ΕΛΙΞΗΡΙΑ ΣΕ ΤΙΜΗ ΕΥΚΑΙΡΙΑΣ
Friday, August 25, 2006
Αυτή στα τέσσερα δεμένη κι αυτός να καθαρίζει φασολάκια.
...
Κι ούτε κατάλαβαν πώς έφτασαν εκεί
κι ούτε κατάλαβαν πώς άλλαξαν οι ρόλοι.
...
ένα μικρό φασόλι κύλησε
ανάμεσα στους ανθισμένους γλουτούς της
κι αυτή αναρίγησε,
ένα μικρό σπυρί από φασόλι
γιομάτο δίψα αχόρταγη γι΄ αυτήν
θέλησε να ταξιδέψει μέσα της
κι αυτή του χάρισε τα μονοπάτια
στους μαιάνδρους του μυαλού της να το κουρσέψει,
λυπημένη - και πάντα ήταν έτσι,
όταν αυτός ήθελε να ταξιδέψει εντός της,
όταν αυτός την κούρσευε,
όταν, θωπεύοντας το σκανδαλισμένο της αιδοίο,
μες΄ στο μυαλό της έμπαινε, παρά εκεί,
να το ικετεύσει,
να το βιάσει αν χρειαστεί,
να λευκάνει τη φαιά του ουσία,
να ξορκίσει το δικό της εφιάλτη,
που, πάντα ο ίδιος,
ο ίδιος κι απαράλλαχτος την τυραννούσε,
γι’ αυτό που τώρα γίνεται.
Κι ούτε κατάλαβαν πώς έφτασαν εκεί
κι ούτε κατάλαβαν πώς άλλαξαν οι ρόλοι.
Έσκυψε, μάζεψε το μικρό φασόλι,
το γλυκαμένο απ΄ το αιδοίο της,
άπλωσε το χέρι του,
της χάιδεψε τα μαλλιά, τους μαιάνδρους του νου της,
πήρε το μικρό σπυρί απ΄ το φασόλι,
το πικραμένο απ΄ τον εφιάλτη της,
τ΄ απίθωσε πάνω στ΄ άλλα,
μειγνύοντάς τα, σχεδόν με οργή,
να μη μπορεί να τα ξανάβρει,
την πλησίασε, της έκανε έρωτα,
μετά τη φίλησε τρυφερά, στοργικά,
της ζήτησε απεγνωσμένα να διώξει το δικό του εφιάλτη,
μ΄ αυτή δεν το ΄κανε
κι αυτός δεν το ΄χε κάνει.
Έτεινε μόνο τον πάλλευκο λαιμό της.
...
Έριξε μια κλεφτή ματιά
στην άδεια πια σακούλα απ΄ τα φασόλια...
...
Κι ούτε κατάλαβαν πώς έφτασαν εκεί
κι ούτε κατάλαβαν πώς άλλαξαν οι ρόλοι.
...
Κι ύστερα χόρεψαν ένα χορό μεθυστικό,
αυτή δεν πατούσε καν στα πόδια της,
την κράταγε σφιχτά στην αγκαλιά του
κι απόρησε πώς, ξαφνικά, είχε βαρύνει τόσο.
2 Comments:
γράφεις απίστευτα όμορφα
Σ΄ευχαριστώ καλή μου, είσαι πολύ ευγενική.
Post a Comment
<< Home