ΕΛΙΞΗΡΙΑ ΣΕ ΤΙΜΗ ΕΥΚΑΙΡΙΑΣ

....................................roses: τοκ-τοκ


Και φυσικά μιλάω για το θέμα:
¨Η Αυτού Εξοχότης ο Αδιέξοδος Έρωτας¨.

...τον οποίο εγώ από την αρχή δηλώνω πως τον θεωρώ σαν τον υπέρτατο έρωτα.

Ο έρωτας, πέρα απ΄ όλα τ΄ άλλα, είναι σε τελική ανάλυση, ένα στοίχημα με τον εαυτό μας. Στοιχηματίζουμε κάθε φορά πως θα κάνουμε υπέρβαση του εαυτού μας και θα γίνουμε έτσι το ιδανικό του άλλου ή θα τον κάνουμε να πιστέψει έτσι.
Και η γνώση ενός, εκ των προτέρων, χαμένου στοιχήματος είναι η μαγεία του.
Γιατί έχει την οδύνη που απαιτεί ένας έρωτας για να είναι άξιος.

Θα μου πείτε:
-Μα πρέπει ένα έρωτας να είναι οπωσδήποτε οδυνηρός;
-Μα, θα απαντήσω εγώ, ναι, γιατί είναι στη φύση του να είναι έτσι. Γιατί έτσι πρέπει να βιωθεί.
-Μα, θα μου ξαναπείτε, εμείς ζητάμε έναν έρωτα για να ζήσουμε τη γλυκάδα του, να κοιτάμε ο ένας τον άλλον στα μάτια και να λιώνουμε, να πιστεύουμε πως ποτέ δεν θα τελειώσει, να χτίζουμε όνειρα μαζί, να δυναμώνουμε μέσα από αυτόν, να χαιρόμαστε ρουφώντας την κάθε ηλιαχτίδα που, αφού πλέκεται μέσα στα μαλλιά του άλλου, στο τέλος έρχεται σαν φιλί ηδονικό στα χείλη μας, να ξετρυπώσουμε τις μύχιες σκέψεις του άλλου και να τις κάνουμε δικές μας.
Αυτός είναι ο έρωτας που προσμένουμε.
-Μα, θα αντιλέξω εγώ, όταν πια βεβαιωθείτε πως ποτέ μια ηλιαχτίδα δεν μπορεί να γίνει φιλί, ποτέ μια μύχια σκέψη δεν ξετρυπώνεται, ποτέ όνειρα δεν χτίζονται μαζί γιατί είναι από διαφορετικά υλικά και δεν δένουν...
να τι θα κάνετε τότε:
Θα συμβιβαστείτε. Η διέξοδος ενός ανάξιου έρωτα είναι ο συμβιβασμός. Και αυτό, δεν πρέπει του άξιου έρωτα
- ..., θα μου πείτε.
-Ακριβώς έτσι είναι. Αν όμως από πριν είχατε απαξιώσει ήδη- το ξέρατε πως κάποτε θα γίνει αυτό- όλα τα παραπάνω κι ωστόσο θέλατε να τα ζήσετε με τη βαθιά επίγνωση της ματαιότητας και, την εξίσου, βαθιά απόλαυση μάταιων πραγμάτων, τότε θα φτάνατε στον υπέρτατο, αδιέξοδο έρωτα, όπου η απόλαυση της βίωσής του συνυπάρχει με την οδύνη της γνώσης του, όπου τα πάντα είναι τετελεσμένα άμα τη γέννησή τους, όπου ο συμβιβασμός είναι μια έννοια ανύπαρκτη, όπου το αδιέξοδο, όσο και αν φαίνεται σχήμα οξύμωρο, είναι η μόνη λύση.
-..., θα μου πείτε.
-Ακριβώς. Παθιάζεστε να ζήσετε έναν αδιέξοδο έρωτα.
Θα σας αποζημιώσει με την οδύνη του, να είστε σίγουροι.

μα τόση βροχή που η θάλασσα θ΄ανέβει ίσαμε το δωμάτιο...
κι εσύ θα κοιμάσαι και τα ψάρια πετώντας, σαν παλιές εικόνες ντυμένες με άγνωστες νότες, θα λυμαίνονται τα όνειρά σου.
Κι εγώ, ανήμπορος ψαράς να αλιεύσω τις μύχιες σκέψεις σου και να παίξω στην κιθάρα μου τις άγνωστες νότες,
να ξυπνήσω, λέω...

...κι αφού ξυπνήσω και σ΄ αντικρίσω

- το σώμα σου κουρνιασμένο μπρούμυτα,

βολεμένο στις πτυχώσεις των σιντεφένιων σεντονιών

που έφτιαξε η νυχτερινή σου μέθεξη στο ερωτικό μου παραλήρημα

και φωτισμένο σε λουρίδες με το φως από τις γρίλιες,
φως απ΄τη βροχή νοτισμένο,

σκιά λαξεμένη απ΄τα πλήκτρα του satie,

φως σκιά,

σκιά, φως,

στο φως να μου χαμογελάς ναζιάρικα,
στη σκιά, θυμωμένη για κάτι που σε πείραξε,

...κι αφού σε αγγίξω απαλά στην πλάτη,

θα μπω στο ενύπνιο σου απ΄το τρωτό σου σημείο

που πάντα με αφήνεις- έτσι, χωρίς σκοπό, απλά για να ζω ακόμα κι εκεί μέσα-

...και αφού ησυχάσω βλέποντάς σε να μου γνέφεις βγαίνοντας εγώ απ΄τ΄όνειρό σου και να μου λες...

όλα καλά, μη νοιάζεσαι, κάθε πρωί όλο και πολύ θα μεγαλώνουν οι φωτεινές λουρίδες κι όλο και πιο πολύ θα σου γελώ.
...θα σηκωθώ αθόρυβα να πάω να φτιάξω τον καφέ μας στο μπακιρένιο μπρίκι.
...καθώς τους φέρνω αχνιστούς στα παλιά τα φλιτζανάκια της γιαγιάς,

μην προλαβαίνοντας τους μυρωδάτους τους αχνούς που τρέχουν βιαστικά να σε ξυπνήσουν πρώτοι φέρνοντάς σου τα μαντάτα της νέας μέρας – ξέρεις, σου λένε γαργαλώντας σου τη μύτη, περάσαμε από το παζάρι κι ακούσαμε ότι σήμερα θα σ΄ αγαπήσει πιο πολύ-

σκοντάφτω λίγο,

δυο-τρεις σταγόνες χύνονται, μα δεν πειράζει, σκέφτομαι, χρέωσέ με, δυο-τρεις σταγόνες έρωτα λιγότερες μα πάλι θα με θες το ίδιο...
...ακουμπάω τους καφέδες στο κομοδίνο δίπλα...
...ξυπνάς και οι γρίλιες ανοίγουν διάπλατα από μόνες τους.....

Κι εσύ γελάς, γελάς...

Κι εγώ σε καμαρώνω.
http://youtube.com/watch?v=e7CKvbE-1Sg

..............
…που ήταν δεμένα με μια κλωστή ασημένια,
τόσο λεπτή σαν ίνα μεταξιού
μόνο ένα χέρι λεπτό, με τρυφερά ακροδάχτυλα
μπορεί πια να την κόψει,

τόκανες.

τό΄να βαγόνι στο γκρεμό να πέφτει γελώντας
τ΄άλλο, γεμάτο με μάτια ορθάνοιχτα
το ένα μάτι το άλλο να κοιτά με απορία και δάκρυα,
κανένα δεν τολμά λαθραίο επιβάτη να θωρήσει...

κι αυτός επαίρεται πως θάμπωσε γυναίκεια μάτια
μα δεν είν΄τα δάκρυα πια γιαυτόν,
σαν ν΄άργησε πολύ τους φάνηκε.

Κι ένα στερνό βαγόνι,
-το τρίτο το καλύτερο, σαν λεν στα παραμύθια-
τρέχοντας με βια σε λοξεμένες ράγες,
κουβαλάει τα λαξεμένα σου όνειρα,

-σαν ήταν να διαλέξεις το ορυκτό να τα λαξέψεις,
τον τάλκη διάλεξες, το πιο μαλακό,
πρώτο στην κλίμακα του Μος,
άκοπα, χωρίς πόνο και περίσκεψη τα σκάλισες,
με τ΄ακροδάχτυλα.

Μικρές νυχιές στον τάλκη έκανες
και νόμισες πως σκάλιζες όνειρα ζωής,
ξέπνοα φύσηξες να φύγει η σκόνη
και νόμισες πως τους έδωσες ζωή,
φτερουγίσματα φτηνών ερωτικών στιγμών στ΄αυτιά σου άκουγες
και νόμισες πως ήταν παράξενα, θεόσταλτα πουλιά,
κάτι σαν πελαργοί,
να κουβαλούν το γέννημά σου, τα όνειρά σου.

Τώρα σ΄ ένα τρελαμένο βαγόνι μέσα κείτονται
στα βρώμικα πατώματα,
πάνω σε φτυσιές από χυδαίους επιβάτες.

Το τρίτο το βαγόνι - το καλύτερο, σαν λεν στα παραμύθια-,
που το μπιστεύτηκες να ταξιδέψει τα όνειρά σου,
βορά τα έδωσε σ΄ανάξιους εραστές κι ανάξιες στιγμές.

Κάποια βαγόνια...
του φεγγαριού τα λένε ασημένια...
όμως δεν είναι παρά βαμμένα με φτηνή μπογιά ασημί.
Κι ένα φεγγάρι ψεύτικο, από σκηνικό κακότεχνης ταινίας
τα κάνει να λάμπουν με ένα, το ίδιο, ψεύτικο φως.