάξω μια μεζονέτα 299 τετραγωνικά – να μη με πιάνει και το τεκμήριο των 300–
Γιατί, όταν λένε να φτιάξουμε μια καινούρια Ελλάδα, σίγουρα θα εννοούν μια Ελλάδα όπου θα ζουμε όλοι σε μεζονέτες σαν και αυτές που ζουν τώρα οι φωνασκούντες.
Και για να το λένε αυτοί, σίγουρα θα ξέρουν.

Ο Ελληνικός λαός, δηλαδής εγώ, ξέρει να διαλέγει τον ηγέτη του που με στιβαρό χέρι θα τον βγάλει από την κρίση,
ακούω από δεξιά μια φωνή στεντόρεια.

Βέβαια εγώ, ανατρέχοντας στα 50 τελευταία χρόνια, βλέπω ότι, ναι μεν είχα να διαλέξω μόνο ανάμεσα σε τρία επώνυμα αλλά είχα πλήθος μικρών ονομάτων στη διάθεσή μου, Γιώργος, Αντρέας, Κώστας, ξανά Κώστας, Κωστάκης, ξανά Γιώργος, Γιωργάκης, νταξ να μην είμαι και αχάριστος.

Τούτα κι άλλα τόσα ακούω κάθε μέρα και φουσκώνω σα διάνος που όλοι με σκέφτονται, αναγνωρίζουν την αξία μου και τη δύναμή μου, με θέλουν όλοι δικό τους, φροντίζουν για το καλό μου, σκέφτονται πριν από μένα για μένα και μου τα δίνουν όλα έτοιμα για να μην κουράζομαι, μιλάνε εξ ονόματός μου για να μην ψάχνω να βρω το όνομά μου, με βάζουν να κάθομαι στην πολυθρόνα μου να βλέπω φάκτορ, ήσυχος γιατί αυτοί αποφασίζουν για μένα.

Πάρα πολύ ωραία λοιπόν αισθάνομαι, καλά περνάω και βρίσκω και χρόνο να μπαίνω εδώ μέσα και να απολαμβάνω καθημερινά τις 20 …αναρτήσεις της Ιβίσκους και των κλώνων της!!!

Αλλά, ρε παιδιά, έχω μια απορία –και γι΄αυτό εξάλλου γράφω και αυτό το άρθρο και θέλω να με βοηθήσετε- :

Πόσο θα αντέξω ακόμα, όταν τραβώντας ο ένας από δω, τραβώντας ο άλλος από κει, μιλώντας όλοι εξ ονόματός μου, θεωρώντας με όλοι δικό τους, ερμηνεύοντάς με όλοι κατά την κρίση τους, αποδεχόμενοι όλοι τη σωστή μου γνώμη - αρκεί φυσικά να συμφωνεί με τη δική τους – θαυμάζοντας την ικανότητά μου να βλέπω στο βάθος των πραγμάτων – ακόμα και ο Μήτσος, όχι …ο βυτιοφόρος αλλά ο Τσοβόλας είπε ¨Ο Ελληνικός λαός ξέρει ποιος είναι ο δολοφόνος- …

Σα να κουράστηκα λίγο…
Δηλαδή, για να πω την αλήθεια…
Τα έχω πάρει στο κρανίο…
Πώς γίνεται να μιλάνε όλοι εξ ονόματός μου;

Τα έχω πάρει τόσο πολύ…
που σκέφτομαι να τους φτύσω όλους και να μην ανήκω πουθενά.