ΕΛΙΞΗΡΙΑ ΣΕ ΤΙΜΗ ΕΥΚΑΙΡΙΑΣ

Ένα ήρεμο ανοιξιάτικο δείλι, κάθονταν στον καναπέ του καθιστικού απολαμβάνοντας τις τελευταίες, σχεδόν οριζόντιες, αχτίδες του ήλιου που, μπαίνοντας από τις γρίλιες, παιχνίδιζαν με το φίνο γυαλί ενός βάζου που ήταν ακουμπισμένο σε ένα τραπεζάκι σε μια γωνιά. Στον αέρα πλανιόταν κάτι ερωτικό.
Ήταν ένα χειροποίητο, μάλλον ασυνήθιστο βάζο, ίσως από γυαλί μουράνο, κυλινδρικό, στενό και μακρύ...

λες κι ήταν φτιαγμένο για να δεχτεί ένα μόνο λουλούδι ή το απόσταγμά του…
λες κι ο τεχνίτης που το φτιαξε κατάφερε με κάποιο άγνωστο τρόπο να κρατήσει στο εσωτερικό του, λίγη από την φωτιά, που μέσα της, το γυαλί πυρακτωμένο ζούσε την τελευταία του αγωνία για το σχήμα που θα πάρει...
λες και το στόμιό του, χειροποίητος κι έτσι ατελής κύκλος, πεφιλημένος μίσχος υγρών, στην προσμονή του, χειλέων, παθητικός δέκτης εισροής και εκροής αποσταγμάτων και χυμών, δίσταζε να αποδεχτεί την μη τετηγμένη του πλέον υφή...
λες, τέλος, κι η μορφή του πάλευε ακόμα στα χέρια του τεχνίτη καθώς αυτός το έπλαθε, ενώ ήταν χρόνια και χρόνια τελειωμένο, να μην πάρει το σχήμα του καημού του, στερεμένο, στέρφο, άγονο.


-Χύσε το βάζο της είπε, δίνοντάς της το τριαντάφυλλο.

Αυτή σηκώθηκε, πήρε το βάζο απαλά και πολύ προσεκτικά σαν κάτι πολύτιμο και το έχυσε.
Μετά, έβαλε μέσα νερό και το άλικο τριαντάφυλλο, κοιτώντας τον αινιγματικά.
Αυτός πήγε προς το μέρος της, την αγκάλιασε και, με το χέρι του, σταμάτησε την τελευταία αχτίδα του ήλιου που προσπάθησε, ξεγελώντας τον, να παίξει με το βάζο.
Ζήλευε.
Την ίδια, την αχτίδα, τη μυρωδιά του τριαντάφυλλου;

-Για πες, καλέ μου, ποια είναι πιότερο ωραία, τον περιγέλασε χαδιάρικα.
Και πάντα έτσι έκανε, πριν ή μετά τον έρωτα.