ΕΛΙΞΗΡΙΑ ΣΕ ΤΙΜΗ ΕΥΚΑΙΡΙΑΣ
Thursday, October 18, 2007
Θα είναι φυσικά μια Κυριακή πρωί
Θα είναι φυσικά Κυριακή πρωί, γύρω στις έντεκα που θα έρθω. Μου ανοίγεις εσύ με κοιτάζεις αινιγματικά -το προτιμώ αυτό, δίνει περιθώρια για οτιδήποτε, ακόμα και να σου αρέσω πολύ-.
Οι σουπιές περίμεναν στο νεροχύτη και το σπανάκι ολόφρεσκο, καταπράσινο, το ίδιο.
Έφτιαξα τη μυστική μου συνταγή με προσοχή- η μαγειρική έχει μέσα της Χημεία-
Σε λίγο όλη η κουζίνα ευώδιαζε.
Και κάποια στιγμή, που είχες γυρίσει να φτιάξεις τη σαλάτα, εισχώρησα μέσα σου.
Τι υπέροχη αίσθηση αυτή η εισχώρηση με την ευωδιά από τις σουπιές με σπανάκι!
Και ξέρεις πού ;
Στο αριστερό ημισφαίριο του εγκεφάλου σου.
Εκεί, ανάμεσα στις πτυχώσεις και στις δαιδαλώδεις στοές, έψαχνα εναγώνια να βρω το διαβολεμένο σου το πνεύμα που είναι κρυμμένο-γιατί έχεις ένα διαβολεμένο πνεύμα, το βλέπω από αυτά που διάβασα- και το έψαχνα έτσι, για να δω αν μ΄έχεις φτιάξει στη φαντασία σου όπως θα ήθελες να είμαι και όχι όπως είμαι και αν δεν είμαι έτσι, τι θα γίνει κορίτσι μου, τότε; ένα μεγάλο ευχαριστώ Γιώργο (ακόμα δεν είπες το όνομά μου) και χάρηκα για τη γνωριμία και μέχρι εδώ καλά ήτανε και επικοινωνήσαμε πολύ όμορφα και τα έγραφες πολύ ωραία και όλες αυτές τις ευγενικές μαλακίες που λέει μια γυναίκα σε έναν άντρα άμα δεν της αρέσει, αυτές τις μπούρδες που του λέει και μέσα της σκέφτεται άλλα- αλλά, εγώ δεν σου το κρύβω και μη μου πεις μετά τίποτα, θα προσπαθούσα αφού έβρισκα αυτό το διάολο, να τον πλησιάσω, να τον απομονώσω λίγο από σένα και να του πω καλά λόγια για μένα και να τον επηρεάσω θετικά και έτσι εσύ, μετά από τη ζαλάδα που ένοιωσες για λίγο να με δεχόσουνα όπως είμαι.
…..
Μέσα στο μυαλό σου ακόμα…
Ξάφνου βρέθηκα σ΄ένα πνευματικό πέλαγο.
Με μια σαθρή, μικρή βαρκούλα που βρήκα στην ακτή, τόλμησα και ξανοίχτηκα.
Αλίμονο!!
Έπιασε ένα μπουρίνι που με πήρε και με σήκωσε.
Όπως θα κατάλαβες, ήταν την ώρα που θυμήθηκες ότι σε πέταξα στο κενό, στα βράχια, γιατί δεν ήθελες να κάνουμε έρωτα-και βέβαια εσύ δεν ήθελες, όχι το λαχταριστό σου κορμάκι που ήταν έτοιμο να δοθεί στα πάντα, σ΄εκείνο το Μοτέλ που σε πήγα για καφέ-. Μπορεί και να έφταιγε το φόρεμα, αυτό το κατακόκκινο- η πράσινο αν θες-, το διάφανο, που φόρεσες και εκείνο το βράδυ, που πήγες στο cafe- θα πέθαινα από επιθυμία να μην έχεις ένα τέτοιο ήδη και να σου πάρω εγώ ένα και να το φοράς μόνο για μένα και να βλέπω το λαχταριστό κορμάκι σου στο φως απ΄τις βιτρίνες καθώς περπατάς τη νύχτα πηγαίνοντας προς το cafe (όμως δεν θα ξαναπάς μόνη σου νύχτα εκεί, πώς γίνεται όμως να μου αρέσει να σε βλέπω να πηγαίνεις τη νύχτα εκεί-ίσως γιατί και τότε σε μένα πήγαινες, εμένα σκεφτόσουνα -και να δεις που τελικά θα με αγαπήσεις- και μετά όχι, να μη μου αρέσει), θυμάσαι φαντάζομαι τα κοφτερά βράχια που μόλις πρόλαβες να δεις, πριν ξεψυχήσεις.
Έφτιαξα ένα περίφημο φαγητό.
3 Comments:
Σωστό το επιλεχθέν τάιμιν. 11 η ώρα Κυριακής που έχει τελειώσει κι η θεία λειτουργία να μη κολαζόμαστε με τις διεισδύσεις, έστω κι αν αυτές γίνονται σε εγκεφαλικά ημισφαίρια κι όχι στα ενδεικνυόμενα και αποδεκτά από ημάς αυτούς τους γαιώδεις και εν πεζή ωμότητι διάγοντες.
Μόνο προσοχή, φίλτατε, στ' ανοίγματα σε πελάγη πνευματικά. Αν τα κάνης εκεί θάλασσα... τα σκάτωσες τελείως.
Πάντα φίλος σου
ΛοΑ
___________
Σε Μοτέλ το "σπλάχνο" για καφέ... Τς τς τς!.. Απαράδεκτος!
Εν πρώτοις, φίλτατε, δεν θυμάμαι, τη λέξη τάιμιν την είχε πει πρωτίστως ο Σωκράτης ή ο Αριστοτέλης;
Βοήθησέ με.
Εν δευτέροις -στα δευτέρια που λέμε, σ΄έχω χρεώσει απουσία απαράδεκτη- δοκίμασε πρώτα να διεισδύσεις σε εγκεφαλικά ημισφαίρια και μετά να μιλήσεις παλικάρι μ΄, που έχεις αρκεστεί στα αποδεκτά και εν ωμότητι διάγοντα ημισφαίρια και δεν έχεις αρθεί σε υψίστης στρατηγικής σημασίας δια την κάλυψιν του υπερ-εγώ σου, ημισφαίρια.
Αν δοκιμάσεις έστω μία φορά τα παρ΄εμού προτεινόμενα τοιούτα ημισφαίρια - καμία σχέση με ημισφαίρια τοιούτου, Σπάιρους και μην αναζητήσεις ποτέ τα τοιούτα του τοιούτου- αμέσως θα απαρνηθείς τα εν ωμότητι ζώντα δικά σου τοιούτα και θα αναφωνήσεις δημοσίως:
-Καλά, ρε Γιωργάρα, έσφαλα πλήρως και μη με καταδικάσεις εις το πυρ το εξώτερον. Ήμαρτον!!! ( η λαϊκίζουσα έκφραση που χρησιμοποιείς δείχνει οικειότητα και τη δέχομαι -έχεις κι εσύ στιγμές αδυναμίας αίτινες δεν καλύπτονται από την αρχαίζουσαν-
Εν ολίγοις, πολύ θα ήθελα να σε κεράσω ένα καφέ εν Ελλάδι και εν ολίγη σάκχαρη - χε χε, πότε μέτρησες τελευταίως το σάκχαρόν σου!!!
Χαίρε Σπάιρους -αν και μου θυμίζεις τον Άγκνιους, έτερον εν διασπορά λάθρα διαβιώσαντα-
Αχ Ελιξίονα φίλτατε! Η λέξις τάιμιν έχει πολύ πονεμένη ιστορία. Μηδέ Σωκράτης την ανεφώνησεν ουδέ Αριστοτέλης. Ο Λευτέρης είχε αποφανθή «κοίτα ρε π***στη μου τάιμιν...» όταν τον συνέλαβα επ' αυτοφόρω να εισέρχεται στα ημισφαίρια ψόφιας τινός ην είχα ηρραβωνισθή τω πολύ πάλαι ποτέ. (Δεν ήταν τα εγκεφαλικά πάντως αν ενθυμούμαι καλώς).
Η απουσία είναι δεδικαιολογημένη καθότι συχνάζομεν εις διαφορετικούς δικτυακούς οίκους, δια τους γνωστούς και μη εξαιρετέους λόγους, οι οποίοι συνοψίζονται εις το ρηθέν υπό των προφητών «τρεχάτε ποδαράκια μου να μη... κλπ» και περαιτέρω μη θίγεις τα κακώς κείμενα.
Η δε διείσδυσις στα εγκεφαλικά ημισφαίρια ενίων ανθρωπομόρφων (ομιλώ δι ενίας εδικάς μου περιπτώσεις και δεν υπονοώ εν ουδεμία τας εδικάς σου) μου προκαλεί αίσθημα ιλίγγου. Είναι γνωστόν ότι η έστω και πολύ προσωρινή διαμονή εις το απόλυτον κενόν χρειάζεται ειδικήν εκπαίδευσιν εις τα σχολειά της ΝΑΣΑ, που όμως εγώ δεν ευτύχησα να έχω.
Η πρόσκλησις εις καφέν γίνεται ασμένως δεκτή (το ηξεύρεις άλλωστε) τα δε περί σακχάρου σού επιστρέφονται άνευ ετέρου, παλιοφθονερέ και ζουλιάρη τύπαρε.
_____________
Βρε άντε να μη σου πω που θα μου πης ότι σου θυμίζω τον Άγκνιου. Αφού εγώ είμαι κοντός. Ρώτα όποια θέλεις αν δε με πιστεύης.
Post a Comment
<< Home