ΕΛΙΞΗΡΙΑ ΣΕ ΤΙΜΗ ΕΥΚΑΙΡΙΑΣ

Τι να σας πω, εδώ και πολλά χρόνια αισθανόμουνα αίρων – σχεδόν, από τότε που άρχισα να ψηφίζω – αλλά τώρα τελευταία, έχει παραγίνει το καλό.

Όλο και πιο πολύ αισθάνομαι αίρων, από ολούθε παίρνω ευλογίες, επιβεβαιώσεις και κανακέματα και νιώθω πάρα πολύ ωραία και πολύ περήφανος που είμαι έξυπνος, διορατικός, υπεύθυνος και ένα σωρό άλλα καλά, που μερικά ούτε που τα φανταζόμουνα.
Αλλά για να το λένε αυτοί, σίγουρα θα ξέρουν.

Ο Ελληνικός λαός, δηλαδής εγώ, ξέρει ποιοι είμαστε και μας εμπιστεύεται,
ακούω κάπου από το κέντρο, μια φωνή μειλίχια.
Βέβαια εγώ, η τελευταία φωνή που εμπιστεύτηκα, ήταν του Μήτσου, του ξαδέρφου της γυναίκας μου, οδηγού βυτιοφόρου στα ΕΛΠΑ, που με πήρε ασθμαίνων, ένα πρωί τηλέφωνο …τότε.
-Ξάδερφε, πάρε πετρέλαια!!!
Εγώ είχα πάρει, γεμάτη η δεξαμενή.
-Έχω πάρει, του λέω, δύο τόνους.
-Ρε ξάδερφε, χάπατο είσαι, όχι τέτοια πετρέλαια, άυλα σου λέω! -ήταν τότε που οι τίτλοι είχαν γίνει άυλοι-
Τι να κάνω κι εγώ, λέω ο Μπάμπης μέσα στα πράγματα είναι, θα έχει τις πληροφορίες του, πήρα πετρέλαια. Και τα οποία φυσικά αποδείχτηκαν όντως άυλα.
Αλλά και πάλι τι να πω, για να το λένε, θα ξέρουν.

Ο Ελληνικός λαός, δηλαδής εγώ, ξέρει τι παιχνίδια παίζονται πίσω από την πλάτη του,
ακούω από αριστερά μια άλλη φωνή.
Ε, λέω Χριστούγεννα είναι, τίποτις πόκα θα εννοεί, ρουλέτα, τριάντα ένα, τέλος πάντων κάτι τις επιτραπέζιο.
Γυρίζω και κοιτάζω πίσω από την πλάτη μου και όντως υπήρχε τραπέζι, όπου όμως κάθονταν κάτι καλοντυμένοι κύριοι και κερίες που έτρωγαν ένα λουκούλλειο γεύμα με χρυσά κουτάλια.
Ε, σκέφτηκα, μάλλον θα έχουν τελειώσει το παιχνίδι και κάθονται να φάνε σαν ανθρώποι, μέρες που είναι.
Και για να το λένε αυτοί, σίγουρα θα ξέρουν.

Ο Ελληνικός λαός, δηλαδής εγώ, ξύπνησε, είναι δίπλα μας, όλοι μαζί θα γκρεμίσουμε την Ελλάδα και θα φτιάξουμε καινούρια, ακούω μια φωνή ανάμεσα σε κρότους …κροτίδων και λάμψεις φωτιάς από καμένο δέντρο
Τώρα, λέω εγώ, μαζί τους με χίλια, να γκρεμίσω κι εκείνο το ερείπιο του παππού μου στα Άνω Νέα Λιόσια και να φτιάξω μια μεζονέτα 299 τετραγωνικά – να μη με πιάνει και το τεκμήριο των 300–
Γιατί, όταν λένε να φτιάξουμε μια καινούρια Ελλάδα, σίγουρα θα εννοούν μια Ελλάδα όπου θα ζουμε όλοι σε μεζονέτες σαν και αυτές που ζουν τώρα οι φωνασκούντες.
Και για να το λένε αυτοί, σίγουρα θα ξέρουν.

Ο Ελληνικός λαός, δηλαδής εγώ, ξέρει να διαλέγει τον ηγέτη του που με στιβαρό χέρι θα τον βγάλει από την κρίση,
ακούω από δεξιά μια φωνή στεντόρεια.

Βέβαια εγώ, ανατρέχοντας στα 50 τελευταία χρόνια, βλέπω ότι, ναι μεν είχα να διαλέξω μόνο ανάμεσα σε τρία επώνυμα αλλά είχα πλήθος μικρών ονομάτων στη διάθεσή μου, Γιώργος, Αντρέας, Κώστας, ξανά Κώστας, Κωστάκης, ξανά Γιώργος, Γιωργάκης, νταξ να μην είμαι και αχάριστος.

Τούτα κι άλλα τόσα ακούω κάθε μέρα και φουσκώνω σα διάνος που όλοι με σκέφτονται, αναγνωρίζουν την αξία μου και τη δύναμή μου, με θέλουν όλοι δικό τους, φροντίζουν για το καλό μου, σκέφτονται πριν από μένα για μένα και μου τα δίνουν όλα έτοιμα για να μην κουράζομαι, μιλάνε εξ ονόματός μου για να μην ψάχνω να βρω το όνομά μου, με βάζουν να κάθομαι στην πολυθρόνα μου να βλέπω φάκτορ, ήσυχος γιατί αυτοί αποφασίζουν για μένα.

Πάρα πολύ ωραία λοιπόν αισθάνομαι, καλά περνάω και βρίσκω και χρόνο να μπαίνω εδώ μέσα και να απολαμβάνω καθημερινά τις 20 …αναρτήσεις της Ιβίσκους και των κλώνων της!!!

Αλλά, ρε παιδιά, έχω μια απορία –και γι΄αυτό εξάλλου γράφω και αυτό το άρθρο και θέλω να με βοηθήσετε- :

Πόσο θα αντέξω ακόμα, όταν τραβώντας ο ένας από δω, τραβώντας ο άλλος από κει, μιλώντας όλοι εξ ονόματός μου, θεωρώντας με όλοι δικό τους, ερμηνεύοντάς με όλοι κατά την κρίση τους, αποδεχόμενοι όλοι τη σωστή μου γνώμη - αρκεί φυσικά να συμφωνεί με τη δική τους – θαυμάζοντας την ικανότητά μου να βλέπω στο βάθος των πραγμάτων – ακόμα και ο Μήτσος, όχι …ο βυτιοφόρος αλλά ο Τσοβόλας είπε ¨Ο Ελληνικός λαός ξέρει ποιος είναι ο δολοφόνος- …

Σα να κουράστηκα λίγο…
Δηλαδή, για να πω την αλήθεια…
Τα έχω πάρει στο κρανίο…
Πώς γίνεται να μιλάνε όλοι εξ ονόματός μου;

Τα έχω πάρει τόσο πολύ…
που σκέφτομαι να τους φτύσω όλους και να μην ανήκω πουθενά.

Ο κώνωψ, ανωφελής φυσικά, ως όφειλε για την περίσταση.
Τα διυλιστήριο, φορητό και συναρμολογούμενο, μπορεί να στηθεί σε ελάχιστο χρόνο, οπουδήποτε.
Στο τραπέζι της κουζίνας - με τον πολύ γλυκό, πρωινό καφέ - , στην τραπεζαρία – μεσημέρι, με το ανάλογο, ανάλατο φαΐ -, στο καθιστικό – συνήθως βράδυ, μετά το ex factor και αφού έχει σταλεί μήνυμα με ψήφο στο Νικόλα - και στο κρεβάτι – νύχτα με ένα, τελευταίως προκύψαντα, συχνό πονοκέφαλο της παρτενέρ - .
Τα γουρουνάκια, πήλινα, οι παλιοί γνωστοί κουμπαράδες –ένα γαλάζιο για το αγόρι και ένα ροζ για το κορίτσι -.

Ο κώνωψ έχει μια διαβολική ικανότητα να μεταλλάσσεται.
Μπορεί να γίνει ο πολύ γλυκός καφές, το ανάλατο φαΐ, η ψήφος στο Νικόλα ή και ο συχνός πονοκέφαλος ή και όλα αυτά μαζί και ένα σωρό ακόμα.
Αρκεί να υπάρχει καλή διάθεση, επιμονή και υπομονή και από τα δυο μέρη και όλα θα πάνε καλά. Αν είναι έτσι, τότε ο κώνωψ μπαίνει πρόθυμα στο διυλιστήριο και αντέχει σε όποιες διυλίσεις αγόγγυστα.
Έχει δε και ένα άλλο αξιοσημείωτο, περίεργο χαρακτηριστικό:
Όσο διυλίζεται αντί να μικραίνει – διασπώμενος, εν τούτοις, σε παράγωγα ή κλάσματα της διύλισης -, τόσο μεγαλώνει.

Τα κλάσματα της διύλισης, στη συγκεκριμένη περίπτωση, δεν διαχωρίζονται ανάλογα με το σημείο τήξεώς τους ή εξαέρωσής τους αλλά ανάλογα με το χρώμα, σε γαλάζια και ροζ.

Τα γουρουνάκια στέκονται, το γαλάζιο στο πλάι του αγοριού και το ροζ στο πλάι του κοριτσιού έχουν δε ειδική σχισμή ώστε να μπαίνουν εύκολα τα κλάσματα της διύλισης.

Και τώρα είμαστε έτοιμοι να παρακολουθήσουμε τη διύλιση του κώνωπος!
Κυριακή πρωί, άφθονος χρόνος δηλαδή για καφέ και διυλίσεις...
και το διυλιστήριο στήνεται στο τραπέζι της κουζίνας.
Ο σημερινός κώνωψ είναι σε φόρμα, δεν έχει σημασία σε τι είναι μεταλλαγμένος αλλά είναι αποφασισμένος να διυλιστεί σε πολλά χρωματιστά κλάσματα – και μη νομίζετε πως θυσιάζεται, αυτός είναι ο σκοπός του – έχει δε άπειρη υπομονή.
Το πρώτο κλάσμα της διύλισης είναι ροζ και πηγαίνει αυτόματα στο ροζ γουρουνάκι.
Τα επόμενα, εναλλάξ γαλάζια και ροζ, πηγαίνουν στα αντίστοιχα γουρουνάκια και πάει λέγοντας...
.............
Και περνάνε οι μέρες, οι μήνες, τα χρόνια.
......................
Λένε πως...
όταν κάποια μέρα κάποιο γουρουνάκι γεμίσει – δεν έχει σημασία ποιο - να είστε σίγουροι ότι ο κάτοχός του θα το σπάσει – πήλινο είναι – και θα πάει να εξαργυρώσει το περιεχόμενό του.

Και θα με ρωτήσετε, με το δίκιο σας:
-Μα τι είναι πια αυτά τα κλάσματα της διύλισης του κώνωπος;
Σκέψεις αρνητικές, σκέψεις διαφυγής, σκέψεις του έχω δικαίωμα να είμαι ο εαυτός μου κι άλλες τέτοιες.
-Και δεν υπάρχει θεραπεία;
Από όσο ξέρω, δεν υπάρχει.
Υπάρχει μόνο η πρόληψη.
Αλείφεστε με αντικουνουπική, φυτική λοσιόν, πρωί-μεσημέρι-βράδυ.
Και...
ακόμα καλύτερα είναι...
αν αλείφει ο ένας τον άλλον τρυφερά σε όλο το σώμα!!!

Εσείς...
...εκτρέφετε κώνωπες με το αίμα της σχέσης σας;
...έχετε δίπλα σας το γουρουνάκι σας;
...έχετε αγοράσει αντικουνουπική λοσιόν;