ΕΛΙΞΗΡΙΑ ΣΕ ΤΙΜΗ ΕΥΚΑΙΡΙΑΣ

..............
…που ήταν δεμένα με μια κλωστή ασημένια,
τόσο λεπτή σαν ίνα μεταξιού
μόνο ένα χέρι λεπτό, με τρυφερά ακροδάχτυλα
μπορεί πια να την κόψει,

τόκανες.

τό΄να βαγόνι στο γκρεμό να πέφτει γελώντας
τ΄άλλο, γεμάτο με μάτια ορθάνοιχτα
το ένα μάτι το άλλο να κοιτά με απορία και δάκρυα,
κανένα δεν τολμά λαθραίο επιβάτη να θωρήσει...

κι αυτός επαίρεται πως θάμπωσε γυναίκεια μάτια
μα δεν είν΄τα δάκρυα πια γιαυτόν,
σαν ν΄άργησε πολύ τους φάνηκε.

Κι ένα στερνό βαγόνι,
-το τρίτο το καλύτερο, σαν λεν στα παραμύθια-
τρέχοντας με βια σε λοξεμένες ράγες,
κουβαλάει τα λαξεμένα σου όνειρα,

-σαν ήταν να διαλέξεις το ορυκτό να τα λαξέψεις,
τον τάλκη διάλεξες, το πιο μαλακό,
πρώτο στην κλίμακα του Μος,
άκοπα, χωρίς πόνο και περίσκεψη τα σκάλισες,
με τ΄ακροδάχτυλα.

Μικρές νυχιές στον τάλκη έκανες
και νόμισες πως σκάλιζες όνειρα ζωής,
ξέπνοα φύσηξες να φύγει η σκόνη
και νόμισες πως τους έδωσες ζωή,
φτερουγίσματα φτηνών ερωτικών στιγμών στ΄αυτιά σου άκουγες
και νόμισες πως ήταν παράξενα, θεόσταλτα πουλιά,
κάτι σαν πελαργοί,
να κουβαλούν το γέννημά σου, τα όνειρά σου.

Τώρα σ΄ ένα τρελαμένο βαγόνι μέσα κείτονται
στα βρώμικα πατώματα,
πάνω σε φτυσιές από χυδαίους επιβάτες.

Το τρίτο το βαγόνι - το καλύτερο, σαν λεν στα παραμύθια-,
που το μπιστεύτηκες να ταξιδέψει τα όνειρά σου,
βορά τα έδωσε σ΄ανάξιους εραστές κι ανάξιες στιγμές.

Κάποια βαγόνια...
του φεγγαριού τα λένε ασημένια...
όμως δεν είναι παρά βαμμένα με φτηνή μπογιά ασημί.
Κι ένα φεγγάρι ψεύτικο, από σκηνικό κακότεχνης ταινίας
τα κάνει να λάμπουν με ένα, το ίδιο, ψεύτικο φως.