ΕΛΙΞΗΡΙΑ ΣΕ ΤΙΜΗ ΕΥΚΑΙΡΙΑΣ

Είχαν ξεκινήσει και πάλι πρωί-πρωί, πριν ξημερώσει. Σκυθρωποί, σχεδόν εχθρικοί ο ένας προς τον άλλο και χωρίς να υπάρχει σοβαρός λόγος για την ώρα αυτή, τουλάχιστον από τη μεριά του-και από τη μεριά της απ΄όσο ήξερε-. Μια διάθεση μουντή που ταίριαζε με την ατμόσφαιρα έξω- ήταν Γενάρης, μέσα του μήνα σχεδόν και οι Αλκυονίδες δεν έλεγαν να φανούν- ένας χιονιάς που κρατούσε μέρες, τις είχε πάει πιο μακρυά, κατά τό τέλος του μήνα- και που σ΄αυτό το τέλος του ίδιου μήνα, αυτού του ψυχρού Γενάρη που του έλειπαν ακόμα δέκα πέντε μέρες και που κανείς δεν ξέρει αν αυτή ευχόταν να είναι παραπάνω ή παρακάτω και που αυτός ήθελε να είναι και πάλι δέκα πέντε, αλλά χρόνια,- είχαν ορίσει πως θα χώριζαν οριστικά.

Κάποια ψήγματα αγάπης ακόμα τους έκαναν να αποφασίσουν να κάνουν αυτό το ταξίδι μαζί, ενώ θα μπορούσαν να πάνε χώρια στο παραθαλάσσιο χωριό που είχαν ένα εξοχικό- για να διεκπεραιώσουν κάποιες τυπικές διαδικασίες- και που σ΄αυτό το εξοχικό, μόλις το προηγούμενο καλοκαίρι, το ζεστό μήνα Αύγουστο, έκαναν σχέδια τι δέντρα θα φύτευαν το Φθινόπωρο- όχι αγάπη μου πολλές λεμονιές, τι να τα κάνουμε τόσα λεμόνια, μα δεν θέλω τα λεμόνια Γιώργο μόνο θέλω να μυρίζω τους λεμονανθούς όταν ανοίγω τα παραθύρια το απόγευμα μετά τον ύπνο απο τον κάματο του έρωτα και να κόβω ανθάκια πολλά να ραίνω το κορμί σου, άπειρα ανθάκια να σε σκεπάσω ολόκληρο και συ να γελάς, να γελάς ξεκαρδισμένος γιατί θα γαργαλιέσαι και όμως εγώ να σε τυρανάω γιατί σε αγαπώ-.
Εκείνη τον αγαπούσε και αυτός εκείνη πιό πολύ.

Αυτό το υποθετικό γέλιο δεν ακούστηκε ποτέ σ΄αυτό το σπίτι και όχι μόνο γιατί ποτέ δεν φυτεύτηκαν λεμονιές αλλά και για κανένα άλλο λόγο δεν ακούστηκε, ακόμα και αν έβλεπαν παλιές καλές Ελληνικές κωμωδίες με τον Ηλιόπουλο που τόσο τους άρεσε-και ποιός δεν γελάει με τον Ηλιόπουλο ξεκαρδισμένος- αυτοί όμως δεν γελούσαν με την καρδιά τους παρά μόνο πνιχτά, σαν να ήθελε ο καθένας να κρυφτεί από τον άλλο ότι γελούσε - γιατί δεν έπρεπε να τον αφήσει να καταλάβει οτι είχε δικαίωμα σε μια μικρή χαρά μετά από αυτό που θα γινόταν, εκεί προς το τέλος αυτού του ζεστού Αύγουστου-

Οταν γύρισαν πίσω - οι Αλκυονίδες ακόμα δεν είχαν έρθει- χώρισαν οριστικά.