ΕΛΙΞΗΡΙΑ ΣΕ ΤΙΜΗ ΕΥΚΑΙΡΙΑΣ

Ήμουνα λοιπόν το παρκαρισμένος κάτω από ένα δέντρο, είχα ανοίξει το πορτ μπαγκάζ και είχα βγάλει από την τσάντα ένα φύλλο μιας ακάλυπτης επιταγής, ξέρετε από αυτά με το ασημένιο ολόγραμμα επάνω και, μέσα στο άγχος του τι να κάνω...

...είδα με την άκρη του ματιού ένα φθινοπωρινό, πανέμορφο, χρυσοκόκκινο φύλλο που με πιρουέτες ήρθε και προσγειώθηκε πλάι στο χέρι μου που κρατούσα το άλλο φύλλο.
Το πήρα με το άλλο χέρι, τα κοίταζα και τα δυο, πότε το ένα και πότε το άλλο.

Το χρυσοκόκκινο και το ασημογάλαζο.
Το ένα, ο κόσμος που θα θέλαμε να ζούμε…
το άλλο, αυτός που ζούμε.

Το πρώτο
…ένας κόσμος με απαλά χρώματα, με αρμονικές συγκλίνουσες γραμμές όπου, ακροπατώντας οι αισθήσεις συναντιούνται και στήνουν πανηγύρι γύρω από απλά πράγματα, όπως ένα φθινοπωρινό φύλλο, η όραση να μη μπορεί να χορτάσει τις τόσες αποχρώσεις, η όσφρηση να φτάνει βαθιά σ΄ένα δάσος μυρωμένο, η ακοή να τέρπεται με το θρόισμα των φύλλων που πέφτουν παίζοντας με τις ηλιαχτίδες, η αφή να μην ξέρει ποιο δάχτυλο να διαλέξει για να αγαλλιάσει με παλιές θύμησες, η γεύση ν΄ αποζητά ατέλειωτες νοστιμιές απλωμένες πάνω σε μια καρό πετσέτα, σ΄ένα ξέφωτο, που μια Κυριακάτικη εκδρομή τις είχε πάει.

Το δεύτερο…
ένας κόσμος με ακάλυπτες επιταγές και ανάγκες, ξέρετε, από αυτές που ακριβώς όταν καλύπτεται κάποια, εμφανίζεται ως δια μαγείας η επόμενη.
Οι πιο πολλές πλαστές. Όταν η τηλεόραση γίνεται 48 ίντσες, χρειάζονται πιο μεγάλα ηχεία, και μετά ένας πιο αναπαυτικός καναπές για να τα απολαύσεις-τι δηλαδή να απολαύσεις, τα ίδια σκουπίδια, κατά κανόνα που απολάμβανες και με την 20 ιντσών, μόνο που τώρα φαίνονται πιο μεγάλα-, και μετά ένα πιο μεγάλο σαλόνι για να μη χαλάσουν και τα μάτια, και μετά ένα πιο μεγάλο σπίτι, και μετά…και πάει λέγοντας.
Και μαζί, μια καινούρια κουζίνα με πλακάκια Ιταλίας ¨λειτουργική¨ όπως τη λένε αυτοί που την πουλάνε, με ένα μεγάλο πάγκο να κόβεις ψιλοκομμένες τις τομάτες να γίνει φίνα η σαλάτα, τις ίδιες όμως τομάτες -με τις ορμόνες που τις έχουν κάνει να φουσκώσουν και η γεύση να έχει πάει περίπατο- που θα έκοβες στραβά στο μικρό το τραπεζάκι της παλιάς κουζίνας.
Και φυσικά το ίδιο κοτόπουλο θα κόβεις με το νέο σου απόκτημα, το ηλεκτρικό μαχαίρι, που θα έκοβες άτσαλα με το παλιό, με τις ίδιες ακριβώς ¨βελτιωμένες¨ συνθήκες ανάπτυξης, δηλαδή κοτόπουλα που βλέπουν μια φορά στη ζωή τους το φυσικό φως. Και πάει λέγοντας…
Και τρέχεις, τρέχεις για όλα τούτα που κάνουν τη ζωή σου πιο ¨ποιοτική¨ και όλο και πιο πολύ ξεχνάς πώς είναι ένα χρυσοκόκκινο, φθινοπωρινό φύλλο.
Αυτό το φύλλο έχει μια απίστευτη μυρωδιά για μύτες που δεν έχουν μπουχτίσει από Γαλλικά, πανάκριβα αρώματα. Αλήθεια, δοκιμάσατε την τελευταία κρεασιόν του Γκυ Λαρός; Χα!

…………….
Αυτά σκεφτόμουνα, κοιτάζοντας τα δυο φύλλα, το χρυσοκόκκινο και το ασημογάλαζο.

Τι στο διάολο κάνουμε; Πού θέλουμε να φτάσουμε; Γιατί σκοτωνόμαστε έτσι;
…………….
Πήγα στην Τράπεζα και είπα στην υπάλληλο με επιθετική διάθεση, δείχνοντάς της το χρυσοκόκκινο, φθινοπωρινό φύλλο:
- Αυτό μπορείς να μου το καλύψεις;
Το άλλο, δεν με νοιάζει.
Αυτή, πολύ φυσικά, χωρίς να παραξενευτεί, άνοιξε ένα συρτάρι που ήταν γεμάτο με ολόφρεσκα, καταπράσινα, ανοιξιάτικα φύλλα και άρχισε να μετράει:
1…2…3…100…1000…

Ίσως υπάρχει ακόμα ελπίδα, σκέφτηκα και της χαμογέλασα.