ΕΛΙΞΗΡΙΑ ΣΕ ΤΙΜΗ ΕΥΚΑΙΡΙΑΣ
Thursday, August 24, 2006
Κυριακή μεσημέρι. Κρέας με μακαρόνια ή με πατάτες; Ή με πίτσα;
Κρέας με πίτσα; Δεν υπάρχει φυσικά.
Αλλά μεσημέρι Κυριακής με πίτσα;
................
Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά.
Κυριακή πρωί, κατά τις εννιά.
Ένα τυπικό ζευγάρι, ένα τυπικό Κυριακάτικο πρωινό, σε μια τυπική κουζίνα, σε ένα τυπικό σπίτι, σε μια τυπική πόλη, πίνουν ένα τυπικό καφέ φίλτρου….
…αλλά αν μας φάνε οι τύποι και οι τυπικότητες, δεν τους βλέπω να τρώνε ούτε πίτσα…
…γι αυτό…
το ζευγάρι που μιλάει για μακαρόνια και πατάτες, ¨μιλώντας¨ στην πράξη, με λόγια και κινήσεις για τη σχέση τους…
…ας το βάλουμε σε ένα…
…μικρό μονόπρακτο με μια πράξη, μια σκηνή, ένα σκηνικό, μια σχέση, μια μεγάλη μοναξιά –προϊόν συνένωσης δύο, πως λέμε: έλα να ενώσουμε τις μοναξιές μας να κάνουμε μια μεγάλη;-,
ένα ζευγάρι,
ένα κοριτσάκι,
να βάλουμε και ένα κοριτσάκι;
όχι;
μα να, ας το βάλουμε κινητό, θα βγαίνει στη σκηνή μόνο όταν τα πράγματα σκουραίνουν, π.χ. όταν ο άντρας πηγαίνει να ανοίξει το πακέτο με τα μακαρόνια ή όταν η γυναίκα παίρνει το μαχαίρι να καθαρίσει τις πατάτες.
Και ας το πούμε Αναστασία. Κοντά στα 13.
ΣΚΗΝΙΚΟ
Μια κουζίνα ενός τυπικού μεσοαστικού σπιτιού. Όλες οι συσκευές καλογυαλισμένες και σε λειτουργία-το ψυγείο στο 3, ο φούρνος στο 200 για προθέρμανση, το πλυντήριο πιάτων γεμάτο με τα άπλυτα της προηγούμενης-, πλακάκια 30Χ30 σε χρώμα μπεζ με σχέδια, πάτωμα μάρμαρο Κοζάνης, τραπέζι ξύλινο, καρέκλες το ίδιο, στον τοίχο ένα παλιό τυπικό κάδρο, αυτό που είχαν στα μπακάλικα στα χωριά,
με τον…πωλών επί πιστώσει,
παρ ΄ολίγο να πω με τον…ζών.
Στον πάγκο ένα ταψί που έχει μέσα ένα τυπικό κομμάτι χοιρινό για φούρνο.
Πλάι ένα πακέτο μακαρόνια Νο 4 και από την άλλη μεριά καμιά δεκαριά πατάτες.
Αλάτι, πιπέρι, λεμόνια, μαργαρίνη.
Στον πίσω τοίχο, μια φωτεινή κυλιόμενη επιγραφή με μεγάλα γράμματα να διαβάζονται από τους θεατές. Σ΄ αυτήν γράφεται κάθε φορά αυτό που εννοεί ο καθένας απ΄ το ζευγάρι όταν λέει κάτι και δεν το λέει με το όνομά του. Η κυλιόμενη επιγραφή είναι κάτι σαν μεταφραστής κρυφών σκέψεων, κρυφών μηνυμάτων, κρυφών νοημάτων, φανερών κινήσεων ή και αλληγοριών. (Οι λέξεις ή οι φράσεις που είναι γραμμένες ανάμεσα σε [ ] γράφονται στην επιγραφή).
Στο τραπέζι της κουζίνας κάθεται ένα ζευγάρι και πίνει καφέ φίλτρου. Έχουν πίσω τους το τοίχο με την επιγραφή.
Ο άντρας με λίγο γκριζαρισμένα μαλλιά, μάλλον όμορφος, με ρυτίδες νόησης στο μέτωπο, με λίγο κουρασμένο βλέμμα και κορμοστασιά, φορώντας μια φόρμα γυμναστικής και σπορ παπούτσια, πίνει τον καφέ ρουφώντας και καπνίζοντας ένα τσιγάρο λάιτ.
Και ας τον πούμε Πέτρο.
Η γυναίκα, αρκετά νεώτερη, όμορφη, κομψή φοράει μια μεταξωτή βυσσινιά ρόμπα που αναδεικνύει το καλοσχηματισμένο σώμα της –εν μέρει προϊόν γυμναστηρίων και αερόμπικ-, καπνίζει με χάρη ένα τσιγάρο σλιμ και πίνει καφέ με μικρές, διακριτικές ρουφηξιές.
Και ας την πούμε Κλαίρη.
Τα παραπάνω ονόματα είναι εντελώς τυχαία.
Πέτρος: Καλή μου σήμερα λέω να φάμε το κρέας με μακαρόνια [σήμερα θέλω μια σχέση στηριγμένη σε μακαρόνια, δηλαδή όπως την θέλω εγώ. Στο λέω με καλό τρόπο, στην αρχή].
Κλαίρη: Μα Πέτρο, ξέρεις πόσο πολύ μου αρέσει και μου άρεσε πάντα το κρέας με πατάτες. Και πάντα το έτρωγα με ευχαρίστηση [κοίταξε να δεις καλέ μου, μη μου τη βγαίνεις έτσι, έχω και ιστορία με σχέσεις που έκανα ότι ήθελα εγώ. Στο λέω με καλό τρόπο στην αρχή]
Πέτρος (τραβάει μια ρουφηξιά, ρίχνοντας ¨κατά λάθος¨ τη στάχτη στο πάτωμα[ α! χα και όλοι σε ξαποστείλανε και σε φορτώθηκα εγώ]): Κλαίρη μου, εντάξει το ξέρω, αλλά μήπως να απολάμβανες σήμερα και τα μακαρόνια; [ακόμα στο λέω με το καλό, πάρε το μήνυμα]
Κλαίρη (κάνοντας πως δεν είδε τη στάχτη στο πάτωμα[θα το χρησιμοποιήσω αυτό το στοιχείο αργότερα, σκέφτεται]): Ναι αλλά εγώ μπορώ να σου φτιάξω σήμερα τις πιο απολαυστικές πατάτες που έχεις φάει! [επειδή είδα ένα όνειρο με ένα οργιαστικό πάρτι που με έφτιαξε και σηκώθηκα ερεθισμένη, μπορώ να σου κάνω έρωτα μετά, να καθίσω πάνω σου και να σε απογειώσω, αν αντέχεις ακόμα φυσικά]
Πέτρος (αρχίζει να εκνευρίζεται): Έχω φάει πολλές φορές από σένα, δεν νομίζω πως σήμερα θα έχουν κάτι παραπάνω. [μα γιατί δεν καταλαβαίνει επιτέλους ότι μου σπάει τα νεύρα, κάθε Κυριακή πρωί τα ίδια σκατά]
Κλαίρη: Άκουσε που σου λέω, δεν θα χάσεις, θα είναι το κάτι άλλο. [ θα σου κάνω μια νέα, φανταστική στάση που είδα σε ένα DVD με hard core στην Άλκηστη που είχα πάει χτες για καφέ (πάντα οι φίλες που έχουν DVD με hard core έχουν ποιητικά ονόματα)]
Πέτρος (φανερά πια εκνευρισμένος με την επιμονή της, σηκώνεται, πάει στον πάγκο, παίρνει τα μακαρόνια και ετοιμάζεται να σκίσει το πακέτο): Εγώ θα φάω μακαρόνια σήμερα Κλαίρη μου[μας τα ΄πρηξες, άντε και πηδήξου]
Μπαίνει η Αναστασία φουριόζα ανεμίζοντας μια μεγάλη φωτογραφία του Σάκη.
Αναστασία: Μαμά, μαμά που να την κρεμάσω;
Βλέπει στον πάγκο τα μακαρόνια και τις πατάτες και τον πατέρα της να ετοιμάζεται να ανοίξει τα μακαρόνια.
Αναστασία (επιτιμητικά): Άντε πάλι, κάθε Κυριακή μακαρόνια ή πατάτες! Τίποτα άλλο δεν παίζει εδώ μέσα;
Φεύγει απογοητευμένη.
Ο Πέτρος αφήνει τα μακαρόνια και ξανακάθεται στην καρέκλα του ανάβοντας ένα τσιγάρο.
Κλαίρη: Καλά που ήρθε το παιδί και σταμάτησες. Πρέπει να προσέχουμε, να μη μιλάμε έτσι μπροστά στο παιδί. Το παιδί είναι μικρό ακόμα, δεν κάνει να ακούει τέτοια.
[να μη σκεφτόμαστε έτσι μπροστά στο παιδί,
να μη σκέφτεσαι πια για μένα ότι είμαι:
κάποια να σου ρίχνω κλεφτές ματιές και να σε καμαρώνω,
κάποια να σου σκουντάω το πόδι κάτω από το τραπέζι, όταν τρώμε με φίλους, για να φύγουμε και να μείνουμε μόνοι,
κάποια που να μου πεις ξανά: Σιγά βρε θύελλα!!!!!! Άσε να πάρω ανάσα!
κάποια που θα έχω κουρνιάσει μέσα στην αγκαλιά μου και δεν θα θέλεις να πεις τίποτα, παρά μόνο να με σφίγγεις πολύ και να μιλάει μόνο η αφή,
κάποια που θα μου πεις: έχουμε πολύ καιρό μπροστά μας, για όλα τούτα να πούμε, που μας πόνεσαν και δεν θα τα αφήσουμε να μας ξαναπονέσουν ποτέ.
κάποια που θα μου χαρίσεις ένα περίτεχνο μπουκαλάκι αρώματος που, άρωμα περιμένει να δεχτεί μιας και είναι άδειο και να του δώσει το σχήμα του, να το περικλείσει, να το θωπεύσει και να το κάνει να αναδύσει τα πιο σπάνια συστατικά του-ένα παλιό ερώτημα, ακόμα αναπάντητο, των αρωματοποιών, αν το σχήμα του μπουκαλιού επηρεάζει το άρωμα-. Και μετά να μου φτιάξεις και να μου χαρίσεις
το σπάνιο το μοναδικό άρωμα για μένα.
κάποια λεπτή και τόσο απαλή σαν ίνα μεταξιού από τη μακρινή Κίνα φερμένη για να γίνω ένα αραχνοϋφαντο φόρεμα κι όμως εσύ να προτιμάς αντί γι αυτό- να γίνω η ίνα που θα εισχωρήσει στις ρωγμές σου, να σε νοιώσω και να σε απαλύνω,
Γιατί δεν είμαι πια αυτή για σένα.
Και ούτε εσύ που θα θελες πια εγώ να είμαι αυτή]
Ο Πέτρος, όση ώρα σκέφτεται η Κλαίρη, είναι γυρισμένος και διαβάζει την επιγραφή.
Η Κλαίρη σηκώνεται, πηγαίνει στον πάγκο, παίρνει το μαχαίρι και αρχίζει να καθαρίζει τις πατάτες.
Πέτρος: Έχεις δίκιο, δεν πρέπει να μιλάμε έτσι μπροστά στο παιδί.
Η Κλαίρη έχει καθαρίσει πια τις πατάτες.
Ανοίγει το πακέτο με τα μακαρόνια.
Τα βάζει όλα σε μια λεκάνη.
Ανοίγει το κάτω ντουλάπι και τα ρίχνει στο σκουπιδοτενεκέ.
Από μέσα ακούγεται η φωνή της Αναστασίας που μιλάει στο τηλέφωνο:
-Μια με ζαμπόν και μπέικον και μια με ζαμπόν, μανιτάρια και πιπεριές.
Ο Πέτρος και η Κλαίρη ανασαίνουν ανακουφισμένοι.
ΥΓ. Το μονόπρακτο μπορεί να παιχτεί και με άλλα ζυμαρικά, λαζάνια, χυλοπίτες, κριθαράκι, όπως επίσης, από την άλλη πλευρά, με ρύζι νυχάκι, κρεμμυδάκια στιφάδου κ.α.
Αλλά μην ξεχάσετε:
Αλάτι, πιπέρι, λεμόνια, μαργαρίνη.
Και τώρα θα μου πείτε:
Ρε φίλε, έπρεπε να στήσεις όλο αυτό το σκηνικό για να μας πεις ότι δεν υπάρχει επικοινωνία σήμερα στα ζευγάρια που άλλα λέει ο ένας και άλλα καταλαβαίνει ο άλλος, άλλα προσδοκά ο ένας και άλλα ο άλλος;
Τι α σας πω, αν το διαβάσατε και θέλετε, στήστε το δικό σας σκηνικό με άλλα φαγητά.
Αν όχι, προσπεράστε το σηκώνοντας τους ώμους:
-Μμμμ, λες και δεν το ξέραμε, κάθε μέρα το ζούμε.
ΥΓ. Αυτό το μονόπρακτο έχει παιχτεί μια φορά ακόμα αλλά έχει ¨παιχτεί¨ άπειρες φορές.
Και έχει επιτυχία αν οι ¨ηθοποιοί¨ είναι καλοί στο ρόλο τους.
Αλλά μεσημέρι Κυριακής με πίτσα;
................
Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά.
Κυριακή πρωί, κατά τις εννιά.
Ένα τυπικό ζευγάρι, ένα τυπικό Κυριακάτικο πρωινό, σε μια τυπική κουζίνα, σε ένα τυπικό σπίτι, σε μια τυπική πόλη, πίνουν ένα τυπικό καφέ φίλτρου….
…αλλά αν μας φάνε οι τύποι και οι τυπικότητες, δεν τους βλέπω να τρώνε ούτε πίτσα…
…γι αυτό…
το ζευγάρι που μιλάει για μακαρόνια και πατάτες, ¨μιλώντας¨ στην πράξη, με λόγια και κινήσεις για τη σχέση τους…
…ας το βάλουμε σε ένα…
…μικρό μονόπρακτο με μια πράξη, μια σκηνή, ένα σκηνικό, μια σχέση, μια μεγάλη μοναξιά –προϊόν συνένωσης δύο, πως λέμε: έλα να ενώσουμε τις μοναξιές μας να κάνουμε μια μεγάλη;-,
ένα ζευγάρι,
ένα κοριτσάκι,
να βάλουμε και ένα κοριτσάκι;
όχι;
μα να, ας το βάλουμε κινητό, θα βγαίνει στη σκηνή μόνο όταν τα πράγματα σκουραίνουν, π.χ. όταν ο άντρας πηγαίνει να ανοίξει το πακέτο με τα μακαρόνια ή όταν η γυναίκα παίρνει το μαχαίρι να καθαρίσει τις πατάτες.
Και ας το πούμε Αναστασία. Κοντά στα 13.
ΣΚΗΝΙΚΟ
Μια κουζίνα ενός τυπικού μεσοαστικού σπιτιού. Όλες οι συσκευές καλογυαλισμένες και σε λειτουργία-το ψυγείο στο 3, ο φούρνος στο 200 για προθέρμανση, το πλυντήριο πιάτων γεμάτο με τα άπλυτα της προηγούμενης-, πλακάκια 30Χ30 σε χρώμα μπεζ με σχέδια, πάτωμα μάρμαρο Κοζάνης, τραπέζι ξύλινο, καρέκλες το ίδιο, στον τοίχο ένα παλιό τυπικό κάδρο, αυτό που είχαν στα μπακάλικα στα χωριά,
με τον…πωλών επί πιστώσει,
παρ ΄ολίγο να πω με τον…ζών.
Στον πάγκο ένα ταψί που έχει μέσα ένα τυπικό κομμάτι χοιρινό για φούρνο.
Πλάι ένα πακέτο μακαρόνια Νο 4 και από την άλλη μεριά καμιά δεκαριά πατάτες.
Αλάτι, πιπέρι, λεμόνια, μαργαρίνη.
Στον πίσω τοίχο, μια φωτεινή κυλιόμενη επιγραφή με μεγάλα γράμματα να διαβάζονται από τους θεατές. Σ΄ αυτήν γράφεται κάθε φορά αυτό που εννοεί ο καθένας απ΄ το ζευγάρι όταν λέει κάτι και δεν το λέει με το όνομά του. Η κυλιόμενη επιγραφή είναι κάτι σαν μεταφραστής κρυφών σκέψεων, κρυφών μηνυμάτων, κρυφών νοημάτων, φανερών κινήσεων ή και αλληγοριών. (Οι λέξεις ή οι φράσεις που είναι γραμμένες ανάμεσα σε [ ] γράφονται στην επιγραφή).
Στο τραπέζι της κουζίνας κάθεται ένα ζευγάρι και πίνει καφέ φίλτρου. Έχουν πίσω τους το τοίχο με την επιγραφή.
Ο άντρας με λίγο γκριζαρισμένα μαλλιά, μάλλον όμορφος, με ρυτίδες νόησης στο μέτωπο, με λίγο κουρασμένο βλέμμα και κορμοστασιά, φορώντας μια φόρμα γυμναστικής και σπορ παπούτσια, πίνει τον καφέ ρουφώντας και καπνίζοντας ένα τσιγάρο λάιτ.
Και ας τον πούμε Πέτρο.
Η γυναίκα, αρκετά νεώτερη, όμορφη, κομψή φοράει μια μεταξωτή βυσσινιά ρόμπα που αναδεικνύει το καλοσχηματισμένο σώμα της –εν μέρει προϊόν γυμναστηρίων και αερόμπικ-, καπνίζει με χάρη ένα τσιγάρο σλιμ και πίνει καφέ με μικρές, διακριτικές ρουφηξιές.
Και ας την πούμε Κλαίρη.
Τα παραπάνω ονόματα είναι εντελώς τυχαία.
Πέτρος: Καλή μου σήμερα λέω να φάμε το κρέας με μακαρόνια [σήμερα θέλω μια σχέση στηριγμένη σε μακαρόνια, δηλαδή όπως την θέλω εγώ. Στο λέω με καλό τρόπο, στην αρχή].
Κλαίρη: Μα Πέτρο, ξέρεις πόσο πολύ μου αρέσει και μου άρεσε πάντα το κρέας με πατάτες. Και πάντα το έτρωγα με ευχαρίστηση [κοίταξε να δεις καλέ μου, μη μου τη βγαίνεις έτσι, έχω και ιστορία με σχέσεις που έκανα ότι ήθελα εγώ. Στο λέω με καλό τρόπο στην αρχή]
Πέτρος (τραβάει μια ρουφηξιά, ρίχνοντας ¨κατά λάθος¨ τη στάχτη στο πάτωμα[ α! χα και όλοι σε ξαποστείλανε και σε φορτώθηκα εγώ]): Κλαίρη μου, εντάξει το ξέρω, αλλά μήπως να απολάμβανες σήμερα και τα μακαρόνια; [ακόμα στο λέω με το καλό, πάρε το μήνυμα]
Κλαίρη (κάνοντας πως δεν είδε τη στάχτη στο πάτωμα[θα το χρησιμοποιήσω αυτό το στοιχείο αργότερα, σκέφτεται]): Ναι αλλά εγώ μπορώ να σου φτιάξω σήμερα τις πιο απολαυστικές πατάτες που έχεις φάει! [επειδή είδα ένα όνειρο με ένα οργιαστικό πάρτι που με έφτιαξε και σηκώθηκα ερεθισμένη, μπορώ να σου κάνω έρωτα μετά, να καθίσω πάνω σου και να σε απογειώσω, αν αντέχεις ακόμα φυσικά]
Πέτρος (αρχίζει να εκνευρίζεται): Έχω φάει πολλές φορές από σένα, δεν νομίζω πως σήμερα θα έχουν κάτι παραπάνω. [μα γιατί δεν καταλαβαίνει επιτέλους ότι μου σπάει τα νεύρα, κάθε Κυριακή πρωί τα ίδια σκατά]
Κλαίρη: Άκουσε που σου λέω, δεν θα χάσεις, θα είναι το κάτι άλλο. [ θα σου κάνω μια νέα, φανταστική στάση που είδα σε ένα DVD με hard core στην Άλκηστη που είχα πάει χτες για καφέ (πάντα οι φίλες που έχουν DVD με hard core έχουν ποιητικά ονόματα)]
Πέτρος (φανερά πια εκνευρισμένος με την επιμονή της, σηκώνεται, πάει στον πάγκο, παίρνει τα μακαρόνια και ετοιμάζεται να σκίσει το πακέτο): Εγώ θα φάω μακαρόνια σήμερα Κλαίρη μου[μας τα ΄πρηξες, άντε και πηδήξου]
Μπαίνει η Αναστασία φουριόζα ανεμίζοντας μια μεγάλη φωτογραφία του Σάκη.
Αναστασία: Μαμά, μαμά που να την κρεμάσω;
Βλέπει στον πάγκο τα μακαρόνια και τις πατάτες και τον πατέρα της να ετοιμάζεται να ανοίξει τα μακαρόνια.
Αναστασία (επιτιμητικά): Άντε πάλι, κάθε Κυριακή μακαρόνια ή πατάτες! Τίποτα άλλο δεν παίζει εδώ μέσα;
Φεύγει απογοητευμένη.
Ο Πέτρος αφήνει τα μακαρόνια και ξανακάθεται στην καρέκλα του ανάβοντας ένα τσιγάρο.
Κλαίρη: Καλά που ήρθε το παιδί και σταμάτησες. Πρέπει να προσέχουμε, να μη μιλάμε έτσι μπροστά στο παιδί. Το παιδί είναι μικρό ακόμα, δεν κάνει να ακούει τέτοια.
[να μη σκεφτόμαστε έτσι μπροστά στο παιδί,
να μη σκέφτεσαι πια για μένα ότι είμαι:
κάποια να σου ρίχνω κλεφτές ματιές και να σε καμαρώνω,
κάποια να σου σκουντάω το πόδι κάτω από το τραπέζι, όταν τρώμε με φίλους, για να φύγουμε και να μείνουμε μόνοι,
κάποια που να μου πεις ξανά: Σιγά βρε θύελλα!!!!!! Άσε να πάρω ανάσα!
κάποια που θα έχω κουρνιάσει μέσα στην αγκαλιά μου και δεν θα θέλεις να πεις τίποτα, παρά μόνο να με σφίγγεις πολύ και να μιλάει μόνο η αφή,
κάποια που θα μου πεις: έχουμε πολύ καιρό μπροστά μας, για όλα τούτα να πούμε, που μας πόνεσαν και δεν θα τα αφήσουμε να μας ξαναπονέσουν ποτέ.
κάποια που θα μου χαρίσεις ένα περίτεχνο μπουκαλάκι αρώματος που, άρωμα περιμένει να δεχτεί μιας και είναι άδειο και να του δώσει το σχήμα του, να το περικλείσει, να το θωπεύσει και να το κάνει να αναδύσει τα πιο σπάνια συστατικά του-ένα παλιό ερώτημα, ακόμα αναπάντητο, των αρωματοποιών, αν το σχήμα του μπουκαλιού επηρεάζει το άρωμα-. Και μετά να μου φτιάξεις και να μου χαρίσεις
το σπάνιο το μοναδικό άρωμα για μένα.
κάποια λεπτή και τόσο απαλή σαν ίνα μεταξιού από τη μακρινή Κίνα φερμένη για να γίνω ένα αραχνοϋφαντο φόρεμα κι όμως εσύ να προτιμάς αντί γι αυτό- να γίνω η ίνα που θα εισχωρήσει στις ρωγμές σου, να σε νοιώσω και να σε απαλύνω,
Γιατί δεν είμαι πια αυτή για σένα.
Και ούτε εσύ που θα θελες πια εγώ να είμαι αυτή]
Ο Πέτρος, όση ώρα σκέφτεται η Κλαίρη, είναι γυρισμένος και διαβάζει την επιγραφή.
Η Κλαίρη σηκώνεται, πηγαίνει στον πάγκο, παίρνει το μαχαίρι και αρχίζει να καθαρίζει τις πατάτες.
Πέτρος: Έχεις δίκιο, δεν πρέπει να μιλάμε έτσι μπροστά στο παιδί.
Η Κλαίρη έχει καθαρίσει πια τις πατάτες.
Ανοίγει το πακέτο με τα μακαρόνια.
Τα βάζει όλα σε μια λεκάνη.
Ανοίγει το κάτω ντουλάπι και τα ρίχνει στο σκουπιδοτενεκέ.
Από μέσα ακούγεται η φωνή της Αναστασίας που μιλάει στο τηλέφωνο:
-Μια με ζαμπόν και μπέικον και μια με ζαμπόν, μανιτάρια και πιπεριές.
Ο Πέτρος και η Κλαίρη ανασαίνουν ανακουφισμένοι.
ΥΓ. Το μονόπρακτο μπορεί να παιχτεί και με άλλα ζυμαρικά, λαζάνια, χυλοπίτες, κριθαράκι, όπως επίσης, από την άλλη πλευρά, με ρύζι νυχάκι, κρεμμυδάκια στιφάδου κ.α.
Αλλά μην ξεχάσετε:
Αλάτι, πιπέρι, λεμόνια, μαργαρίνη.
Και τώρα θα μου πείτε:
Ρε φίλε, έπρεπε να στήσεις όλο αυτό το σκηνικό για να μας πεις ότι δεν υπάρχει επικοινωνία σήμερα στα ζευγάρια που άλλα λέει ο ένας και άλλα καταλαβαίνει ο άλλος, άλλα προσδοκά ο ένας και άλλα ο άλλος;
Τι α σας πω, αν το διαβάσατε και θέλετε, στήστε το δικό σας σκηνικό με άλλα φαγητά.
Αν όχι, προσπεράστε το σηκώνοντας τους ώμους:
-Μμμμ, λες και δεν το ξέραμε, κάθε μέρα το ζούμε.
ΥΓ. Αυτό το μονόπρακτο έχει παιχτεί μια φορά ακόμα αλλά έχει ¨παιχτεί¨ άπειρες φορές.
Και έχει επιτυχία αν οι ¨ηθοποιοί¨ είναι καλοί στο ρόλο τους.
0 Comments:
Post a Comment
<< Home